Najnowsze artykuły
- ArtykułyZawodne pamięci. „Księga luster” E.O. ChiroviciegoBartek Czartoryski1
- Artykuły„Cud w dolinie Poskoków”, czyli zabawna opowieść o tym, jak kobiety zmieniają światRemigiusz Koziński3
- ArtykułyUwaga, konkurs! Do wygrania książki „Times New Romans“ Julii Biel!LubimyCzytać7
- ArtykułyWygraj egzemplarz „Róż i fiołków” Gry Kappel Jensen. Akcja recenzenckaLubimyCzytać2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
François-René de Chateaubriand
Źródło: pl.wikipedia.org
10
6,7/10
Urodzony: 04.09.1768Zmarły: 04.07.1848
Francuski pisarz, polityk i dyplomata.
Urodził się 4 września 1768 roku w Saint-Malo, w starej rodzinie szlacheckiej. Młodość spędził w bretońskich szkołach i w rodzinnym zamku w Combourg. Po śmierci ojca w roku 1786 roku wyjechał do Paryża. W roku 1791 roku wyruszył w podróż do Ameryki. Powrócił stamtąd na wieść o aresztowaniu króla Ludwika XVI. Ożenił się naprędce i zaciągnął się do tworzonej w Belgii "armii książąt". Po ciężkich przejściach znalazł się w Anglii, gdzie pozostał do roku 1800. W Anglii przeżył nawrócenie, rozpoczął też twórczość literacką. Po powrocie do Francji, w tym czasie już napoleońskiej, opublikował Atalę (1801),Geniusz chrześcijaństwa (1802) i Renégo (1805). Dzieła te przyniosły mu sławę i otworzyły drogę kariery. Rozpoczął pracę w dyplomacji, z której jednak zrezygnował po egzekucji księcia d’Enghien (1804). W następnych latach wiele pisał i podróżował. W roku 1809 roku wydał powieść Męczennicy, w 1811 Podróż z Paryża do Jerozolimy. W 1814 roku ogłosił pamflet O Buonapartem i Burbonach, torując drogę powrotowi dawnej dynastii na tron. W okresie stu dni towarzyszył Ludwikowi XVIII do Gandawy. Został parem Francji. Wydaną w 1816 roku broszurą O monarchii wedle Karty ściągnął na siebie niełaskę dworu. Jego związki z monarchią były napięte, był w stosunku do niej w równym stopniu wierny, co krytyczny. Po 1820 roku powrócił do działalności politycznej: najpierw jako ambasador w Berlinie, potem jako reprezentant Francji na kongresie w Weronie. Szczytem jego kariery było stanowisko ministra spraw zagranicznych, a największym sukcesem – zwycięska wojna z Hiszpanią (1823). Nie zyskawszy za swe zasługi oczekiwanego uznania przeszedł do opozycji. Po rewolucji lipcowej wycofał się z życia publicznego. Wydał w tym okresie: Studia historyczne (1831),Szkic o literaturze angielskiej (1836),Życie księdza Rancé (1844) i wśród powszechnego podziwu pisał dla potomności swe Pamiętniki zza grobu. Zmarł 4 lipca 1848 roku.
Urodził się 4 września 1768 roku w Saint-Malo, w starej rodzinie szlacheckiej. Młodość spędził w bretońskich szkołach i w rodzinnym zamku w Combourg. Po śmierci ojca w roku 1786 roku wyjechał do Paryża. W roku 1791 roku wyruszył w podróż do Ameryki. Powrócił stamtąd na wieść o aresztowaniu króla Ludwika XVI. Ożenił się naprędce i zaciągnął się do tworzonej w Belgii "armii książąt". Po ciężkich przejściach znalazł się w Anglii, gdzie pozostał do roku 1800. W Anglii przeżył nawrócenie, rozpoczął też twórczość literacką. Po powrocie do Francji, w tym czasie już napoleońskiej, opublikował Atalę (1801),Geniusz chrześcijaństwa (1802) i Renégo (1805). Dzieła te przyniosły mu sławę i otworzyły drogę kariery. Rozpoczął pracę w dyplomacji, z której jednak zrezygnował po egzekucji księcia d’Enghien (1804). W następnych latach wiele pisał i podróżował. W roku 1809 roku wydał powieść Męczennicy, w 1811 Podróż z Paryża do Jerozolimy. W 1814 roku ogłosił pamflet O Buonapartem i Burbonach, torując drogę powrotowi dawnej dynastii na tron. W okresie stu dni towarzyszył Ludwikowi XVIII do Gandawy. Został parem Francji. Wydaną w 1816 roku broszurą O monarchii wedle Karty ściągnął na siebie niełaskę dworu. Jego związki z monarchią były napięte, był w stosunku do niej w równym stopniu wierny, co krytyczny. Po 1820 roku powrócił do działalności politycznej: najpierw jako ambasador w Berlinie, potem jako reprezentant Francji na kongresie w Weronie. Szczytem jego kariery było stanowisko ministra spraw zagranicznych, a największym sukcesem – zwycięska wojna z Hiszpanią (1823). Nie zyskawszy za swe zasługi oczekiwanego uznania przeszedł do opozycji. Po rewolucji lipcowej wycofał się z życia publicznego. Wydał w tym okresie: Studia historyczne (1831),Szkic o literaturze angielskiej (1836),Życie księdza Rancé (1844) i wśród powszechnego podziwu pisał dla potomności swe Pamiętniki zza grobu. Zmarł 4 lipca 1848 roku.
