K@jamoko czyli kłopoty nastolatki

Książka może nie była by taka zła gdyby nie oklepana fabuła. W tytule jest napisane kłopoty nastolatki, ale jak nastolatka ma takie przeżycia w takim czasie??? No proszę was. Najbardziej jednak wkurza mnie w takich książkach jak autor próbuje się wcielić w nastolatka używając - jego zdaniem - modnych i fajnych zwrotów, a w tej książce było tego za dużo.

Książka może nie była by taka zła gdyby nie oklepana fabuła. W tytule jest napisane kłopoty nastolatki, ale jak nastolatka ma takie przeżycia w takim czasie??? No proszę was. Najbardziej jednak wkurza mnie w takich książkach jak autor próbuje się wcielić w nastolatka używając - jego zdaniem - modnych i fajnych zwrotów, a w tej książce było tego za dużo.

Zapracowani rodzice, małe kłopoty finansowe na widnokręgu, pierwsza miłość, mały wakacyjny romans, pokonywanie własnych słabości i swojej nieśmiałości, chęć imponowania i akceptacji, kochająca babcia i rodzice spełniający największe marzenie , a do tego internetowa znajomość, nowe technologie, zderzenie bogactwa (jeśli tak można powiedzieć o klasie średniej) i biedy (rodzina z kilkoma dziećmi posiadająca niewielkie dochody, czyli standard w naszym kraju) – to wszystko w jednej książce o Monice, która właśnie dostała się do gimnazjum, więc jest już na tyle dużą i odpowiedzialną dziewczyną, by mieć psa, a którym będzie mogła przebywać i rozmawiać oraz opiekować się nim.
Nowa szkoła, młode zwierzę, starzy i nowi znajomi staną się codziennością pełną problemów, które są częścią świata nastolatków, przez co fabuła może wydawać się oklepana. Bohaterowie są często tacy jak czytelnicy, do których książka jest adresowana: pełni sprzecznych uczuć, zagubienia, złości na świat, infantylnych zachowań i niespodziewanych wybuchów radości. Jest to świat, który gimnazjaliści znają z amerykańskich seriali kierowanych do nich (trochę w nich złośliwości i braku zrozumienia norm społecznych). Całość można podsumować wejściem we wiek, w którym burza hormonów sprawia, że młodzi ludzie zaczynają nas irytować. Z pogodnych i przyjaznych dzieci stają się kapryśnymi nastolatkami, które nie bardzo wiedzą, czego chcą, ale i tak za wszelką cenę postawią na swoim, a dorosłych uznają za przeszkody do realizacji własnych celów. „K@jamoko” to świat nastolatków i to oni powinni ocenić, czy ta książka podoba im się. Myślę, że wielu gimnazjalistom problemy głównej bohaterki mogą być bliskie. Wielkim plusem jest obecność technologii (większość książek dla młodzieży ciągle osadza bohaterów w zacofanej komunie, kiedy niczego nie było, a radio i telewizja należały do niesamowitych odkryć zapewniających rozrywkę).
Myślę, że dorosłym ta książka pozwoli spojrzeć na świat swoich dzieci nieco innym okiem. Przecież one nie są takie poważne jak nam się wydaje czy tak strasznie złe i wymagające. Po prostu przeżywają życie nieco inaczej niż my i właśnie o tym jest książka.
Książkę polecam młodzieży od dwunastego do piętnastego roku życia.

Zapracowani rodzice, małe kłopoty finansowe na widnokręgu, pierwsza miłość, mały wakacyjny romans, pokonywanie własnych słabości i swojej nieśmiałości, chęć imponowania i akceptacji, kochająca babcia i rodzice spełniający największe marzenie , a do tego internetowa znajomość, nowe technologie, zderzenie bogactwa (jeśli tak można powiedzieć o klasie średniej) i biedy...

Moim zdaniem książka jest całkiem niezła,a chociaż znowu miałam do czynienia z fabułą typu:

gimnazjalistka -> pierwszy poważny związek -> chłopak z internetu -> happy end

Jedyne do czego mogę się przyczepić, to fabuła. ogólnie całkiem niezła pozycja i choćby z ciekawości, warto ją przeczytać.

Moim zdaniem książka jest całkiem niezła,a chociaż znowu miałam do czynienia z fabułą typu:

gimnazjalistka -> pierwszy poważny związek -> chłopak z internetu -> happy end

Jedyne do czego mogę się przyczepić, to fabuła. ogólnie całkiem niezła pozycja i choćby z ciekawości, warto ją przeczytać.

