Bardzo ciekawy i poruszający numer.

Niezwykle wzruszające są zapiski oficerów zamordowanych w Katyniu. Sowieci odbierali im przed śmiercią wszystko, co miało dla nich materialną wartość (zegarki, obrączki, medaliki, sygnety),ale byli tak pewni, że zbrodnia nigdy nie wyjdzie na jaw, że zostawiali przy ofiarach dokumenty, wśród których były listy do bliskich i zapiski pamiętnikarskie. Po ekshumacji udało się odtworzyć wiele z tych notatek.

Czytanie ich po wielu latach, gdy ma się świadomość, co stało się z autorami, jest niezwykle poruszające. Żołnierze pisali o swoich odczuciach, o tęsknocie za bliskimi, o ciężkiej codzienności obozowej. Ogromne wrażenie zrobił na mnie pisany przed Bożym Narodzeniem list młodego oficera do ukochanej, w którym mężczyzna ma nadzieję, że zobaczy się z nią po nowym roku. Przecież co jakiś czas część więźniów jest gdzieś wywożona... Może trafiają do oflagów... - takie nadzieje towarzyszyły wielu oficerom, którym nie mieściło się w głowie, że jeńców można mordować.
Ostatnie z zapisków zrobione były zaledwie godzinę przed śmiercią innego autora.

Cytowane teksty są opatrzone zdjęciami oficerów i notami biograficznymi. Fotografie pochodzą ze zbiorów rodzin ofiar, które przechowywane są w różnych ośrodkach pamięci. Gdy patrzy się na te przedwojenne zdjęcia, nieraz w gronie bliskich, i gdy czyta się jednocześnie zapiski pomordowanych, trudno się nie wzruszyć.

Inne interesujące teksty to spisane po latach wspomnienia dzieci zamordowanych oficerów, które długo wierzyły w powrót ojców. Jeden z autorów tułał się długo z matką i rodzeństwem po okupowanej Polsce, inna autorka wraz z mamą została wywieziona w głąb Rosji, skąd udało się jej wrócić dopiero w 1946 roku.
Ich wspomnienia to wojenny świat widziany oczyma półsierot, które nie mają jeszcze świadomości, że straciły ojców.

Z pozostałych tekstów zamieszczonych w tym numerze polecam fragmenty dziennika z lat 50. i 60 minionego wieku, prowadzone przez mieszkańca Warszawy. W tych krótkich notatkach, jak w lustrze, odbijają się absurdy czasów stalinizmu i PRL-u. Jest i śmieszno, i straszno.
Dla nas dziś to świetnie udokumentowana atmosfera tamtych lat.

Polecam wszystkim, zwłaszcza tym, którzy interesują się historią.

Bardzo ciekawy i poruszający numer.

Niezwykle wzruszające są zapiski oficerów zamordowanych w Katyniu. Sowieci odbierali im przed śmiercią wszystko, co miało dla nich materialną wartość (zegarki, obrączki, medaliki, sygnety),ale byli tak pewni, że zbrodnia nigdy nie wyjdzie na jaw, że zostawiali przy ofiarach dokumenty, wśród których były listy do bliskich i zapiski...