Droga do Lake Falls. Szepty w ciemnościach

W kolejnych tomach przeżywamy wraz z bohaterami momenty, te ludzkie i nadnaturalne, które ostatecznie prowadzą do punktu kulminacyjnego ich wspólnej opowieści. Dodatkowo fakt, że główny bohater jest wampirem zyskuje w mojej perspektywie dużego plusa 😅 Przeglądając bookstagramy nie zetknęłam się z tą trylogią ani razu, natomiast według mnie zasługuje ona na znacznie większy rozgłos. 💕/ Domi

W kolejnych tomach przeżywamy wraz z bohaterami momenty, te ludzkie i nadnaturalne, które ostatecznie prowadzą do punktu kulminacyjnego ich wspólnej opowieści. Dodatkowo fakt, że główny bohater jest wampirem zyskuje w mojej perspektywie dużego plusa 😅 Przeglądając bookstagramy nie zetknęłam się z tą trylogią ani razu, natomiast według mnie zasługuje ona na znacznie większy...

[...]
Strach uwiera niczym kamień w bucie, albo go wyrzucisz, albo będziesz z nim szedł całe życie.

Finał wbił mnie w fotel, bo tego absolutnie się nie spodziewałam. Tyle pisania, a wszystko rozegrało się na zaledwie kilkunastu stronach.
Czuję niedosyt, bo to nie może się tak skończyć. Niedomknięte wątki sugerowałyby kontynuację, ale niestety tak nie jest.
Doskonały materiał na ekranizację, bardzo filmowa 😉
POLECAM CAŁĄ SERIĘ ! JEST ZASKAKUJĄCO DOBRA !

[...]
Strach uwiera niczym kamień w bucie, albo go wyrzucisz, albo będziesz z nim szedł całe życie.

Finał wbił mnie w fotel, bo tego absolutnie się nie spodziewałam. Tyle pisania, a wszystko rozegrało się na zaledwie kilkunastu stronach.
Czuję niedosyt, bo to nie może się tak skończyć. Niedomknięte wątki sugerowałyby kontynuację, ale niestety tak nie jest.
Doskonały...

Trzeci tom. Im bardziej zagłębiałam się w lekturę, tym większe spotykało mnie rozczarowanie. Cały cykl jest niesamowicie nudny i pozbawiony jakiegokolwiek polotu, a zakończenie po prostu mnie rozwaliło. Finał żenujący. Strata czasu.

Trzeci tom. Im bardziej zagłębiałam się w lekturę, tym większe spotykało mnie rozczarowanie. Cały cykl jest niesamowicie nudny i pozbawiony jakiegokolwiek polotu, a zakończenie po prostu mnie rozwaliło. Finał żenujący. Strata czasu.

Trzeci tom serii. Niestety ta część również mnie nie porwała. Victoria w dalszym ciągu mnie irytuje swoim zachowaniem i postępowaniem.
Zakończenie książki nie podoba mi się. Lepiej byłoby zrobić inne i zakończyć serię na trzech tomach. Takie, które wybrał autor sugeruje, że możliwe będzie w przyszłości stworzenie kolejnego tomu.
Jeśli chodzi o całą serię można przeczytać, ale nie jest to pozycja obowiązkowa. Były momenty ciekawe i takie, które mi się strasznie dłużyły i miałam ochotę odłożyć książkę na bok.

Trzeci tom serii. Niestety ta część również mnie nie porwała. Victoria w dalszym ciągu mnie irytuje swoim zachowaniem i postępowaniem.
Zakończenie książki nie podoba mi się. Lepiej byłoby zrobić inne i zakończyć serię na trzech tomach. Takie, które wybrał autor sugeruje, że możliwe będzie w przyszłości stworzenie kolejnego tomu.
Jeśli chodzi o całą serię można przeczytać,...

Trzeci tom również przykuwa uwagę. Głównie poprzez rozwinięcie kilku pobocznych postaci. Rozwój akcji chaotyczny, dużo niepotrzebnych opisów i wewnętrznych rozterek irytującej bohaterki. W historii urzeka słabość do idealizmu, miłości, pojęcia honoru. Postać Victorii psuje mi niestety całość odbioru, jest nielogiczna, infantylna, powierzchowna, dziwna i irytująca. Absolutnie nie rozumiem zachwytu bohaterką, o ile w pierwszym tomie miałam ją za pogubioną, półszaloną i naiwną lekarkę, potem najeżoną dziwnymi emocjami nastolatkę, tak w trzecim tomie już mam przesyt, jest bzdurna, durna i tandetna - z każdą stroną liczyłam na jej rychłą śmierć lub diametralną przemianę, niestety nie doczekałam się. Punkt kulminacyjny fabuły, poprzedzony oczekiwaniem i napięciem, niestety rozczarowuje i niczego nie wyjaśnia. Bohaterowie uwikłani w walkę często znajdują się w bezcelowych miejscach i sytuacjach. Końcówka podobnie jak w poprzednich tomach jest zalążkiem do początku następnej historii.

