Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skąd w książkach tyle dobrych bohaterów? Dlaczego powieściową rzeczywistość poznajemy z ich perspektywy i nawet jeśli nie zawsze zwyciężają, to zawsze nas, czytelników, z sobą wiążą, im kibicujemy, im współczujemy, nad ich losem lejemy łzy, z ich zwycięstw się cieszymy? Dlaczego nikt nie napisze powieści o bohaterze złym, albo jeśli nie złym, to miernym, żenującym, z tak nikłą liczbą zalet, że giną jak kilka ładnych źdźbeł trawy w trawniku? I dlaczego w powieściach prawie zawsze znajdujemy odpowiedzi na omalże wszelkie stawiane w nich pytania? Przecież w życiu odpowiedzi nie otrzymujemy prawie nigdy, a jeśli już jakaś padnie, nigdy nie mamy pewności, ile i czy w ogóle cokolwiek ma wspólnego z prawdą. I oto właśnie okazało się, że Ameryki nie odkryłem. Dokładnie te same kwestie intrygowały Iris Murdoch. Zaintrygowały ją na tyle, że napisała powieść. Powieść w formie pamiętnika osoby miernej. Egocentryka, przede wszystkim i ponad wszystko. Z bogatym katalogiem innych wad, kłębiących się obszernym cieniu tej zasadniczej. Powieść, w której wszystko poznajemy z jego perspektywy - perspektywy wąskiej, mocno ograniczonej, tak jak ograniczony jest bohater książki. W której tylko on interpretuje fakty, zdarzenia, na swój kiepski, egocentryczny sposób. Powieść, w której przewija się liczne grono postaci, z których do żadnej jakoś nie można się przywiązać, z żadną identyfikować. Nie żeby były przeciętne - są wprawdzie i takie, ale obok nich mamy tu aktorów, reżyserów, wysokich rangą wojskowych. Mamy też wątki miłosne - i ani cienia romansu.
Jest to oczywiście powieść wybitna - ale czerpałem z jej lektury tak mało przyjemności, że nie byłem w stanie dać więcej gwiazdek, niż dałem.
Mam nadzieję, że zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, by ostrzec tych spośród czytelników, którzy po tę powieść sięgnąć nie powinni.

Skąd w książkach tyle dobrych bohaterów? Dlaczego powieściową rzeczywistość poznajemy z ich perspektywy i nawet jeśli nie zawsze zwyciężają, to zawsze nas, czytelników, z sobą wiążą, im kibicujemy, im współczujemy, nad ich losem lejemy łzy, z ich zwycięstw się cieszymy? Dlaczego nikt nie napisze powieści o bohaterze złym, albo jeśli nie złym, to miernym, żenującym, z tak...