Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) Ale to wielka różnica czy się pierdoli kochaną, czy niekochaną kobietę! Niebo a ziemia (...)okazało się, że miłość mnie zepsuła; czy nie sądzicie, że miłość to rodzaj zboczenia płciowego, że to wyjątkowa perwersja, która w podręczniku medycyny powinna figurować przed sadyzmem i masochizmem? Z tym swoim zboczeniem jestem taki samotny, że trudno mi znaleźć partnera.

(...) Ale to wielka różnica czy się pierdoli kochaną, czy niekochaną kobietę! Niebo a ziemia (...)okazało się, że miłość mnie zepsuła; czy nie sądzicie, że miłość to rodzaj zboczenia płciowego, że to wyjątkowa perwersja, która w podręczniku medycyny powinna figurować przed sadyzmem i masochizmem? Z tym swoim zboczeniem jestem taki samotny, że trudno mi znaleźć partnera.

(...) nie patrzyliśmy sobie w oczy, gdyż nikt nie lubi, kiedy pokazuje mu się jego sobowtóra do którego nie jest i wcale nie chce być podobny.

(...) nie patrzyliśmy sobie w oczy, gdyż nikt nie lubi, kiedy pokazuje mu się jego sobowtóra do którego nie jest i wcale nie chce być podobny.

Rządzący w Rosji uczą się od swoich amerykańskich kolegów bardziej humanitarnych, nowoczesnych metod zabijania sztuki, a mianowicie: chcesz zabić artystę - kup go.

Rządzący w Rosji uczą się od swoich amerykańskich kolegów bardziej humanitarnych, nowoczesnych metod zabijania sztuki, a mianowicie: chcesz zabić artystę - kup go.

Kiedy człowiek sam jest w chujowym położeniu nie pali się do posiadania nieszczęśliwych przyjaciół i znajomych.

Kiedy człowiek sam jest w chujowym położeniu nie pali się do posiadania nieszczęśliwych przyjaciół i znajomych.

Patrzyłem na twarz mojej siostry, na tę jej potworną twarz, która jak domyśliłem się dopiero po tamtym pocałunku, nawet pod wpływem troskliwie podawanych leków już nigdy się nie zmieni, a rodzinne opowiastki o zaburzeniach równowagi hormonalnej są niczym innym jak poczciwym kłamstwem, że wszyscy się nawzajem oszukujemy, bo to nie jest choroba taka jak katar!, podobnie jak i ja nie jestem chory, jestem inny i ona także jest inna!, aby ją kochać, musiałem kochać jej nienormalność, której na szczęście ona sama nie była świadoma: była szczęśliwa, rozluźniona, potrafiła oddać się każdej chwilowej podniecie, aby ją jednak pokochać, musiałbym tę nienormalność uznać za coś zupełnie naturalnego, ale byłoby to tak, jak gdybym ujrzał w lustrze własną nienormalność i widząc, ze jestem zwyrodnialcem, musiał się z tym pogodzić, raz i na zawsze, tym bardziej że moja siostra mimo karykaturalnie zwyrodniałej twarzy, była do nas bardzo podobna, stanowiła naszą żywą karykaturę, tego nie można było nie zauważyć, i choć nie miałem zamiaru dłużej się oszukiwać, nie potrafiłem pokonać odrazy i strachu.

Patrzyłem na twarz mojej siostry, na tę jej potworną twarz, która jak domyśliłem się dopiero po tamtym pocałunku, nawet pod wpływem troskliwie podawanych leków już nigdy się nie zmieni, a rodzinne opowiastki o zaburzeniach równowagi hormonalnej są niczym innym jak poczciwym kłamstwem, że wszyscy się nawzajem oszukujemy, bo to nie jest choroba taka jak katar!, podobnie jak i ja ...

(...) jak gdyby nagle zmieniał się mój własny obraz, który dzięki wielkiej samodyscyplinie człowiek tworzy z trudem by otoczenie zaakceptowało go i żeby tę karykaturę sam uznał za prawdziwą, gdyż to byłem ja, funkcjonowały tu wszystkie moje znajome nawyki, a jednak coś było inaczej, czułem jakąś szczelinę nawet niejedną, szczeliny, przesunięcia, przez które można było dostrzec jakąś obcą istotę (...) Poczucie że rozpadem się na dwie osobowości było nowe, podniecające, niemal przyprawiające o szaleństwo, a jednak przyjmowałem je ze spokojem człowieka doświadczone, jak gdybym był starszy od samego siebie.

(...) jak gdyby nagle zmieniał się mój własny obraz, który dzięki wielkiej samodyscyplinie człowiek tworzy z trudem by otoczenie zaakceptowało go i żeby tę karykaturę sam uznał za prawdziwą, gdyż to byłem ja, funkcjonowały tu wszystkie moje znajome nawyki, a jednak coś było inaczej, czułem jakąś szczelinę nawet niejedną, szczeliny, przesunięcia, przez które można było dostrzec ...

(...) brak zainteresowania zjawiskami przyrody powodował, że czuł pociąg do wszystkiego co nieociosane, wulgarne i pospolite, surowe siły natury ludzkiej odbierał jako samą naturę, a wszystko co wyszukane i nienaturalne, służyło w jego pojęciu ukryciu prawdy, rozśmieszeniu go i skłonieniu do zjadliwej ironii.

