Horyzont zdarzeń

O to zdecydowanie najbardziej obszerny pokaz pola walki w tym cyklu. Zarówno tego, bezpośrednio widzianego z kokpitu samolotu czy wizjera czołgu jak i też zza biurka, mocno oddalonego od wylotu lufy. Dotychczas, poszczególne tomy zamykały się wraz z ostatnią stroną pozostawiając może niewielką furtkę, ale ogólnie czuło się, że to już koniec. "Horyzont zdarzeń" w końcu burzy tę granicę i kontynuuje spuściznę poprzednich części. Od teraz, wszystko co było wcześniej, ma ogromne znaczenie. Od teraz zaczynają układać się klocki względem większego planu.

Ta historia, gdzie napięcia poza wschodnią granicą robią się napięte, baaa już dawno przekroczyły umowne granice, mogą mocno zaburzać dzisiejszy obraz jaki znamy z codziennych wiadomości. Opowiadając znajomemu każdy kolejny tom, w końcu zaprotestował. "Dość, ja już nie wiem czy te informacje wiem od ciebie czy z telewizji". Tak to się właśnie układa, książki, które powstały dekadę temu, dzisiaj brzmią bardzo realnie i strach pomyśleć co będzie dalej.

Wracając do papierowej wersji, Polska radzi sobie całkiem nieźle. Mamy swojego bohatera, Andrzeja Wirskiego, który co jakiś czas pojawia się w najbardziej kluczowych momentach, ale z jakże polską gracją. Bardzo dobra postać, świetnie wpasowana w różne działania, na szeregach odmiennych frontach. Ale to nie jedyna postać, która powraca na przestrzeni dotychczasowych tomów cyklu. Od któregoś tomu zniknęła otwierająca tytuł lista bohaterów, którzy mieli brać udział w każdej konkretnej części. To, że na tym etapie zostało ich niewielu, to raz, ale i pewnie doskonała rozpoznawalność poszczególnych postaci wykluczyła konieczność stosowania w dalszym ciągu takiej listy.

"Horyzont zdarzeń" to walka na wielu frontach. Działania wywiadowcze, walka na lądzie, wodzie i w powietrzu. Zewsząd świszczą kule zatrzymujące się na rozrywanych tkankach czy połaciach pancerzy. Wybuchy bomb, śmiercionośne rykoszety. W tym chaosie wojny, autor litując się nad czytelnikiem nie potęguje tragedii cywilnymi ofiarami. Oczywiście, otrzymujemy dane, ale dokładny obraz okoliczności ich śmierci jest jedynie statystyką, a nie jak to się odbywa w przypadku żołnierzy, gdzie niemal widzimy jak kula gna do celu.

Piąta część, jak już wspomniałem, najbardziej obszerna na tle pozostałych z cyklu. Bez wątpienia, to konkretna pozycja świetnie zbierająca poprzednie wydarzenia układając je w logiczny szereg przyczynowo-skutkowy. Aż strach zaglądać dalej.

O to zdecydowanie najbardziej obszerny pokaz pola walki w tym cyklu. Zarówno tego, bezpośrednio widzianego z kokpitu samolotu czy wizjera czołgu jak i też zza biurka, mocno oddalonego od wylotu lufy. Dotychczas, poszczególne tomy zamykały się wraz z ostatnią stroną pozostawiając może niewielką furtkę, ale ogólnie czuło się, że to już koniec. "Horyzont zdarzeń" w końcu...

Ciekawy scenariusz wydarzeń który dotyczy naszej współczesności. Warto przeczytać w wolnej chwili.

Ciekawy scenariusz wydarzeń który dotyczy naszej współczesności. Warto przeczytać w wolnej chwili.

Zamach terrorystyczny i seria zdarzeń doprowadza do wybuchu regularnej wojny między Rosją a Nato. Jeszcze nie czytałem takiej książki z tyloma odpalonymi bombami atomowymi. Typowy zapychacz czasu - czyta się fajnie ale Jakub Pawełek albo Wojtek Miłoszewski są lepsi.

Zamach terrorystyczny i seria zdarzeń doprowadza do wybuchu regularnej wojny między Rosją a Nato. Jeszcze nie czytałem takiej książki z tyloma odpalonymi bombami atomowymi. Typowy zapychacz czasu - czyta się fajnie ale Jakub Pawełek albo Wojtek Miłoszewski są lepsi.

