Wolverine - Jason Aaron kolekcja, tom 1

Dlaczego warto przeczytać Wolverine'a Jasona Aarona?

Na sam początek powiem coś lekko kontrowersyjnego - nigdy nie byłem fanem Wolverine'a. Jakoś nie podzielałem nigdy tego masowego uwielbienia jego postaci. Nie zrozumcie mnie źle, respektuję wieloletnią kreację Hugh Jackmana i lubiłem Logana jako część X-Men lub innych drużyn. Po prostu sam Wolverine nie wydawał mi się aż tak interesujący. Staram się jednak być otwarty na nowe doświadczenia, więc stwierdziłem, że spróbuję poznać bliżej komiksową wersję Rosomaka, czytając jego własne solowe serie. Ogromną zachętą do tego było również nazwisko autora.

Zabrałem się za tą serię z nadzieją, że uda mi się bliżej poznać Wolverine'a i z tego zadania wywiązała się ona aż z nawiązką. Jest przepełniona wewnętrznymi przemyśleniami Logana, dotyczącymi tego jak postrzega on samego siebie, ludzi wokół niego i swoje moce. Dostajemy bardzo dużo wydarzeń z przeszłości, umiejscowionych w różnych miejscach i różnych epokach i jest to bardzo ciekawe. Dosłownie w pierwszej historii przeplata się teraźniejsza pogoń Wolverine'a za Mystique z historią jak się poznali w latach 20-tych, osobiście lubię takie motywy. Doceniam też, że Aaron nie boi się pokazywać jak nieidealną postacią jest Logan, jak dużo ma na sumieniu, ale też jak czuje się z tymi wydarzeniami, jaki przez nie ma stosunek do samego siebie. Wiele miejsca poświęcone jest wątpliwościom Wolverine'a co do własnego bohaterstwa oraz tego czy w ogóle zasługuje, aby żyć. Scenarzysta pięknie pokazuje, że Logan chciałby być bardziej ludzki i otwarty emocjonalnie na innych, ale jednocześnie ma blokadę psychiczną, którą na przestrzeni kolejnych zeszytów stara się przełamać. Wspomniałem na początku, że Wolverine wcześniej nie był dla mnie interesujący. Po tych 4 tomach uważam go za fascynującą, niejednoznaczną postać, o której można bardzo wiele powiedzieć i poprowadzić na więcej, niż jeden sposób.

Całość recenzji dostępna na mojej stronie:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100095305879459

Dlaczego warto przeczytać Wolverine'a Jasona Aarona?

Na sam początek powiem coś lekko kontrowersyjnego - nigdy nie byłem fanem Wolverine'a. Jakoś nie podzielałem nigdy tego masowego uwielbienia jego postaci. Nie zrozumcie mnie źle, respektuję wieloletnią kreację Hugh Jackmana i lubiłem Logana jako część X-Men lub innych drużyn. Po prostu sam Wolverine nie wydawał mi się...

Świetne "Milę w moich butach" oraz dobre "Ludzie z adamantium" nie ratują reszty miernych historii

Świetne "Milę w moich butach" oraz dobre "Ludzie z adamantium" nie ratują reszty miernych historii

Nie jest komiks wysokich lotów, ale i tak jest to sto razy lepsze od głupot, które znaleźć można we współczesnych komiksach Marvela.

Nie jest komiks wysokich lotów, ale i tak jest to sto razy lepsze od głupot, które znaleźć można we współczesnych komiksach Marvela.

6/10 - DOBRY

Złożony z trzech dłuższych historii oraz trzech krótszych epizodów pierwszy tom serii Wolverine, to komiks bardzo zróżnicowany, ale równocześnie bardzo nierówny. Każda z historii zawartych w tym albumie różni się stylem oraz klimatem. Jason Aaron eksperymentuje i bawi się konwencją. Wpierw przedstawia nieco absurdalną, ale w gruncie rzeczy dającą do myślenia opowieść o złamanym, samotnym człowieku, by zaraz potem uraczyć pełnym akcji utrzymanym w klimacie spaghetti westernu pościgiem bohatera za zmiennokształtną mutantką. Następnie sięga po kiczowatą estetykę powieści kung fu, by chwilę później zmienić front i zaprezentować rozluźniającą barową pogaduchę superherosów o prowadzonym przez nich intensywnym życiu. W „Ludziach z Adamantium” scenarzysta z powodzeniem łączy pełne dynamicznej akcji tradycyjne superhero z wciągającą opowieścią sensacyjną, której podstawą jest ciekawa intryga. Na deser dostajemy krótki epizodzik, który jest absolutnym debiutem Aarona w marvelowskim uniwersum.
Manewry i kombinacje scenarzysty skutkują historiami lepszymi („Facet w dziurze”, „Dorwać Mystique!”, „Ludzie z Adamantium”) i tymi nieco słabszymi („Boskie przeznaczenie”, „Milę w moich mokasynach”, „Dobry człowiek”).
Jeśli chodzi o rysunki, to poza trzema historiami narysowanymi przez Rona Garneya (dwie) oraz Adama Kuberta (jedna),reszta ilustracji do tego albumu wygląda co najwyżej przeciętnie. Całe szczęście, że dwie z tych opowieści należą do tych bardziej obszernych i to głównie one były wyznacznikiem jakości warstwy graficznej tego komiksu. W ostatecznym rozrachunku, cytując klasyka, plusów dodatnich jest więcej niż tych ujemnych i przechylają one szalę na korzyść pozytywnego wrażenia. Polecam.

Fabuła: 6/10 (dobry)
Ilustracje: 6/10 (dobry)
Jakość wydania + bonusy: 8/10 (rewelacyjny)

Więcej szczegółów: https://comicbookbastard.blogspot.com/2018/10/wolverine-tom-1.html

6/10 - DOBRY

Złożony z trzech dłuższych historii oraz trzech krótszych epizodów pierwszy tom serii Wolverine, to komiks bardzo zróżnicowany, ale równocześnie bardzo nierówny. Każda z historii zawartych w tym albumie różni się stylem oraz klimatem. Jason Aaron eksperymentuje i bawi się konwencją. Wpierw przedstawia nieco absurdalną, ale w gruncie rzeczy dającą do myślenia...

Jedna z najlepszych rzeczy jakie wypuścił Egmont od Marvela w ostatnim czasie, Aaron stworzył najlepsze historie z Rosomakiem w ostatnich latach, opasłe tomisko a czyta się to jednym tchem i chcę się więcej.

Jedna z najlepszych rzeczy jakie wypuścił Egmont od Marvela w ostatnim czasie, Aaron stworzył najlepsze historie z Rosomakiem w ostatnich latach, opasłe tomisko a czyta się to jednym tchem i chcę się więcej.