Głębia

Kolejna (trzecia) część przygód Sama Bergera i Molly Blom. Mam problem z tą książką :) Z jednej strony napisana jest bardzo dobrze ale z drugiej tak pokomplikowane wątki, szpiedzy, tajni szpiedzy, podwójni tajni szpiedzy :) Tak totalnie nie wiemy kto z kim trzyma, że momentami analiza i aktualizacja danych :) zabiera nam przyjemność czytania. Ale w skrócie: Sam Berger musi udaremnić największy atak terrorystyczny w Szwecji. Z najbardziej poszukiwanego człowieka w Szwecji staje się najtajniejszym z agentów. Nawet w pewnym momencie sam Sam nie wie gdzie jest i po co właściwie :) Do tego inny podwójny agent psychopata czai się na jego życie a Sam nie może pozostać mu dłużny. Do tego dochodzą wątki z poprzednich części, które nieco zaciemniają obraz, na szczęście po to tylko, by go pokazać w całej krasie na samym końcu. Autor zostawił sobie furtkę do kontynuacji losów bohaterów ale ja chyba zaprzestanę ich śledzenie w tym właśnie punkcie :)

Kolejna (trzecia) część przygód Sama Bergera i Molly Blom. Mam problem z tą książką :) Z jednej strony napisana jest bardzo dobrze ale z drugiej tak pokomplikowane wątki, szpiedzy, tajni szpiedzy, podwójni tajni szpiedzy :) Tak totalnie nie wiemy kto z kim trzyma, że momentami analiza i aktualizacja danych :) zabiera nam przyjemność czytania. Ale w skrócie: Sam Berger musi...

Jak Arne Dahla uwielbiam, to z tą powieścią miałam pewien problem. Mam wrażenie, że autor z każdą kolejną serią coraz bardziej komplikuje wątki i czasem po prostu ciężko się w nich odnaleźć. Powieść bardzo powiązana jest z dwoma poprzednimi, a że czytałam je ponad dwa lata temu to większość informacji, przeróżnych niuansów po prostu wypadła mi z głowy. Przez to też, nie potrafiłam odnaleźć się właściwie przez pierwsze pół książki.
Z kolei po przekroczeniu magicznej bariery 200 stron, gdy akcja trochę bardziej się zagęszcza nie mogłam się oderwać (mimo iż nadal niektóre wątki nie były dla mnie jasne). Co więcej, aż się sam człowiek cieszy jak widzi króciutkie bo króciutkie, ale jednak nawiązania do wcześniejszych serii autora. Dobrze wiedzieć, że Ci bohaterowie nie zostali zapomniani.
Jeżeli powstaną kolejne tomy przypuszczam, że bez przypomnienia wcześniejszych już kompletnie czytelnik nic nie zrozumie. Ale styl Arne Dahla i opowiadane przez niego historie, tak wpasowują się w moje klimaty, że nawet jak nie rozumiem połowy fabuły to nadal czytam to z czystą przyjemnością.
Jedyny wielki minus – rodzaj czcionki w wydaniu od wydawnictwa ‘Czarna Owca’. Ależ moje oczy cierpiały.

Jak Arne Dahla uwielbiam, to z tą powieścią miałam pewien problem. Mam wrażenie, że autor z każdą kolejną serią coraz bardziej komplikuje wątki i czasem po prostu ciężko się w nich odnaleźć. Powieść bardzo powiązana jest z dwoma poprzednimi, a że czytałam je ponad dwa lata temu to większość informacji, przeróżnych niuansów po prostu wypadła mi z głowy. Przez to też, nie...

"Prawda stała się czymś tymczasowym, przemijającym, co przez cały czas można przesuwać i zmieniać."

Arne Dahl sprawia, że naprawdę nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co będzie się działo na kolejnych stronach książki. Posiada niezwykły dar przyciągania uwagi czytelnika, czaruje rewelacyjnie zaplecioną intrygą, mami atrakcyjnym klimatem, sprawia, że świat przedstawiony staje się na kilka godzin jedyną strefą, w której pozostaje odbiorca.

