Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lizał jak spragniony pies, lizał jakby to była muszla pełna waniliowych lodów. Lizał tak, jakby miał za chwilę umrzeć z pragnienia, a jej soki były jedynym napojem w zasięgu ust...

Lizał jak spragniony pies, lizał jakby to była muszla pełna waniliowych lodów. Lizał tak, jakby miał za chwilę umrzeć z pragnienia, a jej soki były jedynym napojem w zasięgu ust...

Do wieczora przeszukały pół internetu, by w końcu znaleźć maleńki tani pokoik, parę ulic dalej. Najem kosztował trzy stówy plus opłaty – tyle Kinga powinna spokojnie na sprzątaniu cudzych domów zarobić.

Do wieczora przeszukały pół internetu, by w końcu znaleźć maleńki tani pokoik, parę ulic dalej. Najem kosztował trzy stówy plus opłaty – tyle Kinga powinna spokojnie na sprzątaniu cudzych domów zarobić.

Oprócz schorzeń i wad są małżeństwa zdrowe, a niemające potomstwa. Tym małżeństwom poniższa recepta ziołowa i zalecenia mogą okazać się pomocne. (...) Ziele macierzanki Ziele ruty (...) Zioła zmieszać, wsypać łyżeczkę na szklankę wrzątku, naparzać pod przykryciem ½ godziny, przecedzić; pić wieczorem (mogą oboje).

Oprócz schorzeń i wad są małżeństwa zdrowe, a niemające potomstwa. Tym małżeństwom poniższa recepta ziołowa i zalecenia mogą okazać się pomocne. (...) Ziele macierzanki Ziele ruty (...) Zioła zmieszać, wsypać łyżeczkę na szklankę wrzątku, naparzać pod przykryciem ½ godziny, przecedzić; pić wieczorem (mogą oboje).

Na początku popracujesz na czarno, ale potem... może wrócisz do swojej firmy? Chyba przyjmą cię z powrotem? Kinga roześmiała się serdecznie. – Ogrodniczka z psychozą maniakalno-depresyjną? – Specjalista uznał, że jesteś wyleczona – zauważyła Aśka z naciskiem.

Na początku popracujesz na czarno, ale potem... może wrócisz do swojej firmy? Chyba przyjmą cię z powrotem? Kinga roześmiała się serdecznie. – Ogrodniczka z psychozą maniakalno-depresyjną? – Specjalista uznał, że jesteś wyleczona – zauważyła Aśka z naciskiem.

[o siostrach bliźniaczkach] A skoro mnie się zbiera na wymioty, jak podłe muszą się czuć Wiktor i Bartosz? Raz żyli z żoną i matką, raz ze szwagierką i ciotką? - Nie chce mi się wierzyć, aby mąż i syn nie zorientowali się, że mają przed sobą tę drugą. - Bogusia pokręciła głową. - Ja tam mogę w to uwierzyć bez trudu. - Adela wzruszyła ramionami. - Anitka była sprytna i pewnie nie rzucała się przez te dni w oczy. Chodziła zadumana na długie spacery pustą nadmorską plażą... przesiadywała w Podlipce... pisała w swoim gabinecie pamiętnik... Rozumiecie: „Naszła mnie melancholia, pragnę samotności", w nocy zaś wślizgiwała się do łóżka Wiktora i... no, sorry, dziewczyny, ale po ciemku wszystkie jesteśmy podobne...

[o siostrach bliźniaczkach] A skoro mnie się zbiera na wymioty, jak podłe muszą się czuć Wiktor i Bartosz? Raz żyli z żoną i matką, raz ze szwagierką i ciotką? - Nie chce mi się wierzyć, aby mąż i syn nie zorientowali się, że mają przed sobą tę drugą. - Bogusia pokręciła głową. - Ja tam mogę w to uwierzyć bez trudu. - Adela wzruszyła ramionami. - Anitka była sprytna i pewnie ni...

Prawdziwe dziecko, które – choć niespełna czterocentymetrowe – już miało rączki i nóżki, główkę i brzuszek.

Prawdziwe dziecko, które – choć niespełna czterocentymetrowe – już miało rączki i nóżki, główkę i brzuszek.

A może to wszystko jej się śni? Bo już nie ma ani wibrujących ścian, ani muzyki, jest chłodna, rozkołysana przestrzeń, w której ona, Adela, unosi się... unosi... Jej ciało przeszywa ostrze bólu, ale zaraz łagodzi ten ból narastająca rozkosz. Tak, tak, więcej i więcej rozkoszy. Coraz szybciej, coraz wyżej, wyżej i wyżej. Coraz gwałtowniej. (...) Trzaśnięcie w twarz ucisza ją. Adela spada w czerń... W tym momencie Adama dopadł Wiktor. Poderwał go za ramię w górę i zanim tamten stanął na nogach, Wiktor uderzył go pięścią, z całej siły. (...) Wiktor podwiózł Annę pod jej stancję, a sam pojechał z Adelą do matki. Dopiero nad ranem dziewczyna odzyskała przytomność. Odprowadził ją do ciotki i pożegnał słowami: - Straciłaś w moich oczach wszystko. Nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj.

