Rendez-vous ze śmiercią

Mimo że książka nie jest obszerna to zdecydowana większość była po prostu nudna. Końcówka była zaskakująca jak to zwykle bywa w przypadku Christie. Lektura nie zapadnie mi w pamięci na długo.

Mimo że książka nie jest obszerna to zdecydowana większość była po prostu nudna. Końcówka była zaskakująca jak to zwykle bywa w przypadku Christie. Lektura nie zapadnie mi w pamięci na długo.

Książka bardzo mi się podobała, bo opowieść była nieoczywista, a sam Herkules Poirot pojawia się w połowie książki.

Książka bardzo mi się podobała, bo opowieść była nieoczywista, a sam Herkules Poirot pojawia się w połowie książki.

Pierwsza polowa ksiazki mnie znudzila. Nie jest to wiele stron, jednak wprowadzenie bylo zbyt dlugie.

Dochodzenie i wnioski ciekawe, to uratowalo ta pozycje. Lekka ksiazka, pisanie kryminalow na przestrzeni lat sie zmienilo. Tutaj mamy mnostwo dialogow i malo opisow. Nie do konca moj klimat.

Pierwsza polowa ksiazki mnie znudzila. Nie jest to wiele stron, jednak wprowadzenie bylo zbyt dlugie.

Dochodzenie i wnioski ciekawe, to uratowalo ta pozycje. Lekka ksiazka, pisanie kryminalow na przestrzeni lat sie zmienilo. Tutaj mamy mnostwo dialogow i malo opisow. Nie do konca moj klimat.

Wciągająca książka, podoba mi się nietypowa zagrywka, obecna w tej książce, szukanie winnych. Do końca można się zastanawiać, typować. Bardzo przyjemna lektura.

Wciągająca książka, podoba mi się nietypowa zagrywka, obecna w tej książce, szukanie winnych. Do końca można się zastanawiać, typować. Bardzo przyjemna lektura.

Bardziej książka psychologiczna niż kryminał i pod tym względem warta polecenia. Ciekawe w lekturze, oprócz rozwiązania samej zagadki, są wątki autotematyczne.

Bardziej książka psychologiczna niż kryminał i pod tym względem warta polecenia. Ciekawe w lekturze, oprócz rozwiązania samej zagadki, są wątki autotematyczne.

Meh

Meh

Amerykańska rodzina Boyntonów wybiera się na wycieczkę na Bliski Wschód. Nie byłoby w tym nic zaskakującego, gdyby nie fakt, że cała ta familia jest po prostu dziwna. Prym wodzi w niej wiekowa i schorowana pani Boynton, która bezlitośnie tyranizuje trójkę swoich pasierbów, własną córkę oraz synową. Bo warto zauważyć, że mowa jest nie o małych dzieciach, lecz dorosłych ludziach, którzy jednak zachowują się niczym zahipnotyzowani i pozbawieni własnej woli. Dotąd żyli w zupełnym odosobnieniu od świata zewnętrznego i dopiero rodzinna wycieczka uświadamia im do jakiego stopnia poddali się woli seniorki rodu. A że podobna wyprawa daje jednak możliwości do kontaktów (sporadycznych i konsekwentnie ucinanych przez panią Boynton) z innymi podróżnikami, to w młodszym pokoleniu rodzi się chęć buntu i zaczynają zastanawiać się nad sposobami wydostania się spod wpływu znienawidzonej despotki. Kiedy więc jednego dnia w trakcie wycieczki do Petry okazuje się, że ktoś pomógł pani Boynton zejść z tego łez padołu, to podejrzenia padają na wszystkich członków rodziny bez wyjątku. I pewnie prawda nigdy nie ujrzałaby światła dziennego, gdyby do akcji nie wkroczył słynny Herkules Poirot i w mistrzowski sposób nie wyciągnął właściwych wniosków z rozmów z uczestnikami felernej wycieczki. Sprawca zostaje wskazany, pobudki jego działania są jasno wyjaśnione, a cień podejrzenia znika z niewinnych osób. Czyli dokładnie tak, jak być powinno.

Krótko mówiąc: dobry kryminał.

Amerykańska rodzina Boyntonów wybiera się na wycieczkę na Bliski Wschód. Nie byłoby w tym nic zaskakującego, gdyby nie fakt, że cała ta familia jest po prostu dziwna. Prym wodzi w niej wiekowa i schorowana pani Boynton, która bezlitośnie tyranizuje trójkę swoich pasierbów, własną córkę oraz synową. Bo warto zauważyć, że mowa jest nie o małych dzieciach, lecz dorosłych...