Przyjemnie wciągamy się w barwnie odmalowane mroczne klimaty, fantastycznie zaskakujące obrotem spraw. Czarne wybrzmiewa bielą, zaś biel naznacza czerń. Dahl do końca trzyma w niepewności i niedopowiedzeniach, pozostawia odbiorcy sporo swobody w interpretacji, ale też sprawia, że ciemne zakątki wydają się intensywnie pozbawiane światła. Wszystkie wątki trzymają wysoki poziom, zarówno od strony logicznej, jak i budowania suspensu. W pewnym momencie do głosu dochodzi przekonanie, że kluczowa postać serii uwikłana jest w zatrważające tajemnice, świadczące o tym, że nikt nie jest niepodatny na wpływ zła. Autor zgrabnie zapędza czytelnika w kozi róg, zmusza do częstego obalania wysuwanych fałszywych przypuszczeń i błędnie formułowanych domysłów.

Powieść kryminalna, z dużym ładunkiem sensacji, rozgrywa się na wielu płaszczyznach, zmierza do ostatecznych rozstrzygnięć w osobliwych okolicznościach. Bardzo przekonuje i wciąga. Pogoń za prawdą i faktami przyjmuje postać zajmującej i frapującej gry, niejednoznacznej zabawy w dopasowywanie obrazów wyobraźni pisarza i odbiorcy, skomplikowanej układanki wystawiającej na próbę zdolności kojarzenia wskazówek. Trzecia odsłona serii rewelacyjnie komponuje się z poprzednimi ("Pustkowia" i "Bezdroża"),perfekcyjnie dociera do wspólnych punktów, wzmacnia wydźwięk przesłań. Pochłanianie tak angażujących przygód to wielka przyjemność i satysfakcja. Zdecydowanie warto uwzględnić w planach, tym bardziej, jak ktoś lubi buszować po głęboko mrocznych kryminałach, nietuzinkowych i oryginalnych, ekscytujących i zaskakujących.

Szwecji zagraża najstraszniejszy atak terrorystyczny, trójka ludzi musi mu zapobiec pod ogromną presją czasu. Sam, Molly i Deer tylko pozornie działają w jednej misji, przerażające zdarzenia sugerują, że nie należą do tej samej drużyny. W bezpardonowej rozgrywce z siłami zła uaktywnia się jeszcze ktoś inny, obdarzony ogromnymi możliwościami, kto nie cofa się przed niczym w dążeniu do realizacji własnych celów. Przygody, porwania, kradzieże, zabójstwa i spiski, nie ma im końca. Nie wiadomo komu ufać, gdyż zapętlenie kłamstw dokonuje się na kilku poziomach, a manipulacja to powszednia metoda działania. Tu nic nie jest takie, jakim wydaje się być.

Bookendorfina.pl

"Prawda stała się czymś tymczasowym, przemijającym, co przez cały czas można przesuwać i zmieniać."

Arne Dahl sprawia, że naprawdę nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co będzie się działo na kolejnych stronach książki. Posiada niezwykły dar przyciągania uwagi czytelnika, czaruje rewelacyjnie zaplecioną intrygą, mami atrakcyjnym klimatem, sprawia, że świat przedstawiony...

Mimo sympatii dla autora, którego większość książek przeczytałam z przyjemnością - zbyt zagmatwane, zbytnia komplikacja formy zdominowała treść, która momentami była dla mnie trudna do zrozumienia, zwłaszcza że poprzednie części serii czytałam dość dawno. Autor starał się dość obszernie wyjaśnić, o co w tym wszystkim chodziło, ale moim zdaniem nie do końca mu się udało.

Mimo sympatii dla autora, którego większość książek przeczytałam z przyjemnością - zbyt zagmatwane, zbytnia komplikacja formy zdominowała treść, która momentami była dla mnie trudna do zrozumienia, zwłaszcza że poprzednie części serii czytałam dość dawno. Autor starał się dość obszernie wyjaśnić, o co w tym wszystkim chodziło, ale moim zdaniem nie do końca mu się udało.

