Późny Platon i Stara Akademia

Praca z poziomu zaawansowanej filozofii, ale przystępnie podana. Dla wielu czytelników może okazać się nużąca – szczególnie rozważania około matematyczne. Pan Dembiński potwierdza moje przypuszczenia związane z „platońskim dwuświatem” – podział na świat materialny i niematerialny nie kończy dyskusji, ponieważ ten niematerialny dzieli się na kolejne poziomy rzeczywistości; oraz to, że właściwie mowa jest o jednym Świecie, który dzieli się na różne sfery/poziomy.

Spodobał mi się też fragment rozważań Ksenokratesa odnośnie demonów (dobrych i złych),jako bytów pośrednich między boskimi i ludzkimi.

Godna polecenia praca uzupełniająca Platońskie Dialogi, choć uczciwie ostrzegam, że miejscami może być nużąca i nieciekawa. Dobrze byłoby popracować na zwięzłością, bo często występuje powtarzanie po sobie samym.

---------------------------------------

„W tym sensie należy stwierdzić, że poznanie istoty rzeczywistości sprowadza się ostatecznie do umiejętności ujmowania rodzaju jedności, wielości i zróżnicowania w obrębie każdego z wymienionych poziomów bycia. Wszystkie one uzyskują jednak swoje ostateczne uzasadnienie w „obszarze” bytowych zasad. Należy już w tym miejscu zwrócić uwagę, że niemożliwe jest wobec tego przyjęcie w filozofii Platona teorii „dwu światów”. Nie mamy przecież do czynienia z „dwoma światami”, lecz już w fazie pisanej, dialogicznej, z czterema: są nimi odbicia, zjawiska, przedmioty matematyki oraz idee. Zaś w późniejszej fazie (nauk niepisanych),z „pięcioma światami”. Dochodzi bowiem jeszcze obszar bytowych pryncypiów. O „dwu światach” możemy mówić jedynie w kontekście analizy sposobów bycia poszczególnych „światów”. Zjawiska istnieją przecież inaczej niż istnieją przedmioty matematyki, idee czy bytowe pryncypia. Zachodzi również różnica w sposobach istnienia przedmiotów matematyki i idei, czy też idei i pryncypiów bytowych. Widać zatem, jak nieprecyzyjnie mylące jest przypisywanie Platonowi „prostej”, żeby nie powiedzie uproszczonej, teorii „dwu światów”. Dotyczy to szczególnie historycznie pojmowanego platonizmu, gdzie przyjmuje się jako oczywiste twierdzenie, że Platońska teoria idei sprowadza się zasadniczo do teorii „dwu światów”, świata idei oraz świata zjawisk. Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej wtedy, kiedy deklaruje Platon (a czyni to jednoznacznie w Timajosie) istnienia jednego tylko świata. Trzeba wtedy odpowiedzieć, że istnieje jeden tylko „świat”, jeden Kosmos, ale wielorako ustrukturalizowany pod względem sposobów bycia (pryncypia, idee, przedmioty matematyczne, zjawiska i odbicia),zachowując jednocześnie tezę o jedności i jedyności świata. Problem filozoficzny polega na poznaniu struktury tak rozumianego świata, dotarciu do tego, co czyni go możliwym i pojmowalnym. Jeśli przyjąć, że obserwowalnym zmysłowo i dostępny poznaniu jest świat zjawisk, to pytanie o to, co czyni go poznawalnym sprowadza się zasadniczo do pytania o to, w jaki sposób świat ten jest kształtowany przez struktury matematyczne, idee i zasady bytowe. Najbardziej dostępne i najbliższe poznawczo stają się jednak przedmioty matematyki. Zwrócili na ten fakt uwagę wielcy poprzednicy Platona, szczególnie pitagorejczycy. Sądzę również, że w późniejszym okresie działalności mógł Platon obserwować w pracach swoich wybitnych uczniów niezwykłą skuteczność metody, którą dzisiaj można by określić mianem matematycznego przyrodoznawstwa”.

"Cała współczesna filozofia przekształciła się w matematykę" Arystoteles, Metafizyka

Praca z poziomu zaawansowanej filozofii, ale przystępnie podana. Dla wielu czytelników może okazać się nużąca – szczególnie rozważania około matematyczne. Pan Dembiński potwierdza moje przypuszczenia związane z „platońskim dwuświatem” – podział na świat materialny i niematerialny nie kończy dyskusji, ponieważ ten niematerialny dzieli się na kolejne poziomy rzeczywistości;...