Dzieci Diuny

Musiałem chwilę zastanowić się nad oceną tego tomu. Po przeczytaniu Diuny i Mesjasza ten tom wypada trochę gorzej. Wiem, że Frank Herbert pracował nad tomem drugim i trzecim już podczas pisania pierwszej książki z cyklu. To dlatego Dzieci Diuny trzymają się jakoś kupy i pasują do poprzednich tomów. Albo Frank Herbert był geniuszem organizacyjnym, bo ilość wątków, spisków, zwrotów akcji zawarta w tym tomie spokojnie wystarczyłaby na dwie lub trzy książki.
W Dzieciach Diuny autor kontynuuje swoją analizę kwestii społecznych, powiązań religii z politykom, a także aspektów ekologicznych i zmian wywoływanych przez ludzi w ekosystemach. Śledzimy losy dzieci, siostry i matki Paula. Pojawiają się bohaterowie, których zdążyłem polubić w poprzednich tomach - Gurney, Duncan i Stilgar (chyba najbardziej lubię Stilgara, ale nie wiem dlaczego).
Alia, siostra Paula, przejmuje rządy na Arrakis po odejściu Paula na pustynię. Dokręca powoli śrubkę wszystkim mieszkańcom przez co staje się coraz bardziej tyranką, a także jako siostra Muad'diba zaczyna tworzyć kult swojej osoby. Dzieci Paula próbują poradzić sobie z przeszłością i własnymi wewnętrznymi demonami. Jessika wraca z Kaladanu na Arrakis i z powrotem staje się częścią życia swojej córki i wnuków. Guerney i Duncan starają się pozostać wierni rodowi Atrydów. A Stilgar stara się być wierny pamięci swojego przyjaciela, Paula, a także tradycji Fremenów.
Wbrew pozorom pogodzenie wszystkich tych celów nie jest łatwe. Na horyzoncie pojawia się też potencjalny kandydat do tronu Imperatora pochodzący z linii pokonanego przez Paula Szaddama.
Jak wspomniałem na początku recenzji, w tomie III mamy tak dużo spisków, intryg i zwrotów akcji, że w pewnym momencie już nie wiadomo, kto jest po czyjej stronie. Do tego dodajmy nadprzyrodzone zdolności Alii i dzieci Paula, co jeszcze bardziej komplikuje zrozumienie, do czego autor zmierza.

Mimo tego, Frank Herbert umiał pisać. Choć w wielu momentach czułem się zagubiony w tym, co się dzieje w książce, to jednak wracałem do niej i trudno mi się było od niej oderwać.

Teraz mam zagwozdkę, gdyż planowałem przeczytać wszystkie 6 tomów napisanych przez Franka Herberta. No i nie wiem, czy zabierać się za tom 4, bo jeśli autor tam też opisał podobnie zaplątaną historię, to może to już być za dużo.
No nic, może odpocznę od Diuny na chwilę i potem wrócę i dokończę resztę tomów.

Musiałem chwilę zastanowić się nad oceną tego tomu. Po przeczytaniu Diuny i Mesjasza ten tom wypada trochę gorzej. Wiem, że Frank Herbert pracował nad tomem drugim i trzecim już podczas pisania pierwszej książki z cyklu. To dlatego Dzieci Diuny trzymają się jakoś kupy i pasują do poprzednich tomów. Albo Frank Herbert był geniuszem organizacyjnym, bo ilość wątków, spisków,...

Jestem pełna podziwu dla pomysłów Franka Herberta. Zanosi się na to, że cały cykl to pretekst do filozoficznych rozważań na temat władzy, religii, tworzenia mitów... Fascynuje mnie sposób myślenia autora wyrażony przez dialogi bohaterów.

W tym tomie, muszę przyznać, że miałam momenty znużenia, ale za to końcówka pochłonęła mnie bez reszty tak, że dokańczałam ją dzisiaj o 5 nad ranem. Kompletnie nie miałam koncepcji, gdzie zmierzamy, więc miałam ogromne zaskoczenie i dużą satysfakcję. W tym tomie odwiedzamy też, bardzo przelotnie, ale jednak, inną planetę, co też mi się bardzo podobało. Wciąż czuję niedosyt, że dżihad Paula nie był bardziej szczegółowo opisany. Jednocześnie nie mogę się doczekać, co będzie działo się w tomie 4.

Już dawno nie czytałam serii takim ciągiem.

Jestem pełna podziwu dla pomysłów Franka Herberta. Zanosi się na to, że cały cykl to pretekst do filozoficznych rozważań na temat władzy, religii, tworzenia mitów... Fascynuje mnie sposób myślenia autora wyrażony przez dialogi bohaterów.

