Mój brat Feliks

„Żeby coś się zdarzyło,
żeby mogło się zdarzyć,
i zjawiła się miłość –
trzeba marzyć.
Zamiast dmuchać na zimne,
na gorącym się sparzyć,
z deszczu pobiec pod rynnę –
trzeba marzyć.


Gdy spadają jak liście
kartki dat z kalendarzy,
kiedy szaro i mgliście –
trzeba marzyć.
W chłodnej pustej godzinie
na swój los się odważyć,
nim twe szczęście cię minie –
trzeba marzyć.


W rytmie wietrznej tęsknoty
wraca fala do plaży,
ty pamiętaj wciąż o tym –
trzeba marzyć.
Żeby coś się zdarzyło,
żeby mogło się zdarzyć,
i zjawiła się miłość –
trzeba marzyć”.

Tym wierszem Jonasza Kofty książka "Mój brat Feliks" się kończy. Ja ów piękny wiersz daję na początku. Chciałabym, żebyście wiedzieli, że pomimo smutnej sytuacji opisanej w opowieści, jest też radość i nadzieja.

Zarys opowieści jest bowiem taki: pięcioletni Piotruś zostaje podczas interwencji policyjnej odebrany z domu, w którym mieszkał z mamą. Razem z nim do pogotowia rodzinnego trafia też jego dopiero co urodzony braciszek, Feliks.

Piotruś uczy się życia trochę od nowa, a trochę musi radzić sobie z bagażem przeszłości. I ze świadomością, że ciężko będzie znaleźć rodzinę dla rodzeństwa, zwłaszcza, że braciszek Feliks jest chory – ma Zespół Downa.

Ta nazwa, jak i wiele innych, niezrozumiałych dla chłopca: ośrodek adopcyjny, trisomia 21, opieka społeczna – w jego żywej wyobraźni przekształca się w różnokolorowe smoki. Wśród nich jeden smok jest szczególnie groźny. Nazywa się Rozdzielenie Rodzeństwa. Piotrek nie chce opuszczać Feliksa, nie pozwoli na to!

Wymyśla, iż w takiej sytuacji do akcji trzeba wprowadzić siły wyższe – kto inny może pomóc, jak nie sam Święty Mikołaj?! Piotrek za wszelką cenę chce wygrać z groźnym smokiem. A przy okazji i z ludzką bezdusznością.

Czy wygra? Jak się ułoży życie chłopców i innych dzieci z Pogotowia Rodzinnego u cioci Magdy i wujka Jacka? Przeczytajcie…

„Żeby coś się zdarzyło,
żeby mogło się zdarzyć,
i zjawiła się miłość –
trzeba marzyć.
Zamiast dmuchać na zimne,
na gorącym się sparzyć,
z deszczu pobiec pod rynnę –
trzeba marzyć.


Gdy spadają jak liście
kartki dat z kalendarzy,
kiedy szaro i mgliście –
trzeba marzyć.
W chłodnej pustej godzinie
na swój los się odważyć,
nim twe szczęście cię minie –
trzeba marzyć.


W...