Horyzont zdarzeń jest niejako rozszerzeniem i kontynuacją wydarzeń z poprzedniego tomu serii. Rosja umacnia swoją pozycję w Arktyce, a Ameryka zastanawia się jak ten problem rozwiązać i zabezpieczyć swoje interesy w tamtym rejonie. Wkrótce dochodzi do zamachu terrorystycznego na niespotykaną dotąd skalę, a cały światowy porządek sypie się jak domek z kart.

Muszę przyznać, że skala wydarzeń, jakie dzieją się w książce, jest chyba trochę za duża, nawet jak na Wolffa. Jednak w trakcie lektury w ogóle mi to nie przeszkadzało. Tytuł dobrze tutaj pasuje. Każde wydarzenie jest konsekwencją określonych działań. Trudno się z autorem nie zgodzić. Wydaje się, że taki scenariusz jest prawdopodobny. Zresztą jest on znany z analitycznego podejścia do tematu.

Do momentu zamachu akcja rozwija się delikatnie, spokojnie budując napięcie. Po ataku wydarzenia toczą się już lawinowo. Manipulacje, zamieszki, działania wywiadu, ataki hakerskie po potyczki pancerne, morskie i powietrzne. To wszystko oraz wiele innych rzeczy znajdziemy w Horyzoncie. W samym sercu znajdzie się oczywiście kapitan Andrzej Wirski oraz postacie z poprzednich części. Jednak nie wszystko pójdzie zgodnie z planem.

Można by się przyczepić do kilku kwestii technicznych, jednak nie wpływa to na odbiór całości. Czytało się bardzo dobrze. Sytuacja geopolityczna ciekawie przedstawiona, do tego wątki militarne i kawał akcji. To jest to co lubię. Koniec książki zapowiada już to, co będzie się działo w ostatniej części cyklu. A tej mieszanki będzie jeszcze więcej.

Horyzont zdarzeń jest niejako rozszerzeniem i kontynuacją wydarzeń z poprzedniego tomu serii. Rosja umacnia swoją pozycję w Arktyce, a Ameryka zastanawia się jak ten problem rozwiązać i zabezpieczyć swoje interesy w tamtym rejonie. Wkrótce dochodzi do zamachu terrorystycznego na niespotykaną dotąd skalę, a cały światowy porządek sypie się jak domek z kart.

Muszę przyznać,...

Lubię autora,piszę ciekawie.I tworzy wizje,które.Co straszne,mogą się zniśćić.
Ale,tu jest dziwnie bo,książka jest moim zdaniem.Nie równa.
Z jednej strony niektóre wizje są ciekawie opisane.A inne wizje,to takie sobie.
Czasem było mi nudno czytać i czekałem sobie jak się skończy.
Odnoszę wrażenie,że autor raz miały dobry pomysł Raz nie.
Fajne było,to o tym Emiracie Kaukaskim ,albo o tej Syberii są się chciała odłączyć od Rosji.
Ale ogólnie to stwierdzam tylko przeciętna.

Lubię autora,piszę ciekawie.I tworzy wizje,które.Co straszne,mogą się zniśćić.
Ale,tu jest dziwnie bo,książka jest moim zdaniem.Nie równa.
Z jednej strony niektóre wizje są ciekawie opisane.A inne wizje,to takie sobie.
Czasem było mi nudno czytać i czekałem sobie jak się skończy.
Odnoszę wrażenie,że autor raz miały dobry pomysł Raz nie.
Fajne było,to o tym Emiracie...

Do Toma Clancy'ego trochę brakuje, ale jak lubi się współczesne sceny batalistyczne to bardzo dobrze opisane. W swojej klasie bardzo dobra.

Do Toma Clancy'ego trochę brakuje, ale jak lubi się współczesne sceny batalistyczne to bardzo dobrze opisane. W swojej klasie bardzo dobra.

