Podglądaczka

Lubię pióro tej autorki, ale mam wrażenie, że ciągle nie może się rozpędzić...

Lubię pióro tej autorki, ale mam wrażenie, że ciągle nie może się rozpędzić...

Powolne obyczajowe tempo akcji może zniechęcić, dopiero ostatnie strony odsłaniają wszystko.

Powolne obyczajowe tempo akcji może zniechęcić, dopiero ostatnie strony odsłaniają wszystko.

To nie kryminał, to opowieść obyczajowa z morderstwem w fabule. Literatura lekka i przyjemna.

To nie kryminał, to opowieść obyczajowa z morderstwem w fabule. Literatura lekka i przyjemna.

audio

audio

Życie toczy się różnymi torami, a zbrodnie, które mają miejsce, dla zwykłych obywateli są tylko kolejną sensacją w gazecie, która na chwilę burzy ich poczucie bezpieczeństwa. Podczas gdy policja szuka tropów, powiązań, świadków oraz motywu w celu odnalezienia mordercy, wszyscy żyją swoimi problemami. Gdy wypadek, którym nim nie jest burzy życie jednej osoby, zaczyna się efekt domina, kimś targają wyrzuty sumienia, inny jest zaniepokojony, a w kimś wyzwala się nienawiść. Nigdy nie wiemy do końca z kim mamy do czynienia w swoim życiu. Okoliczności potrafią zmienić człowieka i posunie się on do czynów o które nikt by go nie podejrzewał. Książka ta jest stosunkowo prosta, momentami wręcz nudna jak to życie. Prosta fabuła, przewidywalne rozwiązania, nieskomplikowani bohaterowie. Tu nie ma zaskoczenia, dreszczyku emocji.

Życie toczy się różnymi torami, a zbrodnie, które mają miejsce, dla zwykłych obywateli są tylko kolejną sensacją w gazecie, która na chwilę burzy ich poczucie bezpieczeństwa. Podczas gdy policja szuka tropów, powiązań, świadków oraz motywu w celu odnalezienia mordercy, wszyscy żyją swoimi problemami. Gdy wypadek, którym nim nie jest burzy życie jednej osoby, zaczyna się...

Dotrzymując danej samej sobie obietnicy, że coś jeszcze przeczytam pani Karin Wahlberg, niniejszym czynię zadość tej deklaracji przeczytawszy właśnie drugi tom cyklu o komisarzu Claessononie pod tytułem '' Podglądaczka ''. Około pół roku temu przeczytałam debiutancką pozycję z tego cyklu pt.'' Ostatni dyżur '' i nie byłam specjalnie zadowolona. Książka tamta nie sprawiła na mnie dobrego wrażenia. Jednym z powodów zapewne było to iż została zakwalifikowana do kategorii thriller, kryminał i tego się właśnie spodziewałam . Nie do końca dostałam to czego oczekiwałam, jednak postanowiłam tradycyjnie nie odpuścić tej pisarce i przeczytać coś jeszcze . Przyznaję że '' Podglądaczkę '' czytało mi się zdecydowanie lepiej. Oczywiście nie jest to Tess Gerritsen, chociaż medycyny w książce sporo, nie jest to też Charlotte Link, chociaż i tutaj wątek obyczajowy jest mocno uwypuklony , to nie ta klasa . Jednak czytało mi się zadziwiająco dobrze, być może dlatego że zredukowałam swoje oczekiwania.