Jak lubię część pierwszą i drugą, tak przyznaję z ręką na sercu w Głębi pogubiłam się.
To typowy cykl, w którym znajomość poprzednich części jest niemal niezbędna do całościowej oceny zamierzeń autora. Nie wyobrażam sobie czytania Głębi bez wcześniejszego spotkania z bohaterami, tym bardziej, że w przeciwieństwie do poprzednich, Głębia nie przypomina dokładnie przeszłych wydarzeń.
Znałam je, a i tak miałam problem. Głównie z powodu przewrotności Dahl’a który lubi zmieniać wszystko co możliwe, gmatwać to co zagmatwał w poprzednich częściach, oszukiwać, kłamać i kręcić. Podziwiałam Bergera za to, że pod koniec potrafił jeszcze komuś zaufać, ja nie wiem jak można zachować zdrowy rozsądek i wiarę w drugiego człowieka, kiedy każde kolejne doświadczenie jest sprzeczne z poprzednim. Komu ufać? I czy wśród najbliższych osób, jest ktoś komu można zaufać? Czy jest ktoś, kto nie musi odpokutować za wcześniejsze grzechy?
Głębia zaskoczyła mnie zmianą postrzegania bohaterów – nawet kilkakrotną w ciągu tego tomu. Zagmatwała mi w głowie w efekcie czego nie ukrywam, że być może w pewnym momencie czytałam bez głębszej refleksji skupiając się głownie na tym kto jest kim i dlaczego tym, a nie kimś innym.
Chyba jestem lekko rozczarowana. Dwie pierwsze części podobały mi się bardzo i choć autor pokazał, że nie ma problemów z krzywdzeniem swoich bohaterów, z niecierpliwością oczekiwałam na część trzecią (ostatnią?).
To konieczna lektura dla osób znających poprzednie części. Jako dopełnienie cyklu należy, raczej trzeba ją przeczytać. Zastanawia mnie jednak, czy nie lepiej byłoby przeczytać książki z rzędu niż z przerwami. I tak sobie myślę, że w wolnej chwili, kiedy trochę pozapominam co i jak, przeczytam jeszcze raz całość. Jestem przekonana, że wyjdzie na to, że pogubiłam wiele informacji mniej lub bardziej ważnych. Chciałabym spiąć w całość tę historię.
Polecam.

Jak lubię część pierwszą i drugą, tak przyznaję z ręką na sercu w Głębi pogubiłam się.
To typowy cykl, w którym znajomość poprzednich części jest niemal niezbędna do całościowej oceny zamierzeń autora. Nie wyobrażam sobie czytania Głębi bez wcześniejszego spotkania z bohaterami, tym bardziej, że w przeciwieństwie do poprzednich, Głębia nie przypomina dokładnie przeszłych...

„Głębia” to trzecia książka z parą detektywów Samem Bergeren i Molly Blom. Dwie wcześniejsze przypadły mi do gustu. Tak samo było i tym razem. Arne Dahl napisał kryminał, który skupia naszą uwagę już na samym wstępie. I tak pozostaje do końca tej historii. Sam podejrzewany jest o zabójstwo, którego nie popełnił. Do morderstwa doszło z jego starej, służbowej broni. Na domiar złego nie może liczyć na wsparcie swojej partnerki, gdyż Molly Blom jest w śpiączce. Z jednej strony zmuszony jest ukrywać się, z drugiej zaś poproszony został o pomoc w odnalezieniu Aiszy Pachachi. Kobieta została uprowadzona przez Carstena, byłego agenta tajnych służb. Porwanie to ma być kartą przetargową, dzięki której Carsten chce dotrzeć do ojca Aiszy, który zamierza udaremnić przeprowadzenie zamachu terrorystycznego. Szwecja staje w obliczu największego zagrożenia w historii kraju. Czy dojdzie do rozlewu krwi i paniki wśród mieszkańców? Czy jednak w porę uda się służbom zapewnić bezpieczeństwo? Jedno jest pewne, czeka nas ostra jazda bez trzymanki. A jeśli za sterami stoi Arne Dahl, to możemy być pewni, iż jazda nie obejdzie się bez iskier. Iskier, które rozbłysną w naszych emocjach, doprowadzając je do wrzenia. Ta książka to gotowy materiał na kinowy hit. Arne Dahl ponownie potwierdził, iż skandynawscy twórcy kryminałów, thrillerów mają szczególny dar do zaskarbiania sobie sympatii wielu miłośników gatunku. Możliwe, że niepowtarzalność ta jest zasługą skandynawskiego powietrza, które daje temu gatunkowi powiew innowacyjności, charakterystycznego klimatu, którego próżno szukać u twórców z innych krajów. I nie zamierzam odejmować pisarzom innej narodowości, lecz należy przyznać, że kryminały pochodzące z Półwyspu Skandynawskiego mają tę moc. A Arne Dahl ma jej ogromne pokłady. „Głębia” jest tego doskonałym dowodem. Wszystko jest tu przemyślane, fabuła zgrana, nie ma tu bezproduktywnego lania wody. To, co najważniejsze, po przeczytaniu tej książki poczujemy dreszcze niczym zlani zimną wodą. Tempo akcji doprowadzi Was do granic ekstremalnych przeżyć, a towarzyszące Wam napięcie, trwać będzie przy każdym szeleście kartki. Z niecierpliwością czekam na kolejną część z Bergerem i Blom. Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca https://www.czarnaowca.pl/
http://www.czyt-nik.pl/recenzje/warto-sie-zaglebic/