Zachęcony niektórymi opiniami postanowiłem zaopatrzyć się w egzemplarz dla siebie. Książkę odkładałem 3 razy i nie mogłem jej skończyć przez 2 lata. Początkowo historia jest ciekawa, wielowątkowa, szczegółowa, może aż nadto, ale nadawało jej to barwy i oryginalności. Mniej więcej w połowie książka zaczęła być nużąca, poza paroma momentami które przedłużały jej szanse na pozytywną ocenę. Niestety odłożyłem ją na później. Wróciłem, znów odłożyłem i znów wróciłem, z każdą akcją było już tylko gorzej. Ocena tak niska, gdyż nie tyle styl zaczął być z czasem drażniący, co na dodatek bohaterowie i opowiadana historia. Miałem wrażenie jakby parę momentów było na siłę, albo było jakimś kaprysem danej strony konfliktu zaprzeczając w sumie temu, że autor zwalnia z akcją i przedstawia kulisy wielkiej polityki, gdzie bohaterowie nie wyglądają na szaleńców (właściwie to w ogóle nie wyglądają, są nijacy, jak roboty). W miarę postępów w czytaniu książki coraz mniej mi się to trzymało kupy. Zawiodłem się, niektórzy recenzenci nie posiadali się z zachwytu nad tą serią. Gdybym powiedział, że liczyłem na więcej, nie powiedziałbym nic...

Pierwsze 100 stron jest według mnie naprawdę dobre, ale mniej więcej od momentu (UWAGA SPOILER!) eksplozji wycieczkowca, to już równia pochyła w moim odczuciu

Zachęcony niektórymi opiniami postanowiłem zaopatrzyć się w egzemplarz dla siebie. Książkę odkładałem 3 razy i nie mogłem jej skończyć przez 2 lata. Początkowo historia jest ciekawa, wielowątkowa, szczegółowa, może aż nadto, ale nadawało jej to barwy i oryginalności. Mniej więcej w połowie książka zaczęła być nużąca, poza paroma momentami które przedłużały jej szanse na...

Tom Clancy tornister Tobie nosi Panie Wolff :)

Swietna-akcja,napiecie.
Jedyne co mnie niepokoi.....Tak jak möwi Grzegorz Braun - czemu mamy walczyc z Bialorusinami??
Wlasnie taki scenariusz mnie niepokoi- Amerykanie zagrajä na naszej pröznosci i wyslä nas na wojne.

Tom Clancy tornister Tobie nosi Panie Wolff :)

Swietna-akcja,napiecie.
Jedyne co mnie niepokoi.....Tak jak möwi Grzegorz Braun - czemu mamy walczyc z Bialorusinami??
Wlasnie taki scenariusz mnie niepokoi- Amerykanie zagrajä na naszej pröznosci i wyslä nas na wojne.

Mecz towarzyski Rosja kontra reszta świata... atomowe emocje sięgają zenitu ;)
V. Wolff wcale nie gorszy od T. Clancy'ego ....

Mecz towarzyski Rosja kontra reszta świata... atomowe emocje sięgają zenitu ;)
V. Wolff wcale nie gorszy od T. Clancy'ego ....

Nic nadzwyczajnego ale też nie totalna klapa. Do klasyków gatunku niestety ma się to jak samochód produkcji krajowej do rasowego mustanga. Momentami trochę autor się rozwleka i książka mogłaby być bardziej zwarta kosztem tak na moje skromne oko ze stu stron. Jak dla mnie również zbyt mało wartka a opisy walk nie porywają. Mało apokaliptyczna na mój gust, nie ma napięcia. Wątek polityczny, nie mój ulubiony, sprawny, nie ma czego się czepiać. Obama taka pierdoła a Putin obsesyjny gamoń ale nie znam tych panów osobiście to i może taka jest prawda o nich:) Wątek szpiegowski jak zwykle najsłabszy. Wątek miłosny oceniać nie będę bo o ile w życiu jestem za a nawet przeciw to w literaturze na ogół mnie skręca od niego. Na szczęście tu autor się nie rozwodzi i można to znieść. A, Wirski jak zwykle bohaterski, twardy i w ogóle supermen aż się rzygać chce. Cóż, nauczyłem się żyć z tą postacią i już jakoś nie dostaje przedśmiertnych drgawek ale chętnie bym go wywalił z tych powieści. Autentycznie robi jakieś takie infantylne wrażenie na mnie w każdej książce.
Kończąc marudzenie - da się przeczytać i to nawet momentami z frajdą.

Nic nadzwyczajnego ale też nie totalna klapa. Do klasyków gatunku niestety ma się to jak samochód produkcji krajowej do rasowego mustanga. Momentami trochę autor się rozwleka i książka mogłaby być bardziej zwarta kosztem tak na moje skromne oko ze stu stron. Jak dla mnie również zbyt mało wartka a opisy walk nie porywają. Mało apokaliptyczna na mój gust, nie ma napięcia....