Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepiękne gruszki na wierzbie

Przepiękne gruszki na wierzbie

Ta książka jest taka długa, bo w co drugim zdaniu pojawia się jakiś Obersturmbannführer.

Ta książka jest taka długa, bo w co drugim zdaniu pojawia się jakiś Obersturmbannführer.

Doskonała szermierka słowna przykrywką dla złożonych i trudnych emocji, przeżywałam jak nigdy.

Doskonała szermierka słowna przykrywką dla złożonych i trudnych emocji, przeżywałam jak nigdy.

Nostalgiczna podróż w przeszłość umierającego pastora, dużo refleksji o moralności opartych na religii ale jaka laurka dla ojcostwa! Takiego ładunku czułości ojca względem syna próżno szukać gdzieś indziej.

Nostalgiczna podróż w przeszłość umierającego pastora, dużo refleksji o moralności opartych na religii ale jaka laurka dla ojcostwa! Takiego ładunku czułości ojca względem syna próżno szukać gdzieś indziej.

Wspaniała!

Wspaniała!

Narracja dziurawa jak ser szwajcarski, jeszcze nigdy chyba nie czytałam tak nie-wyobrażalnej książki. Akcja przyśpiesza gdzie powinna zwolnić i zwalnia gdzie mogłaby przyśpieszyć. Niestrawne, przerost treści nad formą?

Narracja dziurawa jak ser szwajcarski, jeszcze nigdy chyba nie czytałam tak nie-wyobrażalnej książki. Akcja przyśpiesza gdzie powinna zwolnić i zwalnia gdzie mogłaby przyśpieszyć. Niestrawne, przerost treści nad formą?

Ckliwa i nudna, nie wiem co gorsze.

Ckliwa i nudna, nie wiem co gorsze.

Mówcie co chcecie, ale mnie się ta skupiona na detalach narracja szalenie podoba.

Mówcie co chcecie, ale mnie się ta skupiona na detalach narracja szalenie podoba.

Mam słabość do opasłych amerykańskich powieści. Lubię ich rozmach, rozrzut historyczny, bezkres dygresji. Tej powieści nie brakuje żadnej z tych cech. Jest jak rzeka w której planujesz tylko zamoczyć stopy, a chwilę później orientujesz się że wpadłeś po uszy a nurt niesie Cię w nieznane, spokojnie ale nieubłaganie, bez szans na odwrót.

Mam słabość do opasłych amerykańskich powieści. Lubię ich rozmach, rozrzut historyczny, bezkres dygresji. Tej powieści nie brakuje żadnej z tych cech. Jest jak rzeka w której planujesz tylko zamoczyć stopy, a chwilę później orientujesz się że wpadłeś po uszy a nurt niesie Cię w nieznane, spokojnie ale nieubłaganie, bez szans na odwrót.

Niemożliwe, że Baśń o wężowym sercu napisała ta sama osoba.

Niemożliwe, że Baśń o wężowym sercu napisała ta sama osoba.

Fakt że nierówna, ale język, konstrukcja i obsesyjne grzebanie w emocjach, (ukrytych) motywach i psychice bohaterów wynagradzają z nawiązką dłużące się fragmenty. Opisy demencji robią niepokojąco duże wrażenie. Dobra na pierwszy raz z Franzenem.

Fakt że nierówna, ale język, konstrukcja i obsesyjne grzebanie w emocjach, (ukrytych) motywach i psychice bohaterów wynagradzają z nawiązką dłużące się fragmenty. Opisy demencji robią niepokojąco duże wrażenie. Dobra na pierwszy raz z Franzenem.

Na samym początku uniosłam się zachwytem nad wspaniałym wyczuciem detali i obrazowym językiem, które zostały szybko stłamszone naiwnym realizmem magicznym w wydaniu miejskim. To więcej niż jestem w stanie znieść, ale sumiennie dokończyłam.

Na samym początku uniosłam się zachwytem nad wspaniałym wyczuciem detali i obrazowym językiem, które zostały szybko stłamszone naiwnym realizmem magicznym w wydaniu miejskim. To więcej niż jestem w stanie znieść, ale sumiennie dokończyłam.

Felietony raczej nierówne, im starsze tym lepsze. Komentarze na temat politycznej bieżączki niezbyt mi się podobały, ale refleksje na temat tożsamości i obrazu ciała - świetne.

Felietony raczej nierówne, im starsze tym lepsze. Komentarze na temat politycznej bieżączki niezbyt mi się podobały, ale refleksje na temat tożsamości i obrazu ciała - świetne.

Fantastyczna!

Fantastyczna!

To NIE JEST piękna powieść

To NIE JEST piękna powieść

Boris.

Boris.

Niestrawna!

Niestrawna!

Niesamowicie zmysłowa!

Niesamowicie zmysłowa!