Na samym początku to śledztwo Sary i doktora trochę zabawne. Jakoś ciężko wyobrazić mi sobie że zapraszasz kogoś w nocy do pokoju w hotelu i jesteś taki bezpośredni (omówienie stanu rodziny że żyje w stresie, że trzeba to zmienić) a potem w rozmowach mówią sobie "na pan". Trochę mnie to rozbawiło ale już druga część książki zdecydowanie lepsza. Poirot od razu rozruszał towarzystwo. Nigdy bym się nie domyślił zabójcy a sam motyw zabójstwa mnie przekonał. Miało to ręce i nogi. Christie naprawdę miała bujną wyobraźnię.

Na samym początku to śledztwo Sary i doktora trochę zabawne. Jakoś ciężko wyobrazić mi sobie że zapraszasz kogoś w nocy do pokoju w hotelu i jesteś taki bezpośredni (omówienie stanu rodziny że żyje w stresie, że trzeba to zmienić) a potem w rozmowach mówią sobie "na pan". Trochę mnie to rozbawiło ale już druga część książki zdecydowanie lepsza. Poirot od razu rozruszał...

A. Ch. umieściła akcję pod koniec lat 30-stych XX w , najpierw w Jerozolimie , później w Petrze. Bohaterowie głównie spacerują i rozmawiają. Przydarza się podejrzany zgon. Zagadkę tej śmierci wyjaśnia niezawodny Herkules Poirot.
Pierwszy raz czytałam tę książkę w latach 80-tych i byłam nią zauroczona. To był powiew egzotyki w PRL , kiedy można było sobie tylko pomarzyć o wyjeździe do dalekich krajów [ dzisiaj dostaję od rodziny i znajomych , zdjęcia i filmiki z wycieczek do Petry]. Został mi ogromny sentyment do tej książki , ale patrząc realistycznie , widzę po latach , że ma szereg mankamentów.
- postaci są nakreślone bardzo grubą kreską : jeśli ktoś jest zły to widać to z daleka [ zarówno psychika jak i wygląd] , jeśli ktoś jest uległy , to w stopniu niewyobrażalnym dla normalnego czlowieka , jeśli ktoś jest dobry , to jak sam anioł.
- opisy miejsc akcji są dość zdawkowe , ale dawniej i tak pobudzały wyobraźnieę
- wyjaśnienie zagaki zawiłe chociaż logiczne
- zakończenie słodkie jak beczka miodu.
Nie jest to książka dla miłośników thrillerów.
Czytałam wydanie z r 1972. Myślę , że w nowszych część zdań została wycięta , np. " warto by wytruć mnóstwo kobiet . Wszystkie te , które stały się brydkie i stare" [ nikt z bohaterów nie oponuje przeciwko temu zdaniu] . Pewien Anglik określa arabskich służących " tępakami z pustyni" i ogólnie są opisywni jako ludzie brudni i zaniedbani.
Mimo tego co napisałam , sentyment pozostał. Zawsze lubiłam , lubię i pewnie będę lubić książki Agathy Christie.

A. Ch. umieściła akcję pod koniec lat 30-stych XX w , najpierw w Jerozolimie , później w Petrze. Bohaterowie głównie spacerują i rozmawiają. Przydarza się podejrzany zgon. Zagadkę tej śmierci wyjaśnia niezawodny Herkules Poirot.
Pierwszy raz czytałam tę książkę w latach 80-tych i byłam nią zauroczona. To był powiew egzotyki w PRL , kiedy można było sobie tylko pomarzyć o...

Nie ma sensu liczyć, która to już przygoda z belgijskim detektywem za mną (z czystego lenistwa :)),ale która by to nie była, jest rewelacyjna. Hercules Poirot ma tylko 24 h na rozwikłanie zbrodni. Czy mu się uda ? to już niech każdy dowie się sam :). Ja ze swojej strony polecam.

Nie ma sensu liczyć, która to już przygoda z belgijskim detektywem za mną (z czystego lenistwa :)),ale która by to nie była, jest rewelacyjna. Hercules Poirot ma tylko 24 h na rozwikłanie zbrodni. Czy mu się uda ? to już niech każdy dowie się sam :). Ja ze swojej strony polecam.