Córka łupieżcy

Nie przystoi, aby w warsztacie słowa Dukaja padł taki kwiatek jak rzeczy mniej lub bardziej przystające. Albo przystaje, albo odstaje, taka jest matematyka. Ale przystaję na to, by wobec tych wszystkich wywodów z dziedzin nibyneofizyki i pseudotechnologii, która nie potrafi się zdecydować, czy jest już magią czy jeszcze kosmicznyn recyklingiem polimerów z planety Myślącego Oceanu - by przeciwko temu stanęła żeńska postać pierwszoplanowa i powiedziała: "kiedy bełkot staje sie zbyt bełkotliwy, mam to w nosie". Nie uważam, żeby to było antyfeministytczne, zważywszy na fakt, że bohaterka ze swoim niepokalanym poczęciem jest taką badass predator-skin-me-alive, Maryją-terrorystką, że to aż niemożliwe, że przy tylu odniesieniach do klasyków sci-fi, nie padało słowo o scientologii. No skandal.

Nie no, krótki format bardziej mnie jednak bawi, jak przy "Extensie". Nawet jeśli bohater(ka) tradycyjnie ma kompleks nieobecnego ojca, który okazuje się mieć wyższy poziom wtajemniczenia. Już nawet nie jestem oburzona. Ostatecznie Poe w kółko pisał o zamurowywaniu ludzi żywcem i też nikt mu nie może mieć tego za złe, nie tak serio.

Śnię - Miasto, budzę się - Miasto. Zawsze Miasto.

Nie przystoi, aby w warsztacie słowa Dukaja padł taki kwiatek jak rzeczy mniej lub bardziej przystające. Albo przystaje, albo odstaje, taka jest matematyka. Ale przystaję na to, by wobec tych wszystkich wywodów z dziedzin nibyneofizyki i pseudotechnologii, która nie potrafi się zdecydować, czy jest już magią czy jeszcze kosmicznyn recyklingiem polimerów z planety Myślącego...

Cała ta książka jest jak poezja, zakamuflowana jedynie w formie prozy. Niektóre zdania są piękne, zapadają na długo w pamięć, a treść daje do myślenia i otwiera wyobraźnię.
Słowem - oceniam tę książkę jako naprawdę wartą przeczytania. Będę do niej wracać, mam nadzieję, wielokrotnie.

Cała ta książka jest jak poezja, zakamuflowana jedynie w formie prozy. Niektóre zdania są piękne, zapadają na długo w pamięć, a treść daje do myślenia i otwiera wyobraźnię.
Słowem - oceniam tę książkę jako naprawdę wartą przeczytania. Będę do niej wracać, mam nadzieję, wielokrotnie.

6/10

6/10

Piękny język, bogata wyobraźnia autora, ale fabuła generalnie jakoś do mnie nie przemówiła

Piękny język, bogata wyobraźnia autora, ale fabuła generalnie jakoś do mnie nie przemówiła

Dukaj jak zwykle prezentuje genialną formę pisarską, świetnie bawiąc się słowem, tworząc kreatywne formy i wprawiając czytelnika w podziw.
Sama historia nie porywa i zdaje się być pełna niedopowiedzeń. Ale ostatecznie fabuła nie jest tym, na czym powinniśmy się tutaj skupiać. To raczej koncept niezrozumiałego dla człowieka Miasta ma nas tutaj zachwycać, zaciekawiać i wprawiać w melancholijną niewiedzę. I trzeba przyznać, że zabieg ten wyszedł autorowi naprawdę dobrze.
Jest to książka przede wszystkim dla fanów stylu pisarskiego Dukaja, jak i dla tych szukających motywów obcych cywilizacji, paradoksu Fermiego i tym podobnych klimatów.

Dukaj jak zwykle prezentuje genialną formę pisarską, świetnie bawiąc się słowem, tworząc kreatywne formy i wprawiając czytelnika w podziw.
Sama historia nie porywa i zdaje się być pełna niedopowiedzeń. Ale ostatecznie fabuła nie jest tym, na czym powinniśmy się tutaj skupiać. To raczej koncept niezrozumiałego dla człowieka Miasta ma nas tutaj zachwycać, zaciekawiać i...

Solidny Dukaj. Trochę poniżej najlepszych jego książek, ale jak zwykle pomysły przednie i czyta się dobrze. Z dużej litery Miasto tajemnicze, przyciągające, niezwykłe fizyki itp. Ja lubię

Solidny Dukaj. Trochę poniżej najlepszych jego książek, ale jak zwykle pomysły przednie i czyta się dobrze. Z dużej litery Miasto tajemnicze, przyciągające, niezwykłe fizyki itp. Ja lubię

Bardzo podobał mi nastrój tej książki.
Jedyne co to miałem wrażenie, że bohaterowie poruszają się po innej wersji "zony" z Pikniku.

