Michael Finkel

Początek jest jak w dobrze zaczynającym się kryminale: tajemnica, dzieje się coś nietypowego, może groźnego, jeden z bohaterów jest na ostatniej prostej do schwytania przestępcy. Potem robi się z tego reportaż opisujący głównego bohatera i wydarzenia, a następnie przechodzi w drobiazgową analizę pojęcia "samotności". Ale samotności nie narzuconej przez życie ale wybranej i wykreowanej samodzielnie i z akceptacją wszystkich korzyści i wyrzeczeń. Są i wzmianki historyczne o pustelnikach, geny i psychologia, o chorobach wywołanych przez samotność jak i skłaniających do samotności. Po tych wszystkich mądrych próbach zrozumienia tego fenomenu w ostatnim rozdziale czytelnik i tak ma wrażenie, że nie da się do końca zrozumieć pustelnika do którego przykłada się wzornik ocen społeczeństwa. Kogoś kto po prostu, ot tak sobie nie chce mieć z tym społeczeństwem żadnych kontaktów, nie da się ująć w jego ramy.