Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Współcześni byliby dumni z Christie - subiektywnie czytałam „4.50 z Paddington” jako powieść o silnych kobietach. Męskie charaktery w rodzinie Crackenthorpe znajdują się gdzieś na skali od tyrana do nieudacznika.
Zagadka w książce rozwiązana w mgnieniu oka, jednak szalenie interesująca.

Współcześni byliby dumni z Christie - subiektywnie czytałam „4.50 z Paddington” jako powieść o silnych kobietach. Męskie charaktery w rodzinie Crackenthorpe znajdują się gdzieś na skali od tyrana do nieudacznika.
Zagadka w książce rozwiązana w mgnieniu oka, jednak szalenie interesująca.

Bardzo zabawna, momentami trochę naiwna książka. Przede wszystkim niezłe studium charakterów. Poirot jakiś cichy i nieskory do epatowania pewnością siebie. Może w gorszej dyspozycji…

Bardzo zabawna, momentami trochę naiwna książka. Przede wszystkim niezłe studium charakterów. Poirot jakiś cichy i nieskory do epatowania pewnością siebie. Może w gorszej dyspozycji…

Chyba jeszcze przy żadnej książce Pani Christie nie ubawiłam się aż tak. Relacja dwóch przyjaciół, z których jeden jest geniuszem - protagonistą, a drugi sentymentalnym pomocnikiem dopracowana jest do perfekcji. Mimo przekąsów i chwil zwątpienia jeden bez drugiego żyć nie może. Zagadka kryminalna również przednia, choć w pewnych aspektach do bólu banalna.

Chyba jeszcze przy żadnej książce Pani Christie nie ubawiłam się aż tak. Relacja dwóch przyjaciół, z których jeden jest geniuszem - protagonistą, a drugi sentymentalnym pomocnikiem dopracowana jest do perfekcji. Mimo przekąsów i chwil zwątpienia jeden bez drugiego żyć nie może. Zagadka kryminalna również przednia, choć w pewnych aspektach do bólu banalna.

Do pewnego momentu klasyczna powieść o dojrzewaniu, napisana prostym, przejrzystym językiem, bez udziwnień. Głównego bohatera nie da się nie lubić, czytelnik chętnie zagląda do jego życia, odnajdując wiele elementów swojej codzienności. Nie wiem tylko co miało być dalej - czego w finale powieści nie zrozumiałam, jakiej ważnej lekcji nie odebrałam...

Do pewnego momentu klasyczna powieść o dojrzewaniu, napisana prostym, przejrzystym językiem, bez udziwnień. Głównego bohatera nie da się nie lubić, czytelnik chętnie zagląda do jego życia, odnajdując wiele elementów swojej codzienności. Nie wiem tylko co miało być dalej - czego w finale powieści nie zrozumiałam, jakiej ważnej lekcji nie odebrałam...

W mojej opinii jedna ze słabszych książek w dorobku Tess Gerritsen, no ale jakoś się jej fantastyczna kryminalna seria musiała rozpocząć i rozpędzić. Cofając się do pierwszego tomu przygód Isles i Rizzoli należy cieszyć się, że śledcza przeszła transformację. W przeciwnym razie nawet najwytrwalszy czytelnik miałby trudność z nią „wytrzymać”.

W mojej opinii jedna ze słabszych książek w dorobku Tess Gerritsen, no ale jakoś się jej fantastyczna kryminalna seria musiała rozpocząć i rozpędzić. Cofając się do pierwszego tomu przygód Isles i Rizzoli należy cieszyć się, że śledcza przeszła transformację. W przeciwnym razie nawet najwytrwalszy czytelnik miałby trudność z nią „wytrzymać”.

Bardzo dobra książka pokazująca stan prawny profilowania kryminalnego w Polsce oraz wszystkie jego zastosowania. Autor streszcza dokonania amerykańskich (i nie tylko) ekspertów, ale trudno porównywać tę pozycję do np. „Mindhuntera”. „Umysł przestępcy” napisany jest w stylu podręcznikowym, mowa tutaj o wielkiej ilości przestępców i ich wyczynów, ale brak sfabularyzowanych historii z wieloletniej kariery Pana Gołębiowskiego. Zabrakło mi także narracji o tym, jakie trudności stawały przed polskimi „profilerami”, zanim ich ekspertyzy zostały w naszym kraju zaakceptowane przez sąd i policję.

Bardzo dobra książka pokazująca stan prawny profilowania kryminalnego w Polsce oraz wszystkie jego zastosowania. Autor streszcza dokonania amerykańskich (i nie tylko) ekspertów, ale trudno porównywać tę pozycję do np. „Mindhuntera”. „Umysł przestępcy” napisany jest w stylu podręcznikowym, mowa tutaj o wielkiej ilości przestępców i ich wyczynów, ale brak sfabularyzowanych...

Czapki z głów! W tej powieści wszystko zapina się w niezwykłą klamrę. Wszystko jest też dopracowane do perfekcji: od tytułu zaczynając na rozwiązaniu zagadki kończąc. Autorka bawi się z formą, bawi się w kotka i myszkę z czytelnikiem. Kryminał - to brzmi dumnie!