Trzeci tom również przykuwa uwagę. Głównie poprzez rozwinięcie kilku pobocznych postaci. Rozwój akcji chaotyczny, dużo niepotrzebnych opisów i wewnętrznych rozterek irytującej bohaterki. W historii urzeka słabość do idealizmu, miłości, pojęcia honoru. Postać Victorii psuje mi niestety całość odbioru, jest nielogiczna, infantylna, powierzchowna, dziwna i irytująca....

Mimo że trzeci tom nie dorównał niestety pierwszemu, w znacznej mierze zatarł kiepskie wrażenie, jakie wywarła cześć środkowa. Opowieść o Przedwiecznych miała naprawdę duży potencjał, który do pewnego stopnia autorowi udało się wykorzystać. Dla fanów historii o wampirach lektura na pewno będzie dobrą rozrywką, zwłaszcza że proponuje nowe pomysły na ich genezę.

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2018/04/droga-do-lake-falls-artur-k-dormann.html

Mimo że trzeci tom nie dorównał niestety pierwszemu, w znacznej mierze zatarł kiepskie wrażenie, jakie wywarła cześć środkowa. Opowieść o Przedwiecznych miała naprawdę duży potencjał, który do pewnego stopnia autorowi udało się wykorzystać. Dla fanów historii o wampirach lektura na pewno będzie dobrą rozrywką, zwłaszcza że proponuje nowe pomysły na ich genezę.

Cała...

Trzecie spotkanie z cyklem Lake Falls, chociaż nie powinno już zaskakiwać, jak najbardziej wywołuje powiew świeżości. Autorowi udało się stworzyć cykl, w którym każda książka, chociaż nadal opowiada tę samą historię, stworzona jest w sposób wyjątkowy i nieco oderwany od całości. Słowo daję, jeżeli ukaże się tom czwarty, nie zdziwi mnie jeżeli będzie wierszowany ;).

Tym razem zamiast przeskakiwać między teraźniejszością, a przeszłością, książkę podzielono między perspektywy poszczególnych bohaterów, co zresztą również napędza w czytaniu budząc w człowieku ciekawość. Sama dynamika akcji także się do tego przyczynia, bowiem niemal wszystko zmierza ku wyjaśnieniu. Pewne tajemnice wychodzą na jaw, część motywów się wyjaśnia, a wszystko po to aby nie dopuścić, tudzież właśnie dopuścić do wskrzeszenia Azdarotha.

Za dużo plus tej części uznaję skupienie się na innych bohaterach, kosztem czego raczej miałki w moim odczuciu Jonathan i odrobinę irytująca w zachowaniu Vic zepchnięci zostają na drugi plan. I chociaż tej drugiej nadal udaje się wszystko psuć i robić z siebie skończoną idiotkę (czego nie piszę przez antypatię, a wtóruję po prostu opinii innych bohaterów :D),to zdecydowanie występuje to w mniejszej ilości. Natomiast humor wprowadzony relacją Gabora z Robem jest tutaj nieoceniony. Tę część czytało mi się wybitnie dobrze i dostała zresztą najwyższą notę w cyklu.

Minusem - co było już wspominane w innych opiniach - jest zakończenie powieści. Podzielam tu jednak opinię niektórych, sądząc, że autor uraczy nas jeszcze jedną częścią. Książka w teorii zostaje domknięta, ale wcale nie oznacza to bezpieczeństwa Vic i Kat, a także daje życie nowym pytaniom. Osobiście zresztą gorąco na to liczę i po cichu mam nadzieję na rozwinięcie motywu Otchłani. Odrobinkę "boskiej komedii" zakiełkowało mi w głowie, ale żeby to zrozumieć, należy przeczytać! Zachęcam! :)

Trzecie spotkanie z cyklem Lake Falls, chociaż nie powinno już zaskakiwać, jak najbardziej wywołuje powiew świeżości. Autorowi udało się stworzyć cykl, w którym każda książka, chociaż nadal opowiada tę samą historię, stworzona jest w sposób wyjątkowy i nieco oderwany od całości. Słowo daję, jeżeli ukaże się tom czwarty, nie zdziwi mnie jeżeli będzie wierszowany ;).

