Literatura. Nauka. Herezja. Snerg

Nie będę ukrywał, że postać Adama Wiśniewskiego zaczęła mnie fascynować jeszcze zanim przeczytałem jakąkolwiek jego powieść. Natrafiłem jakoś przy okazji, przypadkiem, na stronę o jego twórczości, chcąc dowiedzieć się czegoś o teorii nadistot.

Nawrocki dał mi tu pełniejszy obraz Snerga. Nie na tyle bym się nasycił. Wiśniewski wciąż będzie dla mnie atrakcyjnym pisarzem-filozofem i to nie z uwagi na swoje manie, egocentryzm i zdolność do niesamowitej kreacji niepojących traktatów o ludzkim determinizmie i związanych z tym przeszkodach w postaci pytania o to czym jest humanizm, co znaczy być człowiekiem.

Paradoksalnie postać pisarza nęka mnie w myślach przez jego własne demony. Te które pozwalały mu, mimo, iż zdarzało mu się ocierać o geniusz, w jednej chwili wepchnąć się w objęcia grafomanii. Te, które siały w nim niepokój, doświadczały go i w życiu prywatnym, a ostatecznie doprowadziły do kresu.

Owszem, Snerg nie był doskonały, ale była to perfekcyjna niedoskonałość, gdyż wydała na świat "Robota" i samego Wiśniewskiego. Możliwe, iż w innym wydaniu pisarz nie odróżniłby się od pozostałych, przeciętnych autorów. Trzeba więc Snerga przyjąć w całości, nie zaś z dobrodziejstwem inwentarza.

Nawrocki dokonał świetnej syntezy snergowskiego imaginarium. Nie szczędził go tam gdzie było to konieczne, a chwalił słusznie i sprawiedliwie to w czym Wiśniewski był znakomity - skłonności do projekcji metafizycznej składni własnych (ale i społecznych) obaw. Prócz może wykraczających trochę poza średnią błędów korektorskich (głównie literówek) nie mogę się przyczepić do czegoś na poważnie. Należą się Nawrockiemu podziękowania za pierwsze poważne opracowanie dotyczące jednego z ważniejszych polskich pisarzy zaliczanych, w przypadku rzeczonego autora słusznie, bądź nie, do nurtu sf. Dziękuję więc wylewnie.

Nie będę ukrywał, że postać Adama Wiśniewskiego zaczęła mnie fascynować jeszcze zanim przeczytałem jakąkolwiek jego powieść. Natrafiłem jakoś przy okazji, przypadkiem, na stronę o jego twórczości, chcąc dowiedzieć się czegoś o teorii nadistot.

Nawrocki dał mi tu pełniejszy obraz Snerga. Nie na tyle bym się nasycił. Wiśniewski wciąż będzie dla mnie atrakcyjnym...

"Literatura. Nauka. Herezja. Snerg" to monografia powieści "Robot", starająca się umiejscowić ją w kontekście twórczości autora i w krajobrazie literatury w ogóle; monografia, dodajmy, wzbogacona komentarzami do późniejszych dzieł Wiśniewskiego-Snerga i paroma innymi atrakcjami. Nawrocki włożył sporo pomyślunku i niemały wysiłek w analizę skomplikowanego i dziwacznego materiału, nad którym nawet sam autor - jak przypuszczam - nie w pełni panował. Jestem niezwykle wdzięczny za tę przenikliwość; jest to jedyny znany mi tekst, który rzeczywiście sięga głęboko w warstwę znaczeniową "Robota", zamiast zadowalać się okrągłymi sloganami. Przez chwilę byłem nawet bliski spojrzenia przychylniejszym okiem na "Według łotra", ale mimo wszystko zwyciężyła we mnie niechęć do nijakiego klimatu i bałaganiarskiej konstrukcji tej powieści. Warto wspomnieć, że Nawrocki nie wybiela Snerga i nie pomija milczeniem jego potknięć, jak choćby kuriozalnej teorii "naukowej" znanej pod tytułem "Jednolita teoria czasoprzestrzeni", ale mimo to oddaje pisarzowi, co mu należne. Bardzo solidna robota - za wyjątkiem kulejącej korekty.

"Literatura. Nauka. Herezja. Snerg" to monografia powieści "Robot", starająca się umiejscowić ją w kontekście twórczości autora i w krajobrazie literatury w ogóle; monografia, dodajmy, wzbogacona komentarzami do późniejszych dzieł Wiśniewskiego-Snerga i paroma innymi atrakcjami. Nawrocki włożył sporo pomyślunku i niemały wysiłek w analizę skomplikowanego i dziwacznego...