Czapki z głów! W tej powieści wszystko zapina się w niezwykłą klamrę. Wszystko jest też dopracowane do perfekcji: od tytułu zaczynając na rozwiązaniu zagadki kończąc. Autorka bawi się z formą, bawi się w kotka i myszkę z czytelnikiem. Kryminał - to brzmi dumnie!

Książka z cyklu „zabili go i uciekł”. Wielka szkoda, bo zapowiadała się obiecująco. Z każdą stroną autor coraz bardziej odklejał się od rzeczywistości, a jego główny bohater stawał się kimś między Sherlockiem a Rambo.

Książka z cyklu „zabili go i uciekł”. Wielka szkoda, bo zapowiadała się obiecująco. Z każdą stroną autor coraz bardziej odklejał się od rzeczywistości, a jego główny bohater stawał się kimś między Sherlockiem a Rambo.

Zbiór krótkich, lekkich i „przyjemnych” spraw kryminalnych, tych najsłynniejszych oraz tych mniej znanych postaci z literackiego świata Agathy Christie. Najlepiej bawiłam się czytając „Szmaragd Radży”, niewiele jednak mnie w tej książce zaskoczyło. Polecam tym, którzy dopiero zaczynają przygodę z twórczością królowej kryminału.

Zbiór krótkich, lekkich i „przyjemnych” spraw kryminalnych, tych najsłynniejszych oraz tych mniej znanych postaci z literackiego świata Agathy Christie. Najlepiej bawiłam się czytając „Szmaragd Radży”, niewiele jednak mnie w tej książce zaskoczyło. Polecam tym, którzy dopiero zaczynają przygodę z twórczością królowej kryminału.

Jedna z lepszych książek z przygodami Pani Marple w dorobku Agathy Christie. Taka literatura obyczajowa z bonusowym morderstwem. Szybka i przyjemna lektura.

Jedna z lepszych książek z przygodami Pani Marple w dorobku Agathy Christie. Taka literatura obyczajowa z bonusowym morderstwem. Szybka i przyjemna lektura.

Mroczna fantazja Tess Gerritsen o genetyce. Już zalążek miłości do kryminalistyki, ale wciąż dominacja medycyny. Świetna i porywająca lektura!

Mroczna fantazja Tess Gerritsen o genetyce. Już zalążek miłości do kryminalistyki, ale wciąż dominacja medycyny. Świetna i porywająca lektura!

Wspaniała! Muszę przyznać, że na mojej subiektywnej liście najlepszych książek Pani Christie „Karty na stół” znajdą się na wysokiej pozycji. Żałuję jedynie, że nie mam większego pojęcia o brydżu…

Wspaniała! Muszę przyznać, że na mojej subiektywnej liście najlepszych książek Pani Christie „Karty na stół” znajdą się na wysokiej pozycji. Żałuję jedynie, że nie mam większego pojęcia o brydżu…

Jak u Hitchcocka, ale tylko na starcie. Dalej napięcie zamiast rosnąć, opada. Poznajemy głównego bohatera, który niczym się nie wyróżnia i tak już do samego końca pozostanie. Chyba, że mamy na myśli ogromnego pecha i umiejętność ładowania się w fatalne sytuacje. Subiektywnie, najsłabsza pozycja od świetnego autora. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że seria będzie się rozwijała w dobrym kierunku.

Jak u Hitchcocka, ale tylko na starcie. Dalej napięcie zamiast rosnąć, opada. Poznajemy głównego bohatera, który niczym się nie wyróżnia i tak już do samego końca pozostanie. Chyba, że mamy na myśli ogromnego pecha i umiejętność ładowania się w fatalne sytuacje. Subiektywnie, najsłabsza pozycja od świetnego autora. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że seria będzie się...

W książce można znaleźć kilka niezwykle ciekawych fragmentów dotyczących zachowanych źródeł historycznych rejestrujących higienę (lub jej brak) naszych praprzodków. Szeroki, a jednak nie przydługi, opis zmian światopoglądowych w aspekcie higieny na przestrzeni wieków, stanowi siłę tej książki. Szkoda, że autorka postanowiła dodać wiele rozdziałów, tylko luźno związanych z tytułem pozycji i obietnicą zawartą w opisie od wydawcy.

W książce można znaleźć kilka niezwykle ciekawych fragmentów dotyczących zachowanych źródeł historycznych rejestrujących higienę (lub jej brak) naszych praprzodków. Szeroki, a jednak nie przydługi, opis zmian światopoglądowych w aspekcie higieny na przestrzeni wieków, stanowi siłę tej książki. Szkoda, że autorka postanowiła dodać wiele rozdziałów, tylko luźno związanych z...

Mimo, że zakończenie nie było dla mnie tym razem wielką niespodzianką, droga do rozwiązania zagadki była fantastyczną przygodą. Polecam lekturę z piórem i kartką papieru.

