Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ależ ja się świetnie bawiłam przy tej lekturze! Autor kupił mnie od pierwszego rozdziału dowcipnym i inteligentnym nawiązaniem do oświeceniowej maniery pisarsko-wydawniczej z opisowymi tytułami - a potem tym, jak te staroświeckie, nobliwe tytuły korespondowały z bynajmniej mało heroiczną treścią. Żeby nie było wątpliwości: życie na Kiribati, maciupcim archipelagu pośrodku niczego na Oceanie Spokojnym, nie jest usłane różami. Jeśli już, jest usiane potrzaskanymi koralowcami, zużytymi pieluchami, śmieciem i nieświeżym jedzeniem. Mimo to autor pisze o wszystkich paradoksach, absurdach, niedogodnościach i problemach z dystansem i cudownie ironicznym humorem - a tu dodajmy, że ostrze tej ironii zwrócone jest przede wszystkim w jego własną stronę, nie w stronę miejscowych. Z lektury tej wyniosłam dwa niezbite przeświadczenia: prędzej zjem brukselkę i zagryzę kiwi niż pojadę na wakacje na Pacyfik oraz zdecydowanie przeczytam kolejną książkę Troosta.