Główna bohaterka, "Monika", chociaż mi cały czas po głowie huczało "Kaja" - prawdę mówiąc prócz pierwszych stron nikt k do niej się nie zwraca "Monika" - była niezywkle wnerwiającą i infantylną osobą, a jej "kłopoty nastolatki" polegały na tym, że sama nie wiedziała czego chce, warczała na wszystkich, że jej nie rozumieją, a sama co chwila kaprysiła. Tytuł - beznadziejny, styl - jeszcze gorszy. Najbardziej denerwowały mnie infantylne zdania jak z trzeciej klasy w stylu "Ala ma kota. Kot lubi Alę" do których autorka powkładała, jak jej się chyba wydawało "młodzieżowe słówka" co dawało straszny efekt. "Nie będe z tobą mailować, Gagatku, bo cię nie znam, więc nie licz, że podam ci moje dane. Pozdro" (zdanie brzmiało podobnie, nie mam przy sobie książki więc nie wiem jak dokładnie sformułowoła to autorka, która zresztą prócz fajnego pomysłu nic nie dała literaturze.
Nie, nie było tak źle, naprawdę fabuła niezła - trochę inny styl, dopracować postacie i książka zasługiwałaby na mocne 7, jak nie 8. Ale pod piórem pani Opali... słabo.
"Kłopoty nastolatki"... jakie kłopoty? W 1. rozdziale Monika narzeka na cały świat : "O Boże, Boże, jacy ci ludzie są tępi i nic nie rozumieją czy mama nie widzi że te buty są obciachowe i jeszcze ci moi rodzice nie chcą mi kupić psa..." - 1. rozdział w dużym skrócie, a zaraz później: "Jesteś ukochaną córcią, Niki! Oto piesek dla ciebie"!
Ale to tylko taka mdła dygresja na koniec.

Główna bohaterka, "Monika", chociaż mi cały czas po głowie huczało "Kaja" - prawdę mówiąc prócz pierwszych stron nikt k do niej się nie zwraca "Monika" - była niezywkle wnerwiającą i infantylną osobą, a jej "kłopoty nastolatki" polegały na tym, że sama nie wiedziała czego chce, warczała na wszystkich, że jej nie rozumieją, a sama co chwila kaprysiła. Tytuł - beznadziejny,...

Nietrafiony prezent na urodziny, zdarza się. Szkoda tylko, że ta książka jest nietrafiona.

W swoim życiu przeczytałam bardzo mało typowych książek dla nastolatek, ale od zawsze denerwowało mnie w nich jedno- gdy dorosły autor próbuje wczuć się kilkunastoletnią dziewczynę, wychodzi co najmniej śmiesznie.

Nietrafiony prezent na urodziny, zdarza się. Szkoda tylko, że ta książka jest nietrafiona.

W swoim życiu przeczytałam bardzo mało typowych książek dla nastolatek, ale od zawsze denerwowało mnie w nich jedno- gdy dorosły autor próbuje wczuć się kilkunastoletnią dziewczynę, wychodzi co najmniej śmiesznie.

Czasem dobra, czasem nie. Uważam, że cztery gwiazdki to idealna ocena..

Czasem dobra, czasem nie. Uważam, że cztery gwiazdki to idealna ocena..

Cudeńko gorąco polecam :)

Cudeńko gorąco polecam :)

Ogólnie spoko, ale już w połowie książki można było dowiedzieć się, kto jest Gagatkiem (logika!),więc książka jest trochę banalna.

Ogólnie spoko, ale już w połowie książki można było dowiedzieć się, kto jest Gagatkiem (logika!),więc książka jest trochę banalna.

Choć książkę przeczytałam 10 lat temu, pamiętam, że była to jedna z pierwszych książek, które przeczytałam z własnej woli (a nie jako lekturę) i bardzo mi się podobała. Dla 12-13letniej dziewczynki była dobrym oderwaniem od nauki i codziennych trosk.

Choć książkę przeczytałam 10 lat temu, pamiętam, że była to jedna z pierwszych książek, które przeczytałam z własnej woli (a nie jako lekturę) i bardzo mi się podobała. Dla 12-13letniej dziewczynki była dobrym oderwaniem od nauki i codziennych trosk.

Czekałam na jakąś akcję, a tu nic :/

Czekałam na jakąś akcję, a tu nic :/