Ci z Dziesiątego Tysiąca

Odejmuję punkt za opisanie Saturna jako planety skalistej, zdatnej do zamieszkania. Cały plan akcji ratunkowej też wydaje mi się średnio sensowny, ale ogólnie rzecz biorąc, jest to przyjemne czytadło, z sympatycznymi bohaterami, z którymi łatwo można się zżyć i kibicować ich poczynaniom.

Odejmuję punkt za opisanie Saturna jako planety skalistej, zdatnej do zamieszkania. Cały plan akcji ratunkowej też wydaje mi się średnio sensowny, ale ogólnie rzecz biorąc, jest to przyjemne czytadło, z sympatycznymi bohaterami, z którymi łatwo można się zżyć i kibicować ich poczynaniom.

Ot średnia powieść sci-fi. Do geniuszu Lema jej daleko, ale nie ma co się czepiać skoro książka jest kierowana dla młodzieży.

Ot średnia powieść sci-fi. Do geniuszu Lema jej daleko, ale nie ma co się czepiać skoro książka jest kierowana dla młodzieży.

Jedna z książek, dzięki której zakochałem się w fantastyce. Dlatego dla mnie pozostanie na zawsze najlepsza.

Jedna z książek, dzięki której zakochałem się w fantastyce. Dlatego dla mnie pozostanie na zawsze najlepsza.

Moja czwarta w życiu książka Sci-Fi, pierwsza wypożyczona w szkolnej bibliotece ku zdziwieniu Pani bibliotekarki, że jedenastolatek czyta SF , ja zaś miałem już za sobą Niezwyciężonego i Misję miedzyplanetarną.
Wtedy ta Książka bardzo mi się podobała lecz mniej niż te wspomniane powyżej. W porównaniu z nimi jakaś taka "młodzieżowa" :-)
Ciekaw jestem jak by było dzisiaj? Choć i tak uważam, że na początek niezła.

Moja czwarta w życiu książka Sci-Fi, pierwsza wypożyczona w szkolnej bibliotece ku zdziwieniu Pani bibliotekarki, że jedenastolatek czyta SF , ja zaś miałem już za sobą Niezwyciężonego i Misję miedzyplanetarną.
Wtedy ta Książka bardzo mi się podobała lecz mniej niż te wspomniane powyżej. W porównaniu z nimi jakaś taka "młodzieżowa" :-)
Ciekaw jestem jak by było...

Moja przygoda z SiFi rozpoczęła się od tej książki, czego nie zapomnę do końca moich dni. Ktoś powiedział, że to taka fantastyka trochę siermiężna, lecz dla mnie, w tamtych czasach, doskonała odskocznia od wszelkiego „wymuszanego czytania".

Moja przygoda z SiFi rozpoczęła się od tej książki, czego nie zapomnę do końca moich dni. Ktoś powiedział, że to taka fantastyka trochę siermiężna, lecz dla mnie, w tamtych czasach, doskonała odskocznia od wszelkiego „wymuszanego czytania".

Początek moich zainteresowań fantastyką naukową.

Początek moich zainteresowań fantastyką naukową.

Świetna książka, akcja w kosmosie, ratowanie rodziców tworzą ciekawą fabułę.

Świetna książka, akcja w kosmosie, ratowanie rodziców tworzą ciekawą fabułę.

Moje pierwsze (w wieku bodaj 10-11 lat) zetknięcie z science fiction i tematyką okołokosmiczną, było dla mnie nad wyraz pozytywnym wstrząsem i objawieniem: tak, to to, co chcę w życiu robić! (badać kosmos, znaczy się ;) – mimo – a może właśnie: dzięki – pewnej idealizacji bohaterów. I tak fakt, że protagonistka powieści Broszkiewicza, Alka Roy, była świetna z przedmiotów ścisłych, nie tylko zgadzał się z moim ówczesnym doświadczeniem, zgodnie z którym np. musiałam dawać korki z matematyki sporej części moich chłopięcych znajomych, ale też, w połączeniu z jej przebojowością i ciętym językiem, tworzył w rezultacie dziewczęcy wzór godny naśladowania i pozbawiony stereotypów genderowych, zgodnie z którymi dziewczyny są/mają być potulniejsze, bierne, pozbawione umiejętności praktycznych i, rzecz jasna, dobre tylko z przedmiotów humanistycznych.

Nie pamiętam już całej fabuły, za to mocno wbił mi się w pamięć moment, gdy trójka nastolatków, śpiesząc z odsieczą swoim odciętym przez rzekę meteorów rodzicom, leciała rakietami wyrzucającymi pociski niszczące wspomniane meteory; trwało to już długi czas i w końcu meteory się skończyły, a kabina rakiety, w której leciał Ion Soggo, nadziała się na na frunący z drugiej strony pocisk innej ekipy ratowniczej i została uszkodzona. Pamiętam dokładnie zdanie zamykające ten rozdział: „Leciał otwarty w próżni, jakiej nie zniosą żadne ludzkie płuca” – wstrząsający obraz niegościnności przestrzeni kosmicznej. Już w następnym rozdziale okazało się, że rakieta Iona została wyprzedzona przez pojazd kierowany przez androida Robika, który wziął na siebie niebezpieczeństwo grożące człowiekowi, narażając się samemu na awarię. Ta nagła "assistance" ze strony maszyny, jej stanięcie u boku człowieka stanowiło dla mnie olśnienie niczym z Blade Runnera.

Moje pierwsze (w wieku bodaj 10-11 lat) zetknięcie z science fiction i tematyką okołokosmiczną, było dla mnie nad wyraz pozytywnym wstrząsem i objawieniem: tak, to to, co chcę w życiu robić! (badać kosmos, znaczy się ;) – mimo – a może właśnie: dzięki – pewnej idealizacji bohaterów. I tak fakt, że protagonistka powieści Broszkiewicza, Alka Roy, była świetna z przedmiotów...

Przeczytana jakiś czas temu. Jeżeli ktoś nie interesuje się fantastyką naukową i chciałby zacząć - być może jest to do tego dobry tytuł.

Przeczytana jakiś czas temu. Jeżeli ktoś nie interesuje się fantastyką naukową i chciałby zacząć - być może jest to do tego dobry tytuł.

Czytałam to jako dziecko, miałam wtedy może 10 lat. Z książki już nic nie pamiętam, oprócz tytułu i tego, że mi się podobała. :)

Czytałam to jako dziecko, miałam wtedy może 10 lat. Z książki już nic nie pamiętam, oprócz tytułu i tego, że mi się podobała. :)