W tym tomie, muszę przyznać, że miałam momenty znużenia, ale za to końcówka pochłonęła mnie bez reszty tak, że dokańczałam ją dzisiaj o...

To taka filozofia science fiction. Spodoba się tym co lubią filozofię ale koniecznie z fantasy.

To taka filozofia science fiction. Spodoba się tym co lubią filozofię ale koniecznie z fantasy.

Nadal nie mogę nadziwić się ile kunsztu literackiego miał w sobie Frank Herbert. Zdecydowanie polecam.

Nadal nie mogę nadziwić się ile kunsztu literackiego miał w sobie Frank Herbert. Zdecydowanie polecam.

Bardzo dobra książka, zaskakująca, z ciekawym i intrygującym zakończeniem. Bardzo dobra kontynuacja epickiej serii.

Bardzo dobra książka, zaskakująca, z ciekawym i intrygującym zakończeniem. Bardzo dobra kontynuacja epickiej serii.

Książka całkiem niezła.

Nachodzi mnie taka konkluzja po jej przeczytaniu.
Jaki to piękny świat, kiedy to autor, pisarz "stworzył" Boga, a nie odwrotnie.
A my chyba żyjemy we śnie Boga.
Obyśmy Jego z tego snu nigdy nie obudzili.

Ziemia z nieba jest błękitno-zielona, a nie biało-czarna.
Tylko ludzkie oczy mogą być błękitne lub zielone.
Bóg to hazardzista pełen niewiedzy na własne życzenie, czeka co mu los i człowiek przyniesie, a koła się kręcą.

Książka całkiem niezła.

Nachodzi mnie taka konkluzja po jej przeczytaniu.
Jaki to piękny świat, kiedy to autor, pisarz "stworzył" Boga, a nie odwrotnie.
A my chyba żyjemy we śnie Boga.
Obyśmy Jego z tego snu nigdy nie obudzili.

Ziemia z nieba jest błękitno-zielona, a nie biało-czarna.
Tylko ludzkie oczy mogą być błękitne lub zielone.
Bóg to hazardzista pełen niewiedzy na...

Najmniej ulubiona przeze mnie ze wszystkich - zdaje się, że nie jestem w tej opinii jakoś osamotniony. Mimo wszystko dalej jest to kawał dobrej literatury. Jako wstęp do "Boga Imperatora" jest znakomita. Brawa dla Herberta za mistrzowskie poprowadzenie wątku Alii i Jessiki. Niestety najbardziej męczący element tej książki, to "główni" bohaterowie, czyli Leto i Ganima, którzy wprowadzają do tej sagi element przeintelektualizowanego metafizycznego bólu dupy - w przypadku późniejszego "Boga Imperatora" element ten sprawdził się wręcz znakomicie, budując arcyciekawą narrację prowadzącą do wielkiego punktu kulminacyjnego. W przypadku "Dzieci"? Niekoniecznie.

Najmniej ulubiona przeze mnie ze wszystkich - zdaje się, że nie jestem w tej opinii jakoś osamotniony. Mimo wszystko dalej jest to kawał dobrej literatury. Jako wstęp do "Boga Imperatora" jest znakomita. Brawa dla Herberta za mistrzowskie poprowadzenie wątku Alii i Jessiki. Niestety najbardziej męczący element tej książki, to "główni" bohaterowie, czyli Leto i Ganima,...

Zdecydowanie lepsza od poprzedniej części. Dostajemy dużo polityki, ale nie wyłącznie. Dużo się dzieje, całkiem powoli, ale jednak dostajemy sporo różnych zwrotów akcji. Solidna porcja Diuny z nowymi postaciami przeplatana filozoficznymi przemyśleniami. Poprzednia część mnie rozczarowała, ta wróciła do poziomu części pierwszej.

Zdecydowanie lepsza od poprzedniej części. Dostajemy dużo polityki, ale nie wyłącznie. Dużo się dzieje, całkiem powoli, ale jednak dostajemy sporo różnych zwrotów akcji. Solidna porcja Diuny z nowymi postaciami przeplatana filozoficznymi przemyśleniami. Poprzednia część mnie rozczarowała, ta wróciła do poziomu części pierwszej.

Noo, muszę przyznać. Im dalej w las, tym mocniej się robi 👌

Noo, muszę przyznać. Im dalej w las, tym mocniej się robi 👌

Świetna. Trzyma poziom cyklu.

Świetna. Trzyma poziom cyklu.