Powieść jest przemyślanie zaprojektowana w polskim wydaniu. Brak zewnętrznej okładki, za to zewnętrzne szwy zbierają te setki stron w bardzo łatwo obsługiwaną księgę, która się nie posypie nawet przy N-tym czytaniu. Zaraz pod tytułem na lekko usztywnionej okładzinie znajduje się początek fabuły, nic się nie marnuje. Błyskotliwy styl, dbałość o formę wypowiedzi, lekkość, a nawet odpowiednia dawka humoru plasuje książkę wysoko, a gawędziarski styl przekona na pewno niejednego czytelnika. Pod tymi względami bardzo przyjemnie obcuje się z "Gentlemanami".

Jeszcze zanim przystąpiłam do lektury wydawał mi się interesujący czas w jakim rozgrywają się wydarzenia. Ukazanie Szwecji w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku rozbudziło moje oczekiwania. Zabieg w stworzeniu postaci narratora, który jest zarówno bohaterem, jednocześnie Autorem książki spowodował od razu uśmiech na twarzy i tym większą ciekawość, w jakim kierunku rozwinie się historia. Bracia Morgan powinni zostać w pamięć i kojarzyć się z dziełem Östergrena. Jednak nie wszystko było tu tak interesujące, jak się zapowiadało.

Rzemieślniczo świetna, to od razu czytelnik wyczuwa, jednak pod względem fabularnym - mordęga. Gdzieś na blogu czytałam, że jej treść jest mocno spójna z kontynuacją w postaci "Gangsterów" i by w pełni zrozumieć sens "Gentlemanów" trzeba zapoznać się przynajmniej z początkiem tamtej. Dla mnie nie jest to pomocne, gdyż opowieści dotyczące kolejnych postaci są dla mnie o tyle istotne, o ile odkrywają jak wyglądała i zmieniała się Szwecja, a co działo się z nimi samymi już dużo mnie.

Powieść jest przemyślanie zaprojektowana w polskim wydaniu. Brak zewnętrznej okładki, za to zewnętrzne szwy zbierają te setki stron w bardzo łatwo obsługiwaną księgę, która się nie posypie nawet przy N-tym czytaniu. Zaraz pod tytułem na lekko usztywnionej okładzinie znajduje się początek fabuły, nic się nie marnuje. Błyskotliwy styl, dbałość o formę wypowiedzi, lekkość, a...

Znakomicie się czytało. Bardzo dobrze napisana, równie dobrze przełożona.
Najmniej w tym wszystkim pociągnęła mnie fabuła, która z początku wciągała a już chwilę potem sięgnęła daleko w przeszłość i rozciągnęła się na 2/3 książki. Czytając cały czas czekałem żeby powróciła na początkowy bieg ale stało się to dopiero pod koniec i szczerze mówiąc trochę mnie to zawiodło.

Znakomicie się czytało. Bardzo dobrze napisana, równie dobrze przełożona.
Najmniej w tym wszystkim pociągnęła mnie fabuła, która z początku wciągała a już chwilę potem sięgnęła daleko w przeszłość i rozciągnęła się na 2/3 książki. Czytając cały czas czekałem żeby powróciła na początkowy bieg ale stało się to dopiero pod koniec i szczerze mówiąc trochę mnie to zawiodło.