6,7/10średnia ocena książek autora
481 przeczytało książki autora
677 chce przeczytać książki autora
11fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
O rewolucji, wolności i władzy
François-René de Chateaubriand
6,0 z 2 ocen
23 czytelników 0 opinii
2017
Przygody ostatniego z Abenserażów
François-René de Chateaubriand
6,5 z 6 ocen
19 czytelników 1 opinia
2015
Opis podróży z Paryża do Jerozolimy
François-René de Chateaubriand
6,8 z 8 ocen
69 czytelników 0 opinii
1980
Powiązane treści
Aktualności
5
Popularne cytaty autora
Przechodniom nie zwierzam się z moich spraw, zamiarów, prac, myśli, przywiązań, radości, smutków, głęboko przekonany, że mówiąc o sobie nudz...
Przechodniom nie zwierzam się z moich spraw, zamiarów, prac, myśli, przywiązań, radości, smutków, głęboko przekonany, że mówiąc o sobie nudzi się innych. Jestem szczery i prawdomówny, ale nie mam otwartego serca; dusza moja zawsze pragnie zamknąć się w sobie; niczego nie dopowiadam do końca, a całe życie odsłaniam tylko w tych Pamiętnikach. Kiedy próbuję coś opowiedzieć, przeraża mnie nagła myśl, że potrwa to długo; po czterech słowach nie mogę znieść dźwięku własnego głosu i milknę.
4 osoby to lubiąPrawdziwe szczęście niewiele kosztuje; jeżeli jest drogie, niedobrego jest rodzaju.
3 osoby to lubią
Najnowsze opinie o książkach autora
René François-René de Chateaubriand
5,8
Oceniam bez kontekstu epoki i realiów: Lata mijają, a ci Francuzi nic się nie zmieniają. Podróże po świecie - jak były, tak są - dla nich przede wszystkim tłem dla ich podróży wewnętrznych do kresu ich bujnego życia emocjonalnego. Uwagi dwóch słuchaczy pod koniec tekstu zdecydowanie trafne - jakiekolwiek działanie bądź czyny zdecydowanie pomogłyby bohaterowi na jego wieczną rozkminkę. Praca to najlepsze lekarstwo na nieokiełznane procesy myślowe. Obawiam się tylko, że gdyby bohater przestał myśleć i rozpamiętywać troski, to również przestałby być Francuzem. A Francuzów lubię właśnie za to ich skupienie na własnych emocjach i na własnym życiu wewnętrznym. Są jednak nieco zabawni, gdy próbują podejść do emocji w logiczny sposób, budować na nich światopogląd. Ale ma to też swój urok. Zawsze byli mistrzami w problemach pierwszego świata, fajnie że tak konsekwentnie niosą pałeczkę w tej sztafecie. Literacko było to niezłe, lepsze niż myślałem.
Atala François-René de Chateaubriand
5,8
UZNANEJ KLASYCE MNIEJ NIŻ 7 GWIAZDEK NIE WYPADA PRZYPISAĆ
Chateaubriand /1768-1848/ to klasyka wczesnego francuskiego romantyzmu. Z Wikipedii wybrałem jedno istotne zdanie o nim:
„Chateaubriand posiadał zdolność przesycania, tego co pisał, treścią emocjonalną. Liryczna wibracja jego zdań wypełnia i przedłuża ich sens, czyniąc jego prozę poezją w stanie czystym''
Pełna nazwa omawianego utworu opublikowanego w 1801 r. to „Atala czyli Miłość dwojga dzikich na pustyni”, no i, jak można było się spodziewać, główny bohater wpisuje się w konwencję „szlachetnego dzikusa”, a młoda, skłonna do poświęceń Indianka, oczywiście, jest chrześcijanką.
Znawcy Chateaubrianda zauważają jego podróż do Ameryki w 1791 roku, lecz twierdzą, że opowiadanie powstało, nie pod wpływem osobistych wędrówek, a raczej zasłyszanych opowieści. Dzisiaj to należy traktować jako klasykę, bez pastwienia się nad nią, i czytać z dobrotliwym uśmiechem i wyrozumiałością. Po prostu wypada zaliczyć. /Dostępne na „wolne lektury”/