Brian Green wprowadza czytelnika do wizji wszechświatów w sposób wyjątkowo klarowny. Nie rzuca na głęboką wodę, nie używa naukowego języka, tłumaczy rzeczy mniej pojęte. Wszystko podparł przykładami i rysunkami, co dało jeszcze bardziej czytelny obraz, czym jest teoria strun, hologramy, promieniowanie Hawkinga i gdzie znajdują się obecnie granice badań wieloświatów.

Książka, którą nawet oporny humanista jest stanie ogarnąć i to bez najmniejszego problemu. Fakt, pojawia się wiele opisów teorii, ale opisane są one przystępnie. Co ważne autor nie zamęcza czytelnika matematycznymi równaniami, tylko wszystko zamieścił w obszernych przypisach znajdujących się na końcu powieści. Więc jeśli ktoś chce się zagłębić w owe teorie, to będzie w pełni usatysfakcjonowany.

„Ukryta rzeczywistość” zmusza do własnych przemyśleń i poszukiwań. Autor przedstawił wysiłki wszystkich naukowców, zaczynając od Jamesa Maxwella i Alberta Einsteina, a skończywszy na Hugh Everetta bazującym na równaniach obu twórców.

Green nie stara się nas na siłę przekonywać do swoich racji. Sam powiedział, że nikt nie powinien być przekonany do czegokolwiek, co nie jest dowiedzione za pomocą potwierdzonych danych. Dlatego pokazuje jedynie jedną z dróg obraną w dziedzinie nauki, którą analizuje od kilku lat: „Moją intencją jest wyjaśnienie jasno i ściśle wszystkich intelektualnych przesłanek i teoretycznych założeń, dzięki którym fizycy stawiają tezę, że nasz Wszechświat jest tylko jedynym z wielu”.

Warto sięgnąć po „Ukrytą rzeczywistość” chociażby po to, aby mieć szerszy pogląd na to, co pewnego dnia może się stać z granicami rzeczywistości, dzięki tak szybko rozwijającej się nauce. Nawet, a może i przede wszystkim wtedy, gdy uważamy je tylko za spekulacje.

Katarzyna Barańska