Trzej przyjaciele - nieprzyjaciele, trochę rzuceni przez przypadek w środek mieszkania, stanowiącego nagle świat, wokół którego będzie się kręcić ich wspólne życie.
Mam wrażenie, że przeczytanie tej książki raz to za mało, żeby wejść w każdy wątek. Żadnego z bohaterów nie lubię, ale każdego chciałabym poznać.
Szwecja, lata 60, poznajemy dwóch braci Morganów, żyjących trochę obok siebie, moim zdaniem nie rozumiejących się do końca. Jednak jeden dla drugiego jest najważniejszy na świecie i warty każdej ceny i poświęcenia. Każdy z nich to osobny biegun, osobna planeta. Henry – szalony, głośny, radosny, towarzyski, wszędzie go pełno i każdy go znał. Leo z kolei cichy, wycofany, wszystko stanowiło dla niego problem nie do przeskoczenia. Trudny i markotny. I Klas – autor książki, który całkiem przypadkowo opisuje właśnie swoje życie, chociaż efektem końcowym jego pracy miała być książka Czerwony pokój stanowiąca pastisz książki innego autora – Strindberga. O nim wiemy najmniej, jednak przeżywamy z nim kryzys twórczy. Obserwujemy także zmiany w Szwecji – polityczne, gospodarcze, społeczne. Budowanie mitu o neutralności Państwa, które było szeroko zaangażowane w zbrojenie faszystów. Propagowanie równości i tolerancji w podzielonym społeczeństwie. Swoista klasowość, która nigdzie w Skandynawii nie zabrnęła tak daleko.
Bracia Morgan to bohaterowie wszechobecni, autor opisuje ich życie od dzieciństwa do momentu, kiedy ich drogi się rozchodzą. Wiem teraz, dlaczego powstała druga część tej historii – mam nadzieję, że nie będzie odbiegała warstwą emocjonalną (przede wszystkim) od pierwszej. Ponieważ ta opowieść stoi emocjonalnością – dziwną, nieokreśloną, bo i mężczyźni o emocjach mówią w szczególny sposób. Morganowie są fantastycznymi bohaterami, ponieważ są bardzo niejednoznaczni. Klas mówi wprost, że Henry to doskonały kłamca i właściwie wiele opowiadanych przez niego historii to bzdura. Za to ma wiele uroku osobistego. Leo – lubiany przeze mnie dużo mniej, mimo że dobry i szczery – to chodząca depresja, żyjąca w cieniu brata wybijokno. Obaj jak noc i dzień. Klas jako ten trzeci stanowi niejako bufor między nimi, ale przede wszystkim jest obserwatorem ich życia i spojrzeniem domorosłego psychologa próbuje nam tłumaczyć świat Morganów. Zgraja wariatów – każdy na swój sposób. Klas niejako przez nich zaprzepaszcza pisanie książki, na którą podpisał kontrakt, ponieważ pochłonęło go życie z braćmi, w takim stylu i tempie, jaki dla nich (no dobra, dla Henry’ego) było standardem.
Utonęłam w tej powieści. Chętnie przeniosłabym się do ich świata, do tamtej Szwecji, tamtych lat. To powieść łotrzykowska, „chłopacka” (chyba nie ma na nią lepszego słowa),opowiadana męskim językiem, widziana męskim okiem. Świetna! Klas szeroko opisuje świat, który go otacza, ale nie jest to suchy opis. To miejsca, w których bywa, które zna, nasączone ludźmi, z którymi żyje, klimatem, który dla niego ma zapach tamtej młodości, tamtych wspomnień. Jestem zakochana w takim stylu narracji, w takiej snującej się opowieści dojrzałego człowieka o czymś, co przeżył. Powieść jest mocno skandynawska, ma wszystkie jej walory – język, styl, ten znajomy mi sznyt, który uwielbiam i którego próżno szukać u pisarzy innych narodowości. Powieść, która w sposób nieunikniony kojarzy mi się z Twardochem. Ze względu na sposób prowadzenia historii, ale i ze względu na klamry kompozycyjne, które są bardzo charakterystyczne.
Bardzo mi się ta książka podobała. Na Ostergrena trafiłam przypadkiem – jak zauważyłam wielu jego czytelników tak trafiło jak ja, to znaczy po okładce – i takie przypadki chciałabym w swoim życiu spotykać częściej. Dla mnie odkrycie. Będę polecać! Szkoda, że nie ma więcej tytułów tego autora w polskim przekładzie, zwłaszcza że w Szwecji to nazwisko niesamowicie popularne.

Trzej przyjaciele - nieprzyjaciele, trochę rzuceni przez przypadek w środek mieszkania, stanowiącego nagle świat, wokół którego będzie się kręcić ich wspólne życie.
Mam wrażenie, że przeczytanie tej książki raz to za mało, żeby wejść w każdy wątek. Żadnego z bohaterów nie lubię, ale każdego chciałabym poznać.
Szwecja, lata 60, poznajemy dwóch braci Morganów, żyjących...

Pomimo błyskotliwego pióra, zawadiackiego humoru, gawędziarskiego charakteru, zabawy z czytelnikiem w zmyślenia i niedopowiedzenia oraz iskier refleksji odnośnie działalności artystycznej – w szczególności pisarskiej – najbardziej w przedsięwzięciu literackim pt. „Gentlemani” przemówiła do mnie pozbawiona usztywnionych grzbietów (?) okładka.

To oryginalny wyrób papierniczy wysokiej próby - zbierająca strony czerwona nitka cieszy oko, książka tak dobrze się rozkłada i komfortowo trzyma w rękach. Prawdziwa przyjemność materialna. Skupienie na tej właśnie warstwie z wynika z braku nawiązania głębszego emocjonalnego kontaktu z treścią. Całość doceniam, lecz odnoszę się do niej bez entuzjazmu. A może zwyczajnie wzięty w powieści na warsztat gatunek „skröna”, jak przedstawiono go w posłowiu, nie dla mnie.

Pomimo błyskotliwego pióra, zawadiackiego humoru, gawędziarskiego charakteru, zabawy z czytelnikiem w zmyślenia i niedopowiedzenia oraz iskier refleksji odnośnie działalności artystycznej – w szczególności pisarskiej – najbardziej w przedsięwzięciu literackim pt. „Gentlemani” przemówiła do mnie pozbawiona usztywnionych grzbietów (?) okładka.