Tym...

„Droga do Lake Falls. Szepty w ciemnościach” to trzeci tom historii Vic i El’lara o tajemniczym miasteczku zwanym Lake Falls. Nareszcie mogłam przeczytać tą książkę, bowiem z dwóch pierwszych byłam bardzo zadowolona. Dzięki uprzejmości wydawnictwa Prozami mogłam się cieszyć tyloma przygodami pochłaniając w zawrotnym tempie lekturę.

„W życiu człowiek może mieć nieskończoną ilość miłości - ale koniecznym do tego warunkiem jest przetrwanie”.

Akcja książki rozpoczyna się w miejscu, w którym się skończyła poprzednia, oznacza to, że nasza bohaterka pakuje się w tarapaty. Nie ma siły uciekać, dla dobra swojego dziecka, jak każda matka jest gotowa bardzo wiele poświęcić. Nic nie jest takie, jak powinno brakuje jej sojuszników, została sama. Nie jest w stanie stawić czoła setkom nieśmiertelnych istot, które pałają do niej nienawiścią i gniewem. Jest rozdarta, przekonana o tym, że Jonathan nie żyje, a jego brat chce zabić jej małą córeczkę.
El’lar jest wściekły za to, że złamała ich umowę, jest jego słabością, jednak nie chce się do tego przyznać, że nie jest mu obojętna. Uczucia sprawiają, że bezwzględne istoty stają się słabe, dlatego nie mogą sobie na nie pozwolić.
Jonathan zniknął, a jego brat Rob przysięga chronić kobietę, co nie jest prostą sprawą zważywszy na to, że Victoria często działa zbyt pochopnie narażając siebie na bezpieczeństwo oraz innych. Mężczyzna traktował ją chłodno, irytowały go nierozważne zbyt pospieszne decyzje podyktowane nieprzemyślanym impulsem. Kobieta wiedziała, w co się pakuje, była obiektem manipulacji wampirów. Zdobyła dla jednego z nich księgi wieźmy, tylko, dlatego, że ją poprosił. Krew córki kobiety mogła tworzyć rzesze przeklętych, chociaż nigdy tego nie sprawdziła, nie zbadała, zamiast tego wydała wyrok śmierci na jej własne dziecko. Rob nie jest mordercą, nie jest dzieciobójcą, dlatego nawet przez sekundę nie rozważał możliwości spełnienia tego żądania.
Autor wykreował historię zamkniętą w ramach mrocznego klimatu, który jest najlepszą i tak niepowtarzalną częścią fabuły. Zbyt ciężka atmosfera zaintrygowała mnie od pierwszej strony pobudzając wyobraźnię. Prostota stylu łączy się z wiarygodnymi bohaterami, którzy potrafią zaskoczyć analizą psychologiczną. Akcja książki była płynna i dynamiczna, nie sposób się doszukać tutaj nudy, z tomu na tom otrzymujemy coraz więcej emocji i tajemniczości.
Ta część różniła się od pozostałych opisów było znacznie mniej, zwłaszcza tych dotyczących ucieczki Victorii, nie brakuje tutaj wciągających zagadek. Poznajemy świat wampirów ich intrygi i spiski, natomiast nasza bohaterka jest nieco mniej w nim widoczna.
Jedyną rzecz, którą nie potrafię przeżyć to zakończenie. Nie przyjmuję do wiadomości, że właśnie taki los zgotował bohaterom, mam nadzieję, że wystarczy tylko trochę poczekać, aby w nasze ręce wpadła kolejna książka z serii mrocznych opowieści z Lake Falls. Cały cykl jest niepowtarzalny łatwo można obdarzyć postacie sympatią tak dużą, że za nic na świecie nie chce się z nimi rozstać, zwłaszcza w taki sposób. Jest wiele niewiadomych, nie znamy losu maleńkiej Katie, mam nadzieję, że Dormann da nam możliwość ich poznania.
Cały cykl oceniam pozytywnie, jeśli nie będziecie zbyt dużo oczekiwać od niego, tylko potraktujecie jako historię, którą mile można spędzić czas, będziecie zadowoleni, może pokochacie bohaterów tak jak ja?

