Barbara Radziwiłłówna. Tragedia w pięciu aktach

Lektura na studia.
Wszystko było ciekawe, wątek romantyczny bardzo mi się podobał, zdrada królowej Bony też dodawała akcji. Ale co to za zakończenie... Mogło być mniej wierne historii.

Lektura na studia.
Wszystko było ciekawe, wątek romantyczny bardzo mi się podobał, zdrada królowej Bony też dodawała akcji. Ale co to za zakończenie... Mogło być mniej wierne historii.

Miałem dać gwiazdkę mniej, niech będzie jednak Felińskiemu, bo osiągnął ówcześnie nieosiągalne. Oto niesamowity dowód epoki przejściowej skrytej pomiędzy sprawdzianami szkolnymi. Jest częścią fascynującej opowieści o zasadach, o ojczyźnie, obowiązkach pisarza i granicach, które przekracza się potajemnie. A że przy okazji nudną lekturą dla przyszłych filologów - cóż!

Miałem dać gwiazdkę mniej, niech będzie jednak Felińskiemu, bo osiągnął ówcześnie nieosiągalne. Oto niesamowity dowód epoki przejściowej skrytej pomiędzy sprawdzianami szkolnymi. Jest częścią fascynującej opowieści o zasadach, o ojczyźnie, obowiązkach pisarza i granicach, które przekracza się potajemnie. A że przy okazji nudną lekturą dla przyszłych filologów - cóż!

Było dobrze, nawet bardzo dobrze. Dramat miał vibe romantyzmu, a w każdym razie już schyłkowej formy oświecenia.

Jak na dramat klasycystyczny przystało zasada trzech jedności została zachowana. Konstrukcja, w której akcję spowalniały monologi, nie przeszkadzała mi, o dziwo, zbytnio. Nadrabiały to wspaniale zarysowane portrety psychologiczne bohaterów, szczególnie Barbary i Bony Sforzy. Właśnie fabuła, te postaci na kartach książki jakby żywe, pełne ekspresji, przeżywające wewnętrzne dylematy - to było coś pięknego.

Choć wiem, iż nie wszystkie wydarzenia są prawdziwe, to sama świadomość, że przedstawiono bohaterów historycznych, dodawała jeszcze większego dramatyzmu. Szkoda, że w szkole nigdy nie przedstawiano historii Polski w tak ciekawy sposób.

Nie spodziewałam się, że dramat Felińskiego tak mnie chwyci za serce.

Było dobrze, nawet bardzo dobrze. Dramat miał vibe romantyzmu, a w każdym razie już schyłkowej formy oświecenia.

Jak na dramat klasycystyczny przystało zasada trzech jedności została zachowana. Konstrukcja, w której akcję spowalniały monologi, nie przeszkadzała mi, o dziwo, zbytnio. Nadrabiały to wspaniale zarysowane portrety psychologiczne bohaterów, szczególnie Barbary i...

Bardzo kunsztowna tragedia, jest w niej wiele stylistycznej szlachetności, a jedyne, co mi przeszkadzało w lekturze to duża liczba monologów.

Bardzo kunsztowna tragedia, jest w niej wiele stylistycznej szlachetności, a jedyne, co mi przeszkadzało w lekturze to duża liczba monologów.

7,5/10
Zaskakująco dobra klasycystyczna tragedia. Choć autor nawiązuje w budowie dramatu, prowadzeniu fabuły i zachowaniu zasady trzech jedności do antycznego teatru, czułem się bardziej jakbym czytał szekspirowski dramat władzy, głównie za sprawą kostiumu historycznego.

Im dalej, tym lepiej - akcja nabrała tempa, a dialogi w pewnym momencie przestały być monologami pisanymi na zasadzie "ja uważam tak i mam rację/nie, ja uważam inaczej i ja mam rację". Trochę szkoda, że Feliński w wielu miejscach nagiął historię by zachować jedność czasu i miejsca, ale podkręca to dramatyzm i ma pewien swój własny urok.

7,5/10
Zaskakująco dobra klasycystyczna tragedia. Choć autor nawiązuje w budowie dramatu, prowadzeniu fabuły i zachowaniu zasady trzech jedności do antycznego teatru, czułem się bardziej jakbym czytał szekspirowski dramat władzy, głównie za sprawą kostiumu historycznego.

Im dalej, tym lepiej - akcja nabrała tempa, a dialogi w pewnym momencie przestały być monologami...

O nie, Drogi Panie, tak historią szachować się nie godzi.

O nie, Drogi Panie, tak historią szachować się nie godzi.

Jezus, jakie to było dobre. Ta gra emocji, te postacie! I co najgorsze - kibicowałam Bonie. Alojzy Feliński mistrzowsko oddaje historię Barbary wplątanej w historię rodu królewskiego (przy czym można śmiało mu zarzucić, że wytknął wszystkie najgorsze wady naszej płci). Konflikty, trudne decyzje, zdrady, wierność koronie czy miłości? I to wszystko nasza historia! Jaka szkoda, że w szkole nigdy nie przykładałam się do nauki przeszłych dziejów. Na szczęście, Feliński przypomina z nich wyjątek i sprawia, że nie można się oderwać od lektury. [Uwaga: nie jestem specjalną fanką epoki a tym bardziej dramatów klasycystycznych. Ale "Barbara Radziwiłłówna" to po prostu sztos]

Jezus, jakie to było dobre. Ta gra emocji, te postacie! I co najgorsze - kibicowałam Bonie. Alojzy Feliński mistrzowsko oddaje historię Barbary wplątanej w historię rodu królewskiego (przy czym można śmiało mu zarzucić, że wytknął wszystkie najgorsze wady naszej płci). Konflikty, trudne decyzje, zdrady, wierność koronie czy miłości? I to wszystko nasza historia! Jaka...

Był czas, gdy książka ta mnie denerwowała, później się z nią przeprosiłem.

Był czas, gdy książka ta mnie denerwowała, później się z nią przeprosiłem.

Klasyczny w budowie, ale sentymentalny w treści dramat z początku XIX wieku, w którym w dość ciekawy sposób ukazane zostało małżeństwo Zygmunta Augusta z Barbarą Radziwiłłówną. Zawsze fascynowała mnie ta historia:) No, bo jak to jest, że król wbrew wszystkiemu i wszystkim bierze ślub? Bajka:) Teraz miałam okazję spojrzeć na te wydarzenia może z mało historycznego punktu widzenia, ale za to z bardzo ludzkiego i literackiego.

Klasyczny w budowie, ale sentymentalny w treści dramat z początku XIX wieku, w którym w dość ciekawy sposób ukazane zostało małżeństwo Zygmunta Augusta z Barbarą Radziwiłłówną. Zawsze fascynowała mnie ta historia:) No, bo jak to jest, że król wbrew wszystkiemu i wszystkim bierze ślub? Bajka:) Teraz miałam okazję spojrzeć na te wydarzenia może z mało historycznego punktu...

Klasyczny dramat, opowiadający historię miłości Zygmunta Augusta i Barbary Radziwiłłówny. Na szczególną uwagę zasłużyła postać Bony, moim skromnym zdaniem rewelacyjnie skonstruowana i posiadająca jedne z najlepszych kwestii w całym utworze. Pięknie, z patosem i tragicznie.

Klasyczny dramat, opowiadający historię miłości Zygmunta Augusta i Barbary Radziwiłłówny. Na szczególną uwagę zasłużyła postać Bony, moim skromnym zdaniem rewelacyjnie skonstruowana i posiadająca jedne z najlepszych kwestii w całym utworze. Pięknie, z patosem i tragicznie.