Język i nieświadomość. Podstawy teorii psychoanalitycznej Jacques'a Lacana

O ile w mowie konkretnej język ustępuje miejsca tematyzowanemu przedmiotowi, tak że w rezultacie w ogóle go nie dostrzegamy, o ile znaczące znika tu całkowicie za znaczonym, to doświadczenie w pracy z językiem będące udziałem psychoanalityka jest zgoła odwrotne. Język ma być tu widoczny w całej pełni swojej materialności, i to tak, by nie koncentrować się na materiale powszednim, którego ze względu na jego codzienność wcale już nie szanujemy. O wiele ważniejsze jest, by wsłuchać się w to, co całkowicie marginalne, że tak powiem - w okruchy mowy, w produkty jej rozpadu, w jej materialną przedmiotowość, skądinąd zgubną dla wyobrażeń o jej spirytualizmie.

/SPIS TREŚCI

"Czy psychoanaliza jest hermeneutyką?" (Paweł Dybel)
Wprowadzenie
Ja i „namiętność wyobrażeniowa”
Początki namysłu Lacana nad językiem
Język w rozmowie – rozmowa w języku, czyli język jako warunek konieczny psychoanalizy
Język a Prawo (le symbolique)
Język i skończoność
Przypisy