„Droga do Lake Falls. Szepty w ciemnościach” to trzeci tom historii Vic i El’lara o tajemniczym miasteczku zwanym Lake Falls. Nareszcie mogłam przeczytać tą książkę, bowiem z dwóch pierwszych byłam bardzo zadowolona. Dzięki uprzejmości wydawnictwa Prozami mogłam się cieszyć tyloma przygodami pochłaniając w zawrotnym tempie lekturę.

„W życiu człowiek może mieć...

Z niecierpliwością czekałam na tę książkę. Jak już wam wcześniej pisałam w recenzjach poprzednich dwóch części serii Lake Falls, jestem bardzo zadowolona z twórczości tego pisarza.

Ta część różniła się od pozostałych. Tym razem było mniej opisów, które dotyczyły ucieczki Victorii. Spotkaliśmy się z poszukiwaniami przez brata Jonathana (Ronald czyli Rob) oraz jednego z wampirów, czyli z Gaborem. Ale nie tylko na nich autor postawił tym razem. W poprzednich częściach poznaliśmy między innymi Iie oraz Tea. W tej części poznaliśmy mroczną stronę kapłanki, jej cel oraz przekonania.

Podobało mi się, że tym razem autor nie bawił się w opisywanie dokładnie krajobrazu lecz postawił na szybko rozwijająca się akcję. Od pierwszej strony już wiadomo, że będzie się dużo działo.

W wielu momentach autor mnie zaskakiwał. Między innymi faktem że Aaron nie stoi po ich stronie. (Nie będę wam spoilerować. Dowiedzieć się kto to jest podczas czytania). Były także takie momenty, które potrafiłam totalnie przewidzieć – jak to że Vic prześpi się kolejny raz z El’larem. Wtedy się troszkę zdenerwowałam. Chciałam by było inaczej…

Ciągle zastanawiam się czy to na pewno ostatnia część. Zakończenie mnie nie zadowoliło. Wręcz przeciwnie, chciałabym dowiedzieć się co dalej dzieję się z bohaterami! Nie wiem na przykład, co z Katie!?

Jedyny minus tej książki moim zadaniem jest właśnie zakończenie. Ale to moje zdanie. Nadal jednak pozostaje ta seria jedną z moich ulubionych i jestem pewna, że często będę do niej wracać.

Polecam książkę gdy chcemy przeczytać coś innego niż typowy Zmierzch.

Z niecierpliwością czekałam na tę książkę. Jak już wam wcześniej pisałam w recenzjach poprzednich dwóch części serii Lake Falls, jestem bardzo zadowolona z twórczości tego pisarza.

Ta część różniła się od pozostałych. Tym razem było mniej opisów, które dotyczyły ucieczki Victorii. Spotkaliśmy się z poszukiwaniami przez brata Jonathana (Ronald czyli Rob) oraz jednego z...

„Droga do Lake Falls. Szepty w ciemnościach” to trzeci tom historii Vic i El’lara. O poprzednich tomach pisałam już na blogu.
Akcja powieści rozpoczyna się w tym miejscu, w którym zakończyła się w poprzednim tomie. Tak więc Vic w typowo bezmyślny sposób pakuje się w kolejne tarapaty, narażając na niebezpieczeństwo już nie tylko siebie, ale i innych.
Jonathan zniknął, jego brat Rob obiecuje chronić kobietę, ale ta swoimi nierzadko nieprzemyślanymi decyzjami wcale mu tego nie ułatwia.
Zbliża się decydujące starcie z El’larem, a wierni wyznawcy demona szykują się do przywołania z otchłani Adarotha.

W tej części zamiast kronik wampirów, mamy rozdziały z punktu widzenia poszczególnych postaci, więc akcję śledzimy z kilku perspektyw, co powieści wyszło na plus.
Prócz dobrze już znanych czytelnikowi bohaterów, lepiej poznajemy Gabora, a motywy El’lara stają się coraz mniej oczywiste, tak samo jak jego stosunek do Vic, co do którego kobieta była przekonana, że jest tylko i wyłącznie negatywny.
Jednak z każdym rozdziałem czytelnik przekonuje się, że pomimo wielu różnic, jest też coś co tą dwójkę do siebie przyciąga i wreszcie nawet ślepa na wiele rzeczy Vic zdoła to pojąć i zrozumieć.