A może to wszystko jej się śni? Bo już nie ma ani wibrujących ścian, ani muzyki, jest chłodna, rozkołysana przestrzeń, w której ona, Adela, unosi się... unosi... Jej ciało przeszywa ostrze bólu, ale zaraz łagodzi ten ból narastająca rozkosz. Tak, tak, więcej i więcej rozkoszy. Coraz szybciej, coraz wyżej, wyżej i wyżej. Coraz gwałtowniej. (...) Trzaśnięcie w twarz ucisza ją. Ad...

Mogłam za to do woli ryczeć, kląć i ciskać tym, co miałam pod ręką – do momentu gdy mnie obezwładniono i przypięto pasami do łóżka. Gdy stawałam się bardzo uciążliwa, na przykład wyłam jak potępieniec, zamykano mnie w izolatce, nagą, przywiązaną do metalowego stołu, i polewano wodą, nie powiem, wcale zimną, dotąd, aż umilkłam. Milkłam dosyć szybko, bo na przemian z napadami manii miałam napady depresji tak głębokiej, że potrafiłam jedynie spać i gapić się w sufit. Całymi tygodniami.

Mogłam za to do woli ryczeć, kląć i ciskać tym, co miałam pod ręką – do momentu gdy mnie obezwładniono i przypięto pasami do łóżka. Gdy stawałam się bardzo uciążliwa, na przykład wyłam jak potępieniec, zamykano mnie w izolatce, nagą, przywiązaną do metalowego stołu, i polewano wodą, nie powiem, wcale zimną, dotąd, aż umilkłam. Milkłam dosyć szybko, bo na przemian z napadami man...

Wprawdzie celebryci już mniej chętnie zapraszają mnie na party – i pierdolę te ich zaproszenia, gdzie jedynym żarciem są chipsy i krakersy z niejadalną breją – za to ofiary losu, te wszystkie maltretowane i gwałcone przez mężusiów i konkubentów sieroty, z którymi wywiady przynoszą mi krocie, zwierzą się ze swoich porażek raczej grubej i brzydkiej niż szczupłej i pięknej. Rozumiesz: w ich oczach jestem tak samo przegrana. I coś w tym, kurwa, jest. Mam niby apartament ze szkła i światła w najdroższej dzielnicy Warszawy, w garażu parkuje zacna audica, czasem jeszcze bywam na salonach, ale... ale taka Kinga-Bezdomna jest bogatsza ode mnie. Przynajmniej ma ciebie, przyjacielu.

Wprawdzie celebryci już mniej chętnie zapraszają mnie na party – i pierdolę te ich zaproszenia, gdzie jedynym żarciem są chipsy i krakersy z niejadalną breją – za to ofiary losu, te wszystkie maltretowane i gwałcone przez mężusiów i konkubentów sieroty, z którymi wywiady przynoszą mi krocie, zwierzą się ze swoich porażek raczej grubej i brzydkiej niż szczupłej i pięknej. Rozumi...

Byłam strzeżona w dzień i w nocy, niczym jakaś cholerna Szeherezada, bo śmierć za to, co zrobiłam, to łagodna kara. Pilnowano mnie więc, bym odpokutowała jak trzeba. Sześć długich, cholernie długich miesięcy za kratkami... Przy czym w więzieniu przysługiwałoby mi prawo do odwiedzin, dostawałabym paczki, wychodziła na spacer, do biblioteki, może nawet na przepustki. Tam, w psychiatryku, byłam pozbawiona wszelkich przywilejów.

Byłam strzeżona w dzień i w nocy, niczym jakaś cholerna Szeherezada, bo śmierć za to, co zrobiłam, to łagodna kara. Pilnowano mnie więc, bym odpokutowała jak trzeba. Sześć długich, cholernie długich miesięcy za kratkami... Przy czym w więzieniu przysługiwałoby mi prawo do odwiedzin, dostawałabym paczki, wychodziła na spacer, do biblioteki, może nawet na przepustki. Tam, w psych...

Kinga uniosła ze zdumieniem brwi i pokręciła głową. – Psychoza maniakalno-depresyjna. Aśka opadła na oparcie krzesła, właściwie się po nim osunęła, oniemiała i wstrząśnięta. „Aleś se gościa na wigilię sprosiła – przemknęło jej przez myśl. – Dziw, że jeszcze żyjesz, bo mogła ci gardło we śnie poderżnąć”. Kinga czytała w jej twarzy jak w otwartej książce. Wszyscy, absolutnie wszyscy tak reagowali na te trzy słowa: strachem, strachem i jeszcze raz strachem. By pacjent z takim rozpoznaniem nie był od razu skreślany przez potencjalnych pracodawców, wymyślono inną nazwę, niewiele mówiącą: choroba afektywna dwubiegunowa – lepiej brzmi, prawda? – ale Kinga nie oszczędzała ani swoich rozmówców, ani przede wszystkim siebie, waląc prosto z mostu: „Jestem niebezpieczną wariatką, mam psychozę maniakalno-depresyjną, nie wiadomo, kiedy wróci, nie wiem, kiedy zaatakuję”.

Kinga uniosła ze zdumieniem brwi i pokręciła głową. – Psychoza maniakalno-depresyjna. Aśka opadła na oparcie krzesła, właściwie się po nim osunęła, oniemiała i wstrząśnięta. „Aleś se gościa na wigilię sprosiła – przemknęło jej przez myśl. – Dziw, że jeszcze żyjesz, bo mogła ci gardło we śnie poderżnąć”. Kinga czytała w jej twarzy jak w otwartej książce. Wszyscy, absolutnie ...