„Głębia” to trzecia książka z parą detektywów Samem Bergeren i Molly Blom. Dwie wcześniejsze przypadły mi do gustu. Tak samo było i tym razem. Arne Dahl napisał kryminał, który skupia naszą uwagę już na samym wstępie. I tak pozostaje do końca tej historii. Sam podejrzewany jest o zabójstwo, którego nie popełnił. Do morderstwa doszło z jego starej, służbowej broni. Na domiar...

Kolejna dobrze napisana część cyklu. Bardzo ściśle łączy się z poprzednimi, więc czytać trzeba niestety tom po tomie. Główny mój zarzut dotyczy tego, że autor przeszedł od dość kameralnych śledztw do kolejnej niemal części przygód Jamesa Bonda. Ta zmiana skali nie wyszła moim zdaniem powieści na dobre, ale wybaczam to autorowi, podobnie jak kilka ewidentnych niedorzeczności, bo czytało mi się książkę naprawdę dobrze.

Kolejna dobrze napisana część cyklu. Bardzo ściśle łączy się z poprzednimi, więc czytać trzeba niestety tom po tomie. Główny mój zarzut dotyczy tego, że autor przeszedł od dość kameralnych śledztw do kolejnej niemal części przygód Jamesa Bonda. Ta zmiana skali nie wyszła moim zdaniem powieści na dobre, ale wybaczam to autorowi, podobnie jak kilka ewidentnych...

Zalet Głębia ma wiele. Pojawia się mafia, zamach, tajne służby, wyścig z czasem, napięcie czy handel bronią. Książka dostarcza wielkiego wachlarza emocji i dobrej rozrywki. Tylko wziąć i czytać. Niestety drugą stroną medalu jest fakt, że jest to kolejna powieść z cyklu. Dahl bardzo często przywołuje wątki z Bezdroży. Nieznajomość pierwszej pozycji, bardzo zakłóca właściwy odbiór Głębi. Wiele dzieje się tu za sprawą tego, co się tam wydarzyło. Bardzo dużo informacji, które pomagają zrozumieć akcję pojawiło się tylko w pierwszej książce. W sumie jest to minus, choć z drugiej strony, czemu nie sięgnąć do tego cyklu od początku, albo… czytać dwie książki jednocześnie?

reenzja: http://kulturacja.pl/2019/12/glebia-arne-dahl-recenzja/

Zalet Głębia ma wiele. Pojawia się mafia, zamach, tajne służby, wyścig z czasem, napięcie czy handel bronią. Książka dostarcza wielkiego wachlarza emocji i dobrej rozrywki. Tylko wziąć i czytać. Niestety drugą stroną medalu jest fakt, że jest to kolejna powieść z cyklu. Dahl bardzo często przywołuje wątki z Bezdroży. Nieznajomość pierwszej pozycji, bardzo zakłóca właściwy...

