Zamrożone płomienie

Świetne zakończenie historii weterana wojskowego, Ciekawie i z polotem do końca.

Świetne zakończenie historii weterana wojskowego, Ciekawie i z polotem do końca.

Miejscami historia wydawała mi się tutaj nieco rozciągnięta, ale z drugiej strony bardzo ekscytująca. Jest akcja, niespodzianki i dużo napięcia. To bardzo złożona i dobrze przemyślana historia. Napięcie w tej historii wynika ze scen akcji, ale raczej ze złożenia ich w całość, atmosfery podsłuchu, niepewności, nieufności, skradania się i chęci osobistej zemsty na bezdusznych przywódcach Danehofu, zdemaskowania ich zbrodniczych machinacji. Aby to zrobić, Oxen, Franck i Mossmann muszą zacząć w różnych punktach, by pętla zacisnęła się na odpowiedniej szyi.

Więcej na: https://konfabula.pl/zamrozone-plomienie-ostatni-tom-trylogii-o-oxenie/

Miejscami historia wydawała mi się tutaj nieco rozciągnięta, ale z drugiej strony bardzo ekscytująca. Jest akcja, niespodzianki i dużo napięcia. To bardzo złożona i dobrze przemyślana historia. Napięcie w tej historii wynika ze scen akcji, ale raczej ze złożenia ich w całość, atmosfery podsłuchu, niepewności, nieufności, skradania się i chęci osobistej zemsty na bezdusznych...

Trochę przydłivgie i nużące, ale dla fanów Oxena to miłe spotkanie z dawnym znajomym

Trochę przydłivgie i nużące, ale dla fanów Oxena to miłe spotkanie z dawnym znajomym

Zakończenie cyklu (przynajmniej tak jeszcze niedawno myślałam). Dla mnie końcowa część ma bardzo duże znaczenie dla odbioru całości. Może ona sprawić, że lubiany cykl stanie się mniej lubiany, żeby nie powiedzieć, że niewiarygodny i niechciany, ale może być i inaczej. Ostatnie strony, ostatnie zdania są w stanie podnieść poziom całego cyklu, sprawić, że choć nienajlepszy, to pozostanie w pamięci.
Jensen miał problem, bo dwie poprzednie części były rewelacyjne i wydawać by się mogło, że trudno sprawić, że pojawi się jedna jeszcze lepsza. A jemu się udało.
Jak dla mnie znakomite zakończenie. Bardzo szybkie, wyjaśniające, sięgające po zdarzenia z poprzednich części. Dokonujące rozrachunku z poprzednimi książkami, z ludźmi z poprzednich części. Jednocześnie pokazujące, że świat ludzi nie jest lekki, łatwy i przyjemny. I nawet najmężniejsi, najodważniejsi, najlepsi muszą w pewnym momencie zatrzymać się w pół kroku, odwrócić i odejść. I niekiedy zapomnieć o powrocie. Nutka goryczy na zakończenie pozostaje w głowie, jednak Jensen znakomicie przekonuje nas, że wybrał najlepsze rozwiązanie.
Jensenowi udało się stworzyć żywych bohaterów. Ludzi z krwi i kości, wygrywających, ale i ponoszących klęski, płaczących jeśli nie łzami to sercem, uśmiechających się od czasu do czasu. Ludzi, którzy mimo zła jakie ich spotkało, nadal pozostają ludźmi, bohaterami do których można zwrócić się o pomoc, a oni nie odmówią.
Znakomita seria, znakomita historia, znakomity pomysł i wykonanie. Wielowątkowość, odwoływanie się do poprzednich wydarzeń wymaga od czytelnika skupienia i uwagi. Historia przywiązuje do siebie odbiorcę wymagając aktywnej obecności podczas lektury.
To jeden z cykli, który na długo zagości w mojej pamięci, chwalę go innym i wieść o nim niosę w świat.
Polecam, choć ta historia wymaga wielu kartek i wielu słów, to warto poświęcić jej ten kawałek czasu. Dobrze spędzonego czasu. A co ważne, jest kolejna część. Zupełnie dla mnie niespodziewana, nieoczekiwana. Wielce mnie radująca.

Zakończenie cyklu (przynajmniej tak jeszcze niedawno myślałam). Dla mnie końcowa część ma bardzo duże znaczenie dla odbioru całości. Może ona sprawić, że lubiany cykl stanie się mniej lubiany, żeby nie powiedzieć, że niewiarygodny i niechciany, ale może być i inaczej. Ostatnie strony, ostatnie zdania są w stanie podnieść poziom całego cyklu, sprawić, że choć nienajlepszy,...

No cóż , jak to się mówi :"Raz na wozie , raz nawozem" . W tej części nasi bohaterowie są raczej tym drugim i wydaje się , że nie prędko wydobędą się z "szamba" w którym się znaleźli . Przyczyny takiego stanu rzeczy znajdziecie w poprzednim tomie . Natomiast w tym cała trójka wypowiada wojnę swoim prześladowcom , a żeby poznać wynik ich zmagań musicie przeczytać "Zamrożone płomienie" . Do czego serdecznie zachęcam , bo mimo ponad pięciuset stron przeczytałem książkę w dwa dni .