(...) brak zainteresowania zjawiskami przyrody powodował, że czuł pociąg do wszystkiego co nieociosane, wulgarne i pospolite, surowe siły natury ludzkiej odbierał jako samą naturę, a wszystko co wyszukane i nienaturalne, służyło w jego pojęciu ukryciu prawdy, rozśmieszeniu go i skłonieniu do zjadliwej ironii.

Prawnik potrafi zapewne wykoonywać swój zawód nie pokladając zbyt wielkiej ufności w prawie, a zołnierz wypełniać swe obowiążki nie wierząc, że bierze udział w sprawiedliwiej wojnie, duchowny jedna nie może z zachowaniem przyzwoitości trwać na swym posterunku, nie mając wiary. (...) Czasem zdaje mi się, że najbardziej obowiam się tego, iż mógłby żyć szczęśliwie bez religii. Czy to duch naszych czasów? Przemądrzały wiek.

Prawnik potrafi zapewne wykoonywać swój zawód nie pokladając zbyt wielkiej ufności w prawie, a zołnierz wypełniać swe obowiążki nie wierząc, że bierze udział w sprawiedliwiej wojnie, duchowny jedna nie może z zachowaniem przyzwoitości trwać na swym posterunku, nie mając wiary. (...) Czasem zdaje mi się, że najbardziej obowiam się tego, iż mógłby żyć szczęśliwie bez religii. Cz...

I Strażnik a może przyniesie nam zbawczą sentencję? II Strażnik Zbawcze sentencje nie istnieją.

I Strażnik a może przyniesie nam zbawczą sentencję? II Strażnik Zbawcze sentencje nie istnieją.

miarą jakości artysty jest uwaga. Rozumiesz? Sposób w jaki patrzy na swój obiekt. Może jest to również miarą człowieka, co?

miarą jakości artysty jest uwaga. Rozumiesz? Sposób w jaki patrzy na swój obiekt. Może jest to również miarą człowieka, co?

(...) Wiecie jak gdybym wrócił w czasy dzieciństwa. Charkowska plaża, moi niezmordowani, opaleni na Murzyna przyjaciele chuligani i sportowcy zarazem fruwająca bez końca piłka, smukłe dziewczyny, które grały zwykle bardzo źle, ale ich obecność ożywiała młodych samców (...) co prawda wtedy uczestnicy sceny byli znacznie młodsi, było ich wielu scena miała jeszcze dodatkowe tło (...) a najważniejsze, że nie było uczucia dojmującego smutku. aura smutku otaczała i energicznego Johna, i Lonię Kosogora, i mnie. Dlaczego - zadałem sobie w duchu pytanie. - Przecież to chyba nie nostalgia, co? Nie wiem czy tamci odczuwali ten smutek, ale dla mnie smutny był i szary ocean i brudny piasek, i mewy, i oddalana grupa ludzi na piasku wszystko było zaciągnięte smutkiem. Takim, wiecie, smutkiem, który każe wziąć do ręki karabin maszyny i puścić serię w tłum; ja bym tego nie zrobił, ale tylko coś takiego wyraźnie polepszyłoby nastrój.

(...) Wiecie jak gdybym wrócił w czasy dzieciństwa. Charkowska plaża, moi niezmordowani, opaleni na Murzyna przyjaciele chuligani i sportowcy zarazem fruwająca bez końca piłka, smukłe dziewczyny, które grały zwykle bardzo źle, ale ich obecność ożywiała młodych samców (...) co prawda wtedy uczestnicy sceny byli znacznie młodsi, było ich wielu scena miała jeszcze dodatkowe tło (....

Jelena w ogóle jest zdolna. Pamiętam jak podczas jej pierwszego i ostatniego przyjazdu do Charkowa, poruszona widokiem mojej grubej i szalonej byłej żony Anny, zdjęła pierścionek z brylantami i włożyła tamtej na palec. Anna, też osoba egzaltowana, z odziedziczony genetycznie szaleństwem - nie bez powodu takie straszne i jaskrawe były jej obrazy - przewracając oczami, przypadła do ręki Jeleny i ucałowała ją. Moje myśli przelatują do Charkowa, i widzę tę scenę jak żywą, i cała moja złość, która teraz wybuchła, mija. Może i żyć warto tylko dla takich scen. Nie do siebie, ale od siebie - to jest piękne. Dlatego tak nienawidzę skąpstwa i nie lubię Rosanny. Jelena Siergiejewna to suczka, kurwiszon, wszystko co chcecie, ale zdolna do porywów była.

Jelena w ogóle jest zdolna. Pamiętam jak podczas jej pierwszego i ostatniego przyjazdu do Charkowa, poruszona widokiem mojej grubej i szalonej byłej żony Anny, zdjęła pierścionek z brylantami i włożyła tamtej na palec. Anna, też osoba egzaltowana, z odziedziczony genetycznie szaleństwem - nie bez powodu takie straszne i jaskrawe były jej obrazy - przewracając oczami, przypadła ...