W OTCHŁANI LĘKU

Po „Pustkowiach” i „Bezdrożach” Arne Dahl powraca „Głębią” - trzecim tomem trylogii z Samem Bergerem i Molly Bloom. Powieść ukazała się nakładem wydawnictwa Czarna Owca.

Były detektyw Sam Berger ukrywa się oskarżony o zbrodnię, której nie popełnił. Sapo zwraca się jednak do niego z prośbą o pomoc w odnalezieniu porwanej córki człowieka, który dzięki kontaktom ze światem islamskim dostarcza służbom wiedzy na temat planowanych ataków. Zegar tyka nieubłagalnie. Szwecji grozi największy atak terrorystyczny w dziejach, a Berger musi poradzić sobie z demonami własnej przeszłości. Czy uda mu się zatrzymać to, co nieuniknione? Jak głęboko zajrzy w toń własnej duszy?

Arne Dahl to, przede wszystkim, dobry rzemieślnik. W każdej swojej powieści potrafi jak mało kto meandrować między fabularnymi zagadkami. Każda kolejna strona przynosi nowe, nieoczekiwane zwroty akcji i to jest cecha wspólna wszystkich jego książek. Kiedy wydaje ci się, że wszystko jest już jasne, a poszczególne elementy układanki wskoczyły na swoje miejsca, on znowu cię zwodzi. Za to cenię jego powieści. Solidny warsztat, mocni, szczerzy bohaterowie, zagrożenia współczesnego świata i ten właśnie niesamowity dar prowadzenia historii z takim przytupem. Kiedy siadam do lektury Dahla, wiem, że nie spocznę dopóki jej nie skończę, a autor i tak kolejny raz zmasakruje mnie mentalnie. To właśnie robi Dahl – mami czytelnika, wywodzi w pole, a później serwuje rozwiązanie, które zwala z nóg. To jest właśnie dobre rzemiosło : napisać thriller tak, by nawet przez chwilę nie nudził, a jednocześnie nie zapętlić się w mnogości wątków. Arne Dahl to specjalista w tej dziedzinie.

„Głębia” poraża surowością. Zimno, mrok, poczucie osamotnienia, to wszystko oplata głównego bohatera. Sam Berger tonie w morzu pomówień, oskarżeń i dawnych win. Z przeszłości wynurza się to, co od dawna wydawało się zakopane. Udręczony Berger będzie musiał dokonać najtrudniejszych wyborów w swoim życiu. Ta męka Bergera w połączeniu z surowym klimatem szwedzkiej wyspy dają niezwykle mroczny efekt. „Głębia” to książka , która zło przedstawia w inny, unikatowy sposób. U Dahla nie ma prostych odpowiedzi. Wszystko jest zagmatwane, trudne i zmusza nas do intensywnego myślenia w trakcie lektury. To nie jest łatwa książka. Ilość zła, przemocy i strachu przekracza tu punkt krytyczny. By wejść w świat , który prezentuje Arne Dahl trzeba mieć sporo odwagi. Ta odwaga jednak popłaca. Wymagający czytelnik otrzymuje bardzo dopracowaną, dobrze skonstruowaną powieść, która pozostawia na długo wrażenie. Nie ze wszystkim możemy się zgodzić. Czasami rozwiązania, które pisarz nam serwuje są zbyt trudne do zaakceptowania. To jest siła tej i innych powieści autora. Zawsze po leturze Dahla potrzebuję czasu, by powrócić do rzeczywistości. I zawsze czuję pewien niedosyt. To jest tak dobre, ba, perfekcyjne wręcz, że ilekroć dochodzę do końca czuję się poniekąd rozczarowana, że przyjdzie mi poczekać na nową książkę.

