Cała kupa wielkich braci

Nie mogę odmówić Ziemkiewiczowi talentu, gdyż z pewnością posiada lekkie pióro. Jego opowiadania czytało mi się raczej łatwo i szybko – wyjątkiem była tu tylko „Godzina przed świtem”, która nie podobała mi się ze względu na niemożliwie rozwleczoną akcję i zbyt długie opisy.
Plusem było także to, że mimo iż autor jest konserwatywny, jego opowiadania traktujące o treściach religijnych nie były wcale fanatyczne, a wręcz można by w nich znaleźć pewną krytykę katolicyzmu.
Zazwyczaj nie czytuję polskich twórców, ale Ziemkiewicz mnie nie rozczarował. Uważam też, że bardzo dobrze wyszło mu ostatnie opowiadanie, „Koszt uzyskania”, nawiązujące do Wiedźmina.
„Cała kupa wielkich braci” to dobry zbiór, po który moim zdaniem warto sięgnąć, bo na pewno umili wolny czas.

Nie mogę odmówić Ziemkiewiczowi talentu, gdyż z pewnością posiada lekkie pióro. Jego opowiadania czytało mi się raczej łatwo i szybko – wyjątkiem była tu tylko „Godzina przed świtem”, która nie podobała mi się ze względu na niemożliwie rozwleczoną akcję i zbyt długie opisy.
Plusem było także to, że mimo iż autor jest konserwatywny, jego opowiadania traktujące o treściach...

Pierwsze moje spotkanie z twórczością Ziemkiewicza - prawdopodobnie ostatnie. Tematyka opowiadań, sposób narracji, powtarzający się główny bohater - nie podeszły mi. Zakończenia są bardziej pourywane niż zaskakujące. Być może 15 lat temu takie obserwacje społeczeństwa były czymś świeżym, ale moim zdaniem książka nie przeszła próby czasu.

Pierwsze moje spotkanie z twórczością Ziemkiewicza - prawdopodobnie ostatnie. Tematyka opowiadań, sposób narracji, powtarzający się główny bohater - nie podeszły mi. Zakończenia są bardziej pourywane niż zaskakujące. Być może 15 lat temu takie obserwacje społeczeństwa były czymś świeżym, ale moim zdaniem książka nie przeszła próby czasu.

Nie ma tu ognia, czyli "tego czegoś".
Zjawisko swego rodzaju wypalenia się twórczego w późniejszych latach swojego życia nie jest niczym nowywm. Podobne zjawisko można zaobserwować np. u Asimova: książki pisane w latach 50-tych mają dużo więcej energii i pasji niż kontynuacje znanych serii takich jak "Fundacja" czy "Roboty" z lat 80-tych. Tutaj zachodzi coś podobnego. W porównaniu do zbiorku "Władca Szczurów" czy też jego powieści takich jak "Walc Stulecia", "Kupa Braci" wypada blado. Jest to zapewne wynik skierowania się Ziemkiewicza w stronę bardziej zarobkowych zajęć, jakim jest publicystyka.

Oczywiście nadal mamy do czynienia z pisarstwem wyjątkowo bystrego obserwatora rzeczywistości a inteligencja oraz różnego rodzaju drugie dna będzie można odnaleźć w tych opowiadaniach.

Lecz czy to wystarczy?

Nie ma tu ognia, czyli "tego czegoś".
Zjawisko swego rodzaju wypalenia się twórczego w późniejszych latach swojego życia nie jest niczym nowywm. Podobne zjawisko można zaobserwować np. u Asimova: książki pisane w latach 50-tych mają dużo więcej energii i pasji niż kontynuacje znanych serii takich jak "Fundacja" czy "Roboty" z lat 80-tych. Tutaj zachodzi coś podobnego. W...

Najlepsze opowiadanie to "Żywa gotówka".

Najlepsze opowiadanie to "Żywa gotówka".

Dla mnie bardzo przeciętny zbiór opowiadań. Styl dobry jak na Ziemkiewicza przystało, ale treść nijaka, nie zapadająca w pamięć. Ot, takie czytadło na dwa wieczory.

Dla mnie bardzo przeciętny zbiór opowiadań. Styl dobry jak na Ziemkiewicza przystało, ale treść nijaka, nie zapadająca w pamięć. Ot, takie czytadło na dwa wieczory.

Bardzo przeciętny zbiór opowiadań, na pewno długo nie zostaną w pamięci.

Bardzo przeciętny zbiór opowiadań, na pewno długo nie zostaną w pamięci.

W momencie wydania, zbiór był bardzo mocny i dość oryginalny. Obecnie jest po prostu mocny. Sporo negatywnego odbioru wśród czytników jest efektem niechęci do autora. Warto jednak przymknąć na to oko.

W momencie wydania, zbiór był bardzo mocny i dość oryginalny. Obecnie jest po prostu mocny. Sporo negatywnego odbioru wśród czytników jest efektem niechęci do autora. Warto jednak przymknąć na to oko.