No cóż , jak to się mówi :"Raz na wozie , raz nawozem" . W tej części nasi bohaterowie są raczej tym drugim i wydaje się , że nie prędko wydobędą się z "szamba" w którym się znaleźli . Przyczyny takiego stanu rzeczy znajdziecie w poprzednim tomie . Natomiast w tym cała trójka wypowiada wojnę swoim prześladowcom , a żeby poznać wynik ich zmagań musicie przeczytać...

Miał być koniec serii,na szczęście jest kolejny tom. Od tego nie mogłem się oderwać.

Miał być koniec serii,na szczęście jest kolejny tom. Od tego nie mogłem się oderwać.

Trzecia część przygód byłego duńskiego żołnierza sił specjalnych Nielsa Oxena, przypadkowo wplątanego w walkę z tajną organizacją Danehof, od średniowiecza pociągającą za wszystkie istotne sznurki w Danii. Po tym jak Oxen został niesłusznie oskarżony o morderstwo, a opinia publiczna z bohatera przechrzciła go na niezrównoważonego i niebezpiecznego osobnika, próbował uciekać do Szwecji. Daremnie - jego łódź została ostrzelana, a on, jak się wydawało, zabity.

Okazuje się jednak, że udało mu się przeżyć. Spędził jakiś czas w ukryciu, ale chęć oczyszczenia swojego imienia i doprowadzenia przed oblicze sprawiedliwości wszystkich członków Danehof zamieszanych w korupcję, nepotyzm i morderstwa powodują, że wraca do gry. Proponuje współpracę Margrethe Franck, agentce duńskiego wywiadu, choć nie wie, że jej życie również bardzo się zmieniło. W porozumieniu z byłym szefem PET, Axelem Mossmanem usiłują dociec prawdy. Tymczasem po piętach zaczyna im deptać tajemniczy John Smith - człowiek nieobliczalny, którego celem jest ostateczne uśmiercenie Oxena...

Książka z gatunku sensacyjnych, jak to trafnie wiele osób określa "zabili go i uciekł". Jednak sposób, w jaki autor rozwija tę historię sprawia, że nie można się przy niej nudzić. A zakończenie - rewelacja! Cała seria, dzięki pisaniu jej z uwzględnieniem uwag i potrzeb czytelników, z czasem rozkwita, staje się coraz lepsza.

I niby na tej części można było zakończyć, a jednak dowiedziałam się, że wydano już czwarty tom... Cóż, sprawa Danehofu została tutaj zamknięta, więc pewnie na Oxena czeka zupełnie nowa misja.

Trzecia część przygód byłego duńskiego żołnierza sił specjalnych Nielsa Oxena, przypadkowo wplątanego w walkę z tajną organizacją Danehof, od średniowiecza pociągającą za wszystkie istotne sznurki w Danii. Po tym jak Oxen został niesłusznie oskarżony o morderstwo, a opinia publiczna z bohatera przechrzciła go na niezrównoważonego i niebezpiecznego osobnika, próbował uciekać...

Każda kolejna książka w tej trylogii wydaje się być lepiej napisana niż poprzednia. Sposób prowadzenia fabuły bardzo przypadł mi do gustu

Każda kolejna książka w tej trylogii wydaje się być lepiej napisana niż poprzednia. Sposób prowadzenia fabuły bardzo przypadł mi do gustu

Trzecia część nie odbiega jakością od poprzednich. Klasyczne "zabili go i uciekł". Sporo naiwności i rzeczy skrajnie nieprawdopodobnych, ale to w końcu powieść sensacyjna, a nie dokument. Książka pozwala się rozerwać i nie ma co szukać dziury w całym.

Trzecia część nie odbiega jakością od poprzednich. Klasyczne "zabili go i uciekł". Sporo naiwności i rzeczy skrajnie nieprawdopodobnych, ale to w końcu powieść sensacyjna, a nie dokument. Książka pozwala się rozerwać i nie ma co szukać dziury w całym.

Polubiłem Oxena. Nie byłoby to możliwe bez trzeciego tomu, który choć z pozoru wydaje się przegadany, to jego objętość korzystnie wpływa na uwiarygodnienie głównego bohatera.
Jest trochę mniej "zabili go i uciekł", niż w tomach poprzednich, a samo rozwiązanie głównej intrygi okazuje się dla czytelnika szalenie satysfakcjonujące.

Rozgadał się Jensen i mam ku temu pewne obawy. Wydawca w Polsce informuje o zakończeniu serii, tymczasem na rodzimym rynku autora tom czwarty sprzedaje się w najlepsze. Po takim finale "Zamrożonych płomieni" Jensen powinien przekuć swój sukces na kolejną serię, aniżeli próbować przerzucać ten kotlet na kolejną stronę. Skoro jednak Oxena porównuje się do Jacka Reachera, to może jednak trzeba będzie zwolnić dodatkową półkę na regale.

Pełna recenzja video na Youtube/okonwsieci

Polubiłem Oxena. Nie byłoby to możliwe bez trzeciego tomu, który choć z pozoru wydaje się przegadany, to jego objętość korzystnie wpływa na uwiarygodnienie głównego bohatera.
Jest trochę mniej "zabili go i uciekł", niż w tomach poprzednich, a samo rozwiązanie głównej intrygi okazuje się dla czytelnika szalenie satysfakcjonujące.

Rozgadał się Jensen i mam ku temu pewne...