W '' Podglądaczce '' w moim odczuciu, głównym bohaterem jest...no kto zgadnie ? , jest ostracyzm i mobbing . Oraz to, do czego takie traktowanie drugiego człowieka w pracy może doprowadzić. Autorka, moim zdaniem, w sposób bardzo udany pokazała cały mechanizm takich działań i to że skutki tego zazwyczaj dosięgają nie tylko konkretnej osoby, wobec której są wymierzone, ale i jego bliskiego otoczenia. Dochodzenie w sprawie śmiertelnego wypadku pod kołami samochodu znowu odbywa się gdzieś jakby w tle, oplecione ważnymi zdarzeniami z życia prywatnego środowiska lekarskiego i policyjnego . Jednak tym razem jakoś mi to specjalnie nie przeszkadzało, chyba zdążyłam już trochę polubić z lekka zagubionego komisarza Claesa Claessona i jego nową rodzinę. Autorka również tradycyjnie wspomina o wciąż kurczących się funduszach dla służby zdrowia, o trudnościach personalnych, a także o ciężkiej i marnie opłacanej pracy pielęgniarek i zadufaniu lekarzy. Nie wydaje wam się to jakieś znajome ? :) Niejako przy okazji poczytamy o rozważaniach na temat starości i jej uciążliwości i jakby dla kontrastu o kłopotach kobiet ciężarnych i ich maleńkich dzieciach .Jednak mam wrażenie że tym razem pisarka odeszła od moralizatorskiego tonu i domorosłej psychologii . Mam też wrażenie, iż zaprzyjaźnię się z komisarzem Claessonem i ludźmi z jego otoczenia, tak prywatnego jak i służbowego, na dłużej .:)

Dotrzymując danej samej sobie obietnicy, że coś jeszcze przeczytam pani Karin Wahlberg, niniejszym czynię zadość tej deklaracji przeczytawszy właśnie drugi tom cyklu o komisarzu Claessononie pod tytułem '' Podglądaczka ''. Około pół roku temu przeczytałam debiutancką pozycję z tego cyklu pt.'' Ostatni dyżur '' i nie byłam specjalnie zadowolona. Książka tamta nie sprawiła...

Oj... cięzko mi się czytało tę książkę.
Po pierwsze - zmyliła mnie okładka, oczekiwałam więcej wątków medycznych.
Po drugie - tempo... Miałam wrażenie, że niektóre akapity są zupełnie zbędne... Co ja piszę... Całe rozdziały...
Po trzecie - dopiero co skończyłam czytać, a już nie pamiętam bohaterów. I nie chodzi o to, że były antypatyczne, po prostu tak mało wyraźne...
Mimo wszystko tematy poruszone w książce były w punkt. Mobbing, depresja, zemsta - wszystko na czasie, ale zabrakło tego czegoś.

Oj... cięzko mi się czytało tę książkę.
Po pierwsze - zmyliła mnie okładka, oczekiwałam więcej wątków medycznych.
Po drugie - tempo... Miałam wrażenie, że niektóre akapity są zupełnie zbędne... Co ja piszę... Całe rozdziały...
Po trzecie - dopiero co skończyłam czytać, a już nie pamiętam bohaterów. I nie chodzi o to, że były antypatyczne, po prostu tak mało wyraźne...
Mimo...

52

52

Pierwsza część serii zirytowała mnie trochę, bo nastawiłem się kryminał. Po drugą sięgnąłem wiedząc już, na co się "narażam" i bardzo mi się spodobała. Myślę, że opowieści o komisarzu Claesie Claessonie są przede wszystkim książkami obyczajowo-psychologicznymi, w których zbrodnie to tylko pretekst do ukazania różnych środowisk i motywacji tworzących je postaci. Podobał mi się oszczędny styl pisania, oddający jednak złożoność przeżyć i postaw. Cieszę się z tego, że książka zmusiła mnie do refleksji, bo na nią zawsze warto znaleźć choć trochę czasu.

Pierwsza część serii zirytowała mnie trochę, bo nastawiłem się kryminał. Po drugą sięgnąłem wiedząc już, na co się "narażam" i bardzo mi się spodobała. Myślę, że opowieści o komisarzu Claesie Claessonie są przede wszystkim książkami obyczajowo-psychologicznymi, w których zbrodnie to tylko pretekst do ukazania różnych środowisk i motywacji tworzących je postaci. Podobał mi...

Podglądaczka to jeszcze jedna powieść , w której autorka postanowiła tak zagmatwać fabułę , że sama się w niej pogubiła . Sam pomysł oceniam dobrze . Poruszaną tematykę też . Jednak książkę czyta się ciężko , a akcja wlecze się zupełnie bez tempa .

Podglądaczka to jeszcze jedna powieść , w której autorka postanowiła tak zagmatwać fabułę , że sama się w niej pogubiła . Sam pomysł oceniam dobrze . Poruszaną tematykę też . Jednak książkę czyta się ciężko , a akcja wlecze się zupełnie bez tempa .