Pod wieloma względami „Głębia” wyróżnia się spośród pozostałych powieści Dahla. Tych cech, które wymieniłam wcześniej jest w niej jeszcze więcej, a więc doznania płynące z lektury są dużo silniejsze. Duszna atmosfera narastająca w „Pustkowiach” i „Bezdrożach” osiąga punkt kulminacyjny. Tu zapewne pojawi się pytanie, czy do lektury „Głębi” można podejśc nie znając dwóch poprzednich tomów. Moim zdaniem tak, ale po co odbierać sobie przyjemność? W „Głębi” pojawia się wiele nawiązań do dwóch poprzednich tomów i wiele wątków zostaje logicznie wyjaśnionych, jednak biorąc pod uwagę to, jak fenomenalnie Dahl opowiada swoje historie, uważam, że najlepiej przeczytać ten cykl od początku i po prostu delektować się nim. Lektura tej serii to jest najczystsza przyjemność dla poszukiwaczy mocnych wrażeń i tych, którzy cenią inteligentny thriller. Wielowątkowy, trudny i dość zagmatwany. I w tym zagmatwaniu tkwi pewien problem. Autor wykreował tak skomplikowaną fabułę, że zdarzyło mu się w niej nieco utknąć. Mam wrażenie, że niektóre wątki zostały pod koniec nieco spłycone, co nieco odbiera radość z czytania. Duży potencjał częściowo zmarnowany. Nie wiem czy wynika to z ograniczeń objętościowych czy po prostu pisarz nie miał dobrego pomysłu na zakończenie tych wątków. Bardzo lubię książki Arnego i mnie osobiście to razi. Uważam, że od tego pisarza wymagać mogę znacznie więcej. To może nie są duże uchybienia, ale uważny czytelnik nieco ochłonie w tym momencie. Zakończenie zaś, to jak zawsze, u tego autora swoisty majstersztyk. Czułam się rozbita po lekturze „Głębi”, ponieważ ładunek emocjonalny powieści jest naprawdę bardzo duży. I Dahlowi wybaczam te nieco nieudane wyjaśnienia niektórych motywów.Nawet to nie odebrało mi najprawdziwszej radości z czytania pełnowymiarowego thrillera. Dahl to w swojej dziedzinie mistrz, któremu mało kto dorasta choćby do pięt. „Głębię” absolutnie polecam ! Pełen napięcia, krwawy i bardzo poruszający thriller na najwyższym poziomie. Diabelska ocena to 5, tylko dlatego, że ja wiem, że Dahl nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

W OTCHŁANI LĘKU

Po „Pustkowiach” i „Bezdrożach” Arne Dahl powraca „Głębią” - trzecim tomem trylogii z Samem Bergerem i Molly Bloom. Powieść ukazała się nakładem wydawnictwa Czarna Owca.

Były detektyw Sam Berger ukrywa się oskarżony o zbrodnię, której nie popełnił. Sapo zwraca się jednak do niego z prośbą o pomoc w odnalezieniu porwanej córki człowieka, który dzięki...

Tom [3] Cykl; Sam Berger i Molly Blom.
___
Säpo zwraca się do Bergera o pomoc w odnalezieniu Aiszy Pachachi, porwana przez byłego agenta służb- Carstena. Celem takiego działania jest dotarcie do ojca dziewczynki. Starcie między Samem a Carsterem ma podkład osobisty, gra jednak toczy się o atak terrorystyczny...
Wszystko było by łatwiejsze do zrealizowania gdyby nie ciążące na nim zabójstwo, nie popełnił go lecz jest za ten czyn ścigany.
____
Ta książka aż kipi emocjami!
Cykl z nimi uliwelbiam równo z Chyłką. Pełno tajemnic, pytań a odpowiedzi pochowane w różnych zakątkach.
Jeśli temat ataków terrorystycznych, brak litości losu nad bohaterami, śmierci i pełno zagadek jest przez ciebie lubianych zapraszam do lektury!

Tom [3] Cykl; Sam Berger i Molly Blom.
___
Säpo zwraca się do Bergera o pomoc w odnalezieniu Aiszy Pachachi, porwana przez byłego agenta służb- Carstena. Celem takiego działania jest dotarcie do ojca dziewczynki. Starcie między Samem a Carsterem ma podkład osobisty, gra jednak toczy się o atak terrorystyczny...
Wszystko było by łatwiejsze do zrealizowania gdyby nie ciążące...