Postaci w książce przetacza się sporo, ale to Kieł i Struga zdają się pełnić główne role. To syn i matka stają do walki o przetrwanie w puszczy. To reprezentanci ludzi, którzy nie potrafią żyć bez puszczy, to ich świat, ich system wartości i wierzeń. Jeżeli las upadnie, oni upadną razem z nim.

Im bardziej w puszczę, tym więcej bohaterów, tym czytelnik więcej odkrywa niedokończonych spraw i historii. Bohaterowie żyjący w harmonii z naturą i bogami saren muszą bronić swojego świata przed Strzygą, której wysłannicy krok po kroku niszczą, palą i zabijają. Z pozoru niezwyciężeni zwiadowcy Strzygi zostają jednak pokonani, zatem wszystko jest możliwe, zło nie musi wygrać.

Jeżeli lubicie słowiański klimat, to powieść wam się spodoba. Ta historia ma w sobie trochę z bajki, a może nawet z baśni, w której Strzyga, jako „zła królowa”, chce rządzić puszczą i zniszczyć bogów. Puszczy, ludziom i zwierzętom grozi zagłada, jednak zło zawsze ma przeciwwagę.

Autor przez słowa i czyny swoich bohaterów uczy obchodzenia się ze światem, z naturą, z człowieczeństwem. Tutaj każde drzewo ma znaczenie, a zwierzętom należy się szacunek. Nic w tym nowego, jednak warto pielęgnować w sobie takie wartości.

Powieść odczytywać można wieloznacznie, w otoczce słowiańskiej baśni przyrodniczej ukryty jest apel do współczesnego świata i ludzi, którzy zapomnieli o współdzieleniu matki ziemi ze wszystkimi istotami. Tutaj postać Strzygi jawić się może jako odzwierciedlenie korporacyjnych sił masowo wycinających drzewa i niszczących puszcze.

Opowieść kończy się w połowie, wiele zdążyło się wydarzyć, jednak historia nie dobrnęła jeszcze do końca. W związku z tym spodziewam się kontynuacji. Losy bohaterów zostają zawieszone w próżni i muszą oni poczekać na rozwój wydarzeń.

Czy dobrze się czytało? A dobrze. Czasami było dość infantylnie, czasami trochę nudnawo, jednak koncepcja zwierząt, którym przypisani są bogowie, jest ciekawa i z pewnością daje szerokie pole działania. Myślę, że autor próbuje wpoić czytelnikowi niezaprzeczalną ideę współistnienia gatunków trwających w harmonii z naturą. Na prowadzenie wysuwa się tu stara prawda, że natura bez nas przeżyje, ale my, zapominając o bogach zaklętych w kamieniach, już nie.

Zapraszam zatem do leśnej baśni o bogach, ludziach i zwierzętach.

Grzegorz Śmiałek