Bardzo podobał mi nastrój tej książki.
Jedyne co to miałem wrażenie, że bohaterowie poruszają się po innej wersji "zony" z Pikniku.

Widzę, że zapomniałam napisać recenzję do tej książki, a od tego minęły już ponad 2 miesiące...
Pamiętam, że ogólnie spodobała mi się książka, zawiera dużo intrygi i trzyma w napięciu. Sam świat najbardziej mnie zauroczył, mimo że to dość krótka książka to Miasto bardzo przyciąga.
Sposób pisania Dukaja jest dość ciekawy, taki inny jak dla mnie, na pewno sięgnę po inne jego dzieła.
Jest to jedna z książek, po którą chciałabym sięgnąć ponownie za jakiś czas.

Widzę, że zapomniałam napisać recenzję do tej książki, a od tego minęły już ponad 2 miesiące...
Pamiętam, że ogólnie spodobała mi się książka, zawiera dużo intrygi i trzyma w napięciu. Sam świat najbardziej mnie zauroczył, mimo że to dość krótka książka to Miasto bardzo przyciąga.
Sposób pisania Dukaja jest dość ciekawy, taki inny jak dla mnie, na pewno sięgnę po inne...

Książka, którą powinien napisać Jacek Dukaj. Dobrze się zatem składa, że napisał ją właśnie on. Wariacja na temat multiversum, w tym przypadku multi-miasto-versum. I owszem, takie rzeczy były już grane wiele razy, ale Dukaj gra to po prostu dobrze.

Moim zdaniem to jedna z lżejszych gatunkowo i stylistycznie powieści Dukaja. Fabularnie nie dzieje się tutaj wiele, ale też jak to u Dukaja bywa, fabuła jest po trochu tylko lepiszczem do sklejenia w całość rozmaitych obrazów świata przedstawionego.

Obrazy multimiasta ciekawe, nawet intrygujące, aczkolwiek pewną słabością tej koncepcji powieści jest - siłą rzeczy - skompresowanie oceanów kreatywności Dukaja w postać niewielkiego jeziorka, o niby niewyraźnych, rozmytych brzegach, ale jednak oczywistych i dających się poniekąd ustalić. Wszak, koniec końców, skoro to o mieście jest mowa, nawet takim, które było, albo dopiero będzie, w jednej lub miliardzie form, współistniejących w czasie i przestrzeni tudzież poza nimi, to nadal owo metafizyczne miasto jest po prostu miastem. Ja preferuję bardziej nieodgadnionego i trudniejszego do ogarnięcia Dukaja.

Z drugiej strony mam wrażenie, że inny pisarz dziękowałby bogom gdyby udało mu się wymyślić tak przeciętną powieść. Zresztą, prawdę mówiąc, bawiłem się przy tej lekturze dobrze, miałem również okazję ją polecić nie-dukajowym czytelnikom, zawsze z pozytywnym feedbackiem.

Książka, którą powinien napisać Jacek Dukaj. Dobrze się zatem składa, że napisał ją właśnie on. Wariacja na temat multiversum, w tym przypadku multi-miasto-versum. I owszem, takie rzeczy były już grane wiele razy, ale Dukaj gra to po prostu dobrze.

Moim zdaniem to jedna z lżejszych gatunkowo i stylistycznie powieści Dukaja. Fabularnie nie dzieje się tutaj wiele, ale też...

Od dawna chciałam przeczytać coś Dukaja, ale bałam się tych opasłych tomiszczy. Wzięłam coś niezbyt obszernego i chyba na tym jednak koniec. To kompletnie nie jest mój klimat. Te wszystkie wymyślone nazwy przyprawiły mnie o ból głowy. Serio, mój rozum tego nie ogarnia i prawda jest taka, że bardzo mało z tej książki wyniosłam.

Od dawna chciałam przeczytać coś Dukaja, ale bałam się tych opasłych tomiszczy. Wzięłam coś niezbyt obszernego i chyba na tym jednak koniec. To kompletnie nie jest mój klimat. Te wszystkie wymyślone nazwy przyprawiły mnie o ból głowy. Serio, mój rozum tego nie ogarnia i prawda jest taka, że bardzo mało z tej książki wyniosłam.