Urodziła się w 1872 w Uchisaiwai (obecnie część tokijskiej dzielnicy Chiyoda),jako druga córka i piąte dziecko w rodzinie samurajskiej klasy społecznej. Jej rodzina miała sklep, w którym mała Natsuko uwielbiała przesiadywać, przeglądając ilustrowane książki. Ojciec, osoba ambitna, od początku zauważył jej wyjątkowe zainteresowanie literaturą i całkowicie je aprobował. Ze strony matki, która uważała, że kobieta musi przede wszystkim potrafić szyć, prasować (jap. 洗張り, arai-hari) i prowadzić gospodarstwo, nie znalazła jednak zrozumienia dla swojej pasji i w wieku jedenastu lat, pomimo dobrych wyników w nauce w szkole podstawowej i zachęt ojca do jej kontynuowania, zdecydowała się przerwać edukację. O wyborze napisała później w swoim pamiętniku: "Ta decyzja śmiertelnie mnie zasmuca, ale rzuciłam szkołę".
W wieku 14 lat powróciła do nauki dzięki ojcu, który zapisał ją do szkoły Hagino-ya, która uczyła kaligrafii, literatury klasycznej, a przede wszystkim japońskiej poezji tzw. waka (jap. 和歌 waka). Akademia Hagino-ya, była szkołą elitarną, w której uczyło się ponad tysiąc dzieci z japońskiej szlachty, a nawet rodziny cesarskiej. Pilność i talent Natsuko zostały zauważone i została wybrana asystentką jednego z wykładowców.
Gdy miała piętnaście lat, w wyniku choroby zmarł jej najstarszy brat i Natsuko zmuszona była ponownie przerwać naukę. Dwa lata później odszedł podupadający na zdrowiu ojciec, sklep przestał przynosić dochody, a ponieważ pomiędzy matką a synami stosunki nie układały się najlepiej, we trzy (z matką i młodszą siostrą) pozostały same, zarabiając na życie szyciem, z trudem wiążąc koniec z końcem i pomału wyprzedając pozostały majątek.
W swoich planach miała jednak ambitniejsze zajęcie – chciała zostać pisarką. Zachęcona sukcesem literackim odniesionym przez koleżankę ze szkoły, rozpoczęła swe pierwsze prace literackie pod okiem, poznanego dzięki znajomym, dziennikarza Tohsui Nakahara. Wkrótce udało jej się opublikować kilka krótkich form w gazetach i czasopismach. Po nieudanej próbie otworzenia sklepu ze słodyczami, poświęciła się całkowicie pisarstwu, przyjmując pseudonim Ichiyō. Ten okres jej życia zaowocował ważnym dla japońskiej literatury tytułem Take-kurabe (jap. たけくらべ),powieści, która doczekała się późniejszych ekranizacji w 1924 oraz w 1955 roku. Po pierwszym sukcesie, szybko zaczęła tworzyć kolejne książki, w większości opowiadające o życiu codziennym kobiet w Japonii tamtych czasów. W ten sposób powstały takie dzieła jak Nigorie (jap. にごりえ),czy Jūsan'ya (jap. 十三夜). Z czasem jej styl stał się mniej romantyczny i bardziej realistyczny. Być może było to związane z pogarszającą się jej sytuacją finansową.
Ichiyō zmarła na gruźlicę w wieku 24 lat, pozostawiając po sobie dorobek składający się m.in. z kilku tysięcy wierszy, kilku esejów, dwudziestu jeden powieści i wieloczęściowych pamiętników.
Jej wizerunek znajduje się na współczesnym japońskim banknocie 5000 jenów.
Higushi Ichiyō - pseudonim literacki Higushi Natsu - była jedną z najwybitniejszych pisarek japońskich epoki Meijji (1868-1912). Żyła krótko, tylko 24 lata, ale pozostawiła po sobie wyjątkową spuściznę, która weszła do kanonu klasyki literatury Japońskiej. Życie młodej Natsu było naznaczone biedą i walką o środki do życia. Po śmierci ojca to ona została głową rodziny . Na barkach siedemnastoletniej dziewczyny została złożona odpowiedzialność za utrzymanie matki i młodszej siostry. Choć nie było łatwo, Higushi Natsu nie zapomniała o swojej miłości do literatury, w której zaczęła upatrywać również możliwości zarobku. Pisarska działalności Higushi Ichiyō została zwieńczona publikacją stworzonych przez nią opowiadań w czasopismach literackich. Kobieta zyskała popularność i uznanie, zgromadziła wokół siebie grono oddanych sympatyków, nie dane jej było jednak długo cieszyć się owocami swej pracy. Odeszła 1986 roku przegrywając walkę z gruźlicą.
„Na rozstaju. Wybór opowiadań” to wydana nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego antologia dziesięciu najważniejszych opowiadań Higushi Ichiyō. We wszystkich nowelach ważną rolę podgrywa motyw nieszczęśliwej, niespełnionej miłości, która – całkiem inaczej niż w literaturze zachodniej – jest mniej ważna niż wierność honorowi i wypełnianie obowiązków nałożonych przez pozycję społeczną czy posłuszeństwo wobec rodziny. Postacie wykreowane przez Higushi przybliżają czytelnikom niezwykłą mentalność Japończyków. Uderza wyjątkowy stoicyzm bohaterów, którzy nie pozwalają dojść do głosu gwałtownym emocjom. Zewnętrzne opanowanie bywa jednak często maską, pod którą buzują namiętności, których nie wypada okazywać publicznie.
Obecne w opowiadaniach opisy codziennego życia pozwalają wejrzeć w ciekawą rzeczywistość mieszkańców dziewiętnastowiecznej Japonii. Fabuły przedstawionych w zbiorze historii nie są złożone, ale posiadają niezaprzeczalny urok (choć momentami może irytować brak puenty i otwarte zakończenie niektórych z nowel).
„Na rozstaju. Wybór opowiadań” to ciekawa publikacja dla każdego kto interesuje się klasyką literatury japońskiej.
Bardzo dobry, chociaż z punktu widzenia europejskiego czytelnika dość trudny zbiór opowiadań. Trudny gdyż na pierwszy rzut oka wiele z tych opowieści może wydać się niedokończonymi, porzuconymi w pół słowa romansami. Wiele dają przypisy, pokazując że książka jest bardzo silnie posadowiona w kulturze dawnej Japonii.
Najdłuższe opowiadanie "Zabawa w dorosłych" to wybitna historia dzieci żyjących w tokijskiej Yoshiwarze. Mimo swojej niewinności dzieci powoli upodobniają się do dorosłych i jak oni okazują się zniewolone społecznymi ograniczaniami i własnymi lękami.
Więcej o książce i autorce tutaj:
https://www.youtube.com/watch?v=tPSn8gJhexw