Mimo, że zakończenie nie było dla mnie tym razem wielką niespodzianką, droga do rozwiązania zagadki była fantastyczną przygodą. Polecam lekturę z piórem i kartką papieru.

Ciężko unikać lektury „Śmierci na Nilu” zwolennikowi twórczości Christie. Można jednak tą lekturę opóźnić i skupić się na innych, bardziej ekscytujących dziełach. Poirot cytujący wiersze, posługujący się miłosnymi metaforami i… o zgrozo sentymentalny w ferowaniu swoich wyroków, zupełnie do mnie nie przemawia. Mimo wszystko trudno odmówić lekturze uroków m.in. przekonywująco oddanego krajobrazu, czy dyskretnie wplecionej nuty polityki.

Ciężko unikać lektury „Śmierci na Nilu” zwolennikowi twórczości Christie. Można jednak tą lekturę opóźnić i skupić się na innych, bardziej ekscytujących dziełach. Poirot cytujący wiersze, posługujący się miłosnymi metaforami i… o zgrozo sentymentalny w ferowaniu swoich wyroków, zupełnie do mnie nie przemawia. Mimo wszystko trudno odmówić lekturze uroków m.in. przekonywująco...

Mozolnie budowane śledztwo w sprawie dwóch morderstw z jednej strony, a z drugiej wielowątkowe, wieloosobowe śledztwo internetowe. Śledczy z Hiszpanii i z Norwegii współpracują i rywalizują ze soba jednocześnie, grając każde „do swojej bramki”. 40 stron przed końcem książki zaczęłam sobie zadawać pytanie gdzie ten oczekiwany przez fanów kryminałów zwrot akcji. Nie było go. Mimo wszystko, kolejny tom „przygód” Wistinga wcale nie był rozczarowaniem.

Mozolnie budowane śledztwo w sprawie dwóch morderstw z jednej strony, a z drugiej wielowątkowe, wieloosobowe śledztwo internetowe. Śledczy z Hiszpanii i z Norwegii współpracują i rywalizują ze soba jednocześnie, grając każde „do swojej bramki”. 40 stron przed końcem książki zaczęłam sobie zadawać pytanie gdzie ten oczekiwany przez fanów kryminałów zwrot akcji. Nie było...

Pan doktor Hunter ma irytującą skłonność do pakowania się w sam środek wszelkich kłopotów i nie inaczej było tym razem. Bardzo ciekawe miejsce akcji, chociaż osobie, która nie ma pojęcia o pływach, prądach, łachach piasku itp. ciężko będzie zorientować się czasem w akcji. Ciekawym aspektem dla fanów antropologii jest fakt, że mamy tu do czynienia z ciałami przebywającymi w środowisku wodnym. Jeżeli macie ochotę przetestować swoją wiedzę na ten temat to pewnie „polegniecie”, podobnie jak ja.

Pan doktor Hunter ma irytującą skłonność do pakowania się w sam środek wszelkich kłopotów i nie inaczej było tym razem. Bardzo ciekawe miejsce akcji, chociaż osobie, która nie ma pojęcia o pływach, prądach, łachach piasku itp. ciężko będzie zorientować się czasem w akcji. Ciekawym aspektem dla fanów antropologii jest fakt, że mamy tu do czynienia z ciałami przebywającymi w...

Bardzo ciekawa pozycja w dorobku królowej kryminału. Pan Poirot, mimo że jak zwykle nie grzeszy skromnością, oddaje „głos” inteligentnej pielęgniarce - Pani Leatheran. Świetne posłowie do tego wydania wyjaśnia skąd jeszcze bierze się siła tej książki - z jej polifonii. Każda z postaci uczestniczących w zdarzeniach ma za zadanie wyrazić swoją opinię, co do charakteru zmarłej femme fatale. Każda z tych postaci przedstawia opinię skrajnie odmienną i tym samym szokuje czytelnika. Serdecznie polecam lekturę.

Bardzo ciekawa pozycja w dorobku królowej kryminału. Pan Poirot, mimo że jak zwykle nie grzeszy skromnością, oddaje „głos” inteligentnej pielęgniarce - Pani Leatheran. Świetne posłowie do tego wydania wyjaśnia skąd jeszcze bierze się siła tej książki - z jej polifonii. Każda z postaci uczestniczących w zdarzeniach ma za zadanie wyrazić swoją opinię, co do charakteru zmarłej...

Uwielbiam prologi Simona Becketta. Jego przewrotne zakończenia również. Jeżeli jest coś, czego ten autor nie potrafi zrobić, to oddać romantycznego napięcia między parą protagonistów. W sumie mamy do czynienia z kolejną solidną częścią serii - szkoda, że jest ich tak mało.

Uwielbiam prologi Simona Becketta. Jego przewrotne zakończenia również. Jeżeli jest coś, czego ten autor nie potrafi zrobić, to oddać romantycznego napięcia między parą protagonistów. W sumie mamy do czynienia z kolejną solidną częścią serii - szkoda, że jest ich tak mało.