Długi marsz. Jak rewolucja kulturalna z lat 60. zmieniła Amerykę

Nie moja bajka. Trochę w stylu (nie)sławnego podręcznika do hitu/kitu. . Zmasowana krytyka kultury lat 60 tych przeprowadzona wg. najbanalniejszych matod (szkoły jezuickiej) sprowadzająca literaturę do jednostkowych biografii. I tak mamy tu krytykę narkotycznych wizji Burroughs, ale już nic o jego koncepcji języka jako zbioru zamkniętych znaczeń tworzących sztywne ramy kognitywne oraz społeczne (koncepcja znana że strukturalizmu, ale 1 raz ukazana w autentycznej literaturze w postaci techniki cut up Burrougsa). I tak dalej, w stylu inkwizycji nad najważniejszymi nazwiskami, przez ponad 200 stron. Przemilczenia i naginanie faktów.

Nie moja bajka. Trochę w stylu (nie)sławnego podręcznika do hitu/kitu. . Zmasowana krytyka kultury lat 60 tych przeprowadzona wg. najbanalniejszych matod (szkoły jezuickiej) sprowadzająca literaturę do jednostkowych biografii. I tak mamy tu krytykę narkotycznych wizji Burroughs, ale już nic o jego koncepcji języka jako zbioru zamkniętych znaczeń tworzących sztywne ramy...

Lekko i przejrzyście opisana historia gnicia amerykańskiej kultury.

Lekko i przejrzyście opisana historia gnicia amerykańskiej kultury.

Chciałoby się powiedzieć, że Kimball wprawnymi pociągnięciami palców po klawiaturze maszyny do pisania dekonstruuje mit tego chwalebnego czasu w historii Stanów Zjednoczonych, a po części również i świata, kiedy to ostatecznie puściła tama kulturalno-kulturowych przemian. Rzecz jest raczej nie do zrobienia, gdyż w kolektywnej świadomości dobrze ukorzenił się już ten rewolucyjny charakter tamtej epoki. Na tyle mocno, by pobłażliwym machnięciem ręki zbywać Kimballa i jego opowieści jako wynurzenia zdeklarowanej i upartej konserwy z wypiekami na twarzy nastawionej a priori na wbijanie kołków w niezrozumiane, wrażliwe serca tych świętych ludzi, których pechem było to, że mieli je po lewej stronie i żyli w ciekawszych czasach, oraz ciosanie pałką po głowie tych, którzy śmią myśleć podobnie. Pomimo nielichego uprzedzenia, rezerwy, niechęci, nazwij to, jak chcesz - przez co daleko mu do chłodniejszego, bardziej wyważonego oglądu - RK oferuje inne spojrzenie na tamten czas, dalekie od hagiograficznego piania z zachwytu, powtarzania komunałów, gloryfikowania czegoś, co po lekturze jego opowieści ktoś mógłby nazwać etosem radykalnego lewactwa. RK robi to chyba właśnie po to, by samemu sobie tę kwestię oddać pod rozwagę: czy w istocie ta cała rewolucja kulturalna lat 60. była tak chwalebna, jak zwykło się ją ukazywać?

Karny członek za tłumaczenie (miejscami) tudzież błędy edytorskie.

[6,5/10]

Chciałoby się powiedzieć, że Kimball wprawnymi pociągnięciami palców po klawiaturze maszyny do pisania dekonstruuje mit tego chwalebnego czasu w historii Stanów Zjednoczonych, a po części również i świata, kiedy to ostatecznie puściła tama kulturalno-kulturowych przemian. Rzecz jest raczej nie do zrobienia, gdyż w kolektywnej świadomości dobrze ukorzenił się już ten...