Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Komiks przyzwoity, niezły. Rzeczywiście obie historie utrzymane są w podobnym duchu, obie skupiają się na wierze i wewnętrznych przeżyciach głównych bohaterów. Nie nazwałabym tego głupią rozwałką. Nie po raz pierwszy jednak zauważam, że Scream Comics powinien bardziej przyłożyć się do redagowania tekstu: przecinki i kropki są często nie w tym miejscu, co trzeba - albo nie ma ich wcale. Wydawnictwu w innych komiksach trafiają się jednak gorsze babole.

Komiks przyzwoity, niezły. Rzeczywiście obie historie utrzymane są w podobnym duchu, obie skupiają się na wierze i wewnętrznych przeżyciach głównych bohaterów. Nie nazwałabym tego głupią rozwałką. Nie po raz pierwszy jednak zauważam, że Scream Comics powinien bardziej przyłożyć się do redagowania tekstu: przecinki i kropki są często nie w tym miejscu, co trzeba - albo nie...

Zbiór średni, a poziom opowiadań różny. O ile dobrze pamiętam, jest to wznowienie słynnego już "Czarnego pająka" z 1988 roku. Wiele z tych opowiadań nie oparło się upływowi czasu i trąci myszką. Mnie najbardziej przypadł do gustu "Pająk" Ewersa i "Preparat" Meyrinka, dość znany jednak z innych antologii. Trochę mało, by ocenić tę książkę pozytywnie. Ot, coś dla zwolenników klasycznych, romantycznych opowieści grozy. Prawdę mówiąc, PIW nie popisał się, wydając ten tytuł w takiej formie. Można było coś zmienić, dodać parę innych opowiadań, bardziej modernistycznych, może nawet współczesnych. A jeśli nie taki był zamysł Wydawcy, po prostu niektóre z opowiadań zastąpić innymi.

Zbiór średni, a poziom opowiadań różny. O ile dobrze pamiętam, jest to wznowienie słynnego już "Czarnego pająka" z 1988 roku. Wiele z tych opowiadań nie oparło się upływowi czasu i trąci myszką. Mnie najbardziej przypadł do gustu "Pająk" Ewersa i "Preparat" Meyrinka, dość znany jednak z innych antologii. Trochę mało, by ocenić tę książkę pozytywnie. Ot, coś dla zwolenników...

Ha, jeden z komiksów mego dzieciństwa. Kupiła mi go babcia. Widać nie wiedziała, że czym skorupka za młodu...

Ha, jeden z komiksów mego dzieciństwa. Kupiła mi go babcia. Widać nie wiedziała, że czym skorupka za młodu...

Jak na pozycję "historyczną" od razu rzuca się w oczy zbyt emocjonalne podejście autorki do tematu. Mało tu obiektywizmu ale też sporo interesujących faktów, które trudno znaleźć w innych publikacjach, traktujących ogólnie o dziejach Irlandii. Książka ta okazała się być jednak nieocenioną pomocą w pisaniu mojej pracy dyplomowej. Jest to jedyna pozycja na polskim rynku w całości poświęcona historii Irlandii Północnej, a że mówi głównie o wydarzeniach XX wieku... no cóż, Irlandia Północna w końcu powstała w XX wieku. Na duży plus zasługuje też aktualność problematyki podjętej przez autorkę, która niezwykle szczegółowo przedstawia przebieg konfliktu The Troubles oraz północnoirlandzki proces pokojowy, trwający do dzisiaj.

Pewną ciekawostką jest to, że "Historia Irlandii Północnej" jest rozwinięciem pracy magisterskiej pani Piórko, którą można znaleźć w Internecie.

Jak na pozycję "historyczną" od razu rzuca się w oczy zbyt emocjonalne podejście autorki do tematu. Mało tu obiektywizmu ale też sporo interesujących faktów, które trudno znaleźć w innych publikacjach, traktujących ogólnie o dziejach Irlandii. Książka ta okazała się być jednak nieocenioną pomocą w pisaniu mojej pracy dyplomowej. Jest to jedyna pozycja na polskim rynku w...

Mój ulubiony tomik cyklu "Kane". Najbardziej mroczny. Czytałam jeszcze nastolatką będąc, ale utkwił mi w pamięci, czego nie powiem o pozostałych tomach cyklu. Zawiera m.in. wampiryczne opowiadanie "Miraż" i naprawdę wyborne (ostatnie) "Chłód mego serca".

Mój ulubiony tomik cyklu "Kane". Najbardziej mroczny. Czytałam jeszcze nastolatką będąc, ale utkwił mi w pamięci, czego nie powiem o pozostałych tomach cyklu. Zawiera m.in. wampiryczne opowiadanie "Miraż" i naprawdę wyborne (ostatnie) "Chłód mego serca".

Dzieło niezwykle sugestywne. Dotychczas nic, co czytałam, nie umęczyło mnie w tym stopniu - wręcz sponiewierało - co Schron Kafki (może poza American Psycho). Dosłownie miotałam się z tą książką podobnie jak opisane w niej zwierzę w swej jamie. Miałam ochotę rzucić nią o ścianę. Ukończyłam z prawdziwą ulgą.

Dzieło niezwykle sugestywne. Dotychczas nic, co czytałam, nie umęczyło mnie w tym stopniu - wręcz sponiewierało - co Schron Kafki (może poza American Psycho). Dosłownie miotałam się z tą książką podobnie jak opisane w niej zwierzę w swej jamie. Miałam ochotę rzucić nią o ścianę. Ukończyłam z prawdziwą ulgą.