To oryginalny wyrób...

Świetna epicka powieść, ukazująca Szwecję lat 60 i 70 dwudziestego wieku. Klas Ostergren opisuje mieszaninę polityki ze światem przestępczym. Bezwzględność ludzi i dążenie do celu po trupach. Uświadamia czytelnikowi, że neutralna Szwecja ma mroczną przeszłość. W tym wszystkim autor opisuje też życie ludzi i trudne relacje. Książka momentami wydaje się być groteską ale jest to środek do zobrazowania prawdy i ciężkiej rzeczywistości. Polecam

Świetna epicka powieść, ukazująca Szwecję lat 60 i 70 dwudziestego wieku. Klas Ostergren opisuje mieszaninę polityki ze światem przestępczym. Bezwzględność ludzi i dążenie do celu po trupach. Uświadamia czytelnikowi, że neutralna Szwecja ma mroczną przeszłość. W tym wszystkim autor opisuje też życie ludzi i trudne relacje. Książka momentami wydaje się być groteską ale jest...

Ta książka to petarda. Wciągająca- momentami do granic czytelniczej wytrzymałości - miewa też momenty 'przestojów', jednak wydają się one idealnie wycyrklowane przez autora. Styl olśniewający swoją lekkością, pełen skrzącego się humoru, zbijających z tropu (w pozytywnym sensie) porównań. Postaci stają się dla czytelnika towarzyszami z krwi i kości, żadnemu też (prócz może, ale to może, samego autora, który umieszcza się w powieści i opowiada historię ze swojej perspektywy) nie można zarzucić miałkości. Kompozycja szkatułkowa najwyższej próby - klamry pięknie budują napięcie, aby pozostawić je nie do końca rozładowanym... Po ostatnim zdaniu wciąż czeka cała lawina niedomówień, tajemnic i przemilczeń, które domagają się wybrzmienia! Autor wiedział, co robi, zostawiając uchyloną furtkę - niebawem zabieram się za drugą część, napisaną wieeeele lat później powieść 'Gangsterzy'.

Ta książka to petarda. Wciągająca- momentami do granic czytelniczej wytrzymałości - miewa też momenty 'przestojów', jednak wydają się one idealnie wycyrklowane przez autora. Styl olśniewający swoją lekkością, pełen skrzącego się humoru, zbijających z tropu (w pozytywnym sensie) porównań. Postaci stają się dla czytelnika towarzyszami z krwi i kości, żadnemu też (prócz może,...

Literacka rozkosz, ale to nie książka dla tych, którzy przywykli do szwedzkich kryminałów. Akcja jest żadna, a całą dynamikę zapewnia warstwa językowa i sprawna narracja. Jeśli ktoś umie czerpać przyjemność z celnie dobranych słów, to jest to książka dla niego.
Uwaga: lektura wymaga od czytelnika pełnego skupienia! Nie da się jej odbyć zerkając co rusz na ekran telefonu. Jeśli tak będziecie ją czytać, przegapicie złoty blask, który subtelnie wyłania się spomiędzy linijek. Koncentracja i zasłuchanie. Jest tego warta!

Literacka rozkosz, ale to nie książka dla tych, którzy przywykli do szwedzkich kryminałów. Akcja jest żadna, a całą dynamikę zapewnia warstwa językowa i sprawna narracja. Jeśli ktoś umie czerpać przyjemność z celnie dobranych słów, to jest to książka dla niego.
Uwaga: lektura wymaga od czytelnika pełnego skupienia! Nie da się jej odbyć zerkając co rusz na ekran telefonu....

zaczęło się lepiej niż skończyło, a skończyć się mogło tak plus minus dwieście stron wcześniej

zaczęło się lepiej niż skończyło, a skończyć się mogło tak plus minus dwieście stron wcześniej

Warto, po lekturze Gentlemanów, przeczytać choć wstęp Gangsterów. Wtedy cały obraz, jaki ma się w głowie, zdający się być spójnym i niewybrakowanym, nabiera zupełnie innego sensu.

Warto, po lekturze Gentlemanów, przeczytać choć wstęp Gangsterów. Wtedy cały obraz, jaki ma się w głowie, zdający się być spójnym i niewybrakowanym, nabiera zupełnie innego sensu.

Piękne są te wydania, jeden z najlepszych moich łupów na taniej książce. Niestety zmienili tłumacza i w Gangsterach moim zdaniem jest gorzej

Piękne są te wydania, jeden z najlepszych moich łupów na taniej książce. Niestety zmienili tłumacza i w Gangsterach moim zdaniem jest gorzej