Autor mocno rozwinął wątek dążenia do przywołania Azdarotha z otchłani oraz układów panujących wśród wampirów. Bardzo obrazowo ukazał ich nieśmiertelność i związane z nią zalety i wady. Walka o władzę i wpływy, knucia, spiski – to wszystko zdominowało egzystencję większości nieśmiertelnych, wplątując w swoją sieć nawet tych, którzy chcieli się od tego trzymać z daleka.
Ciekawie było poznać losy bohaterów, których poznałam w poprzednim tomie w kronikach wampirów.
W tym tomie rozwija się również wątek wiedźmy, która lata wcześniej zdołała pokonać wampiry.

Autor wprowadził do fabuły kilkoro nowych bohaterów, choć tylko jedna osoba odegrała ważną rolę w rozwoju akcji.
A ta przez całą powieść gna szybko do przodu.
I nawet często głupie zachowanie Vic przestało mnie irytować, bo autor okrasił jej wybryki lekkim poczuciem humoru, które zmieniło trochę jej obraz. Z bezapelacyjnej idiotki na kobietę, która działa zbyt pochopnie napędzana potężnym ładunkiem emocji.
Mimo niezaprzeczalnych wad, polubiłam tą bohaterkę. Była szczera wobec siebie, znała swoje wady i potrafiła się przyznać do błędów. I choć rzadko wyciągała odpowiednie wnioski ze swoich porażek, to jednak determinacji nie można jej było odmówić.
Kolejnymi bohaterami, których bardzo polubiłam był Gabor i Rob. Ten niechętnie działający razem duet i ich wzajemne relacje okraszone sarkazmem, ironią i humorem dodały powieści powiewu świeżości.
Oczywiście nie mogło zabraknąć również El, lara i jego cynizmu. To fajnie nakreślony bohater, pełen sprzeczności i niełatwo zdradzający swoje tajemnice.

To w jaki sposób rozwijała się akcja, całkiem przypadło mi do gustu, choć do tego tomu mam kilka poważnych zastrzeżeń.
Po pierwsze, niektóre postaci i wątki zostały potraktowane trochę po macoszemu. Ciekawie zapowiadający się motyw potomka wiedźmy, który początkowo wydawał się intrygujący i z potencjałem, pojawił się po czym nie odgrywał prawie żadnej roli przez większość czasu, po to chyba tylko, aby na sam koniec wyskoczyć trochę jak królik z kapelusza.
Druga sprawa to zakończenie.
Tutaj mam największy zarzut do autora. Jeśli to nie jest ostatnia książka z tej serii, to ok. Takie zakończenie spełni swoją rolę i na tyle zaintryguje, że zaczęci do sięgnięcia po kolejny tom.
Ale jeśli to ma być zakończenie całej tej historii, to szczerze mówiąc jest ono totalnie i absolutnie beznadziejne.
I nie, nie chodzi o to, że ona się mi nie spodobało, bo oczekiwałam innego rozwiązania. Ono zwyczajnie jest tak okropnie skrócone, potraktowane po łebkach i na odwal, że aż ciężko uwierzyć, że ta cała historia mogłaby się zakończyć w taki sposób i że w ogóle autor aż tak obniżył poziom na sam koniec.
Bo co muszę podkreślić, wszystkie trzy tomy trzymają równy, dobry poziom i potrafią wciągnąć czytelnika w rozgrywające się na kartach powieści wydarzenia, zaintrygować, niekiedy zaskoczyć, a w trzecim tomie nawet rozbawić.
I tylko to nieszczęsne zakończenie, aż napisałam do autora z zapytaniem, czy to ostatni tom, czy może planuje jednak kolejne.
W sumie trzeba to policzyć Arturowi K. Dormann na plus, że tak mnie poruszył, że go znalazłam i postanowiłam dowiedzieć się u źródła, co dalej z tą serią.

I przyznam się uczciwie, mam ogromną nadzieję, że autor popełni jeszcze jeden tom, gdzie podomyka niektóre wątki, a tą szeroko otwartą furtkę do kontynuowania tej historii wykorzysta i w swój wyjątkowo plastyczny i obrazowy sposób znów zabierze mnie do Lake Falls i świata wampirów i ludzi.


Moje Czytanie, czyli czytelniczy miszmasz

„Droga do Lake Falls. Szepty w ciemnościach” to trzeci tom historii Vic i El’lara. O poprzednich tomach pisałam już na blogu.
Akcja powieści rozpoczyna się w tym miejscu, w którym zakończyła się w poprzednim tomie. Tak więc Vic w typowo bezmyślny sposób pakuje się w kolejne tarapaty, narażając na niebezpieczeństwo już nie tylko siebie, ale i innych.
Jonathan zniknął, jego...