Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Atheism jest jednym z tekstów znajdujących się w 30 tomowym zbiorze nieopublikowanych prac Alexandre Kojève'a. Podchodziłem do lektury jej z umiarkowanym sceptycyzmem. Tematyka teizmu-ateizmu jest tak stara i jest wokół niej tyle napisano że wątpiłem by coś jeszcze mnie zaskoczyło szczególnie. Tekst był również niedokończony, co sugerowało by jego niepełność. Jednak muszę przyznać że zostałem pozytywnie zaskoczony. 'Ateizm' porusza przemyślania autora wokół kwestii wszelkiego rodzaju teizmów i ateizmów. Jednak autor przede wszystkim chce się skupić na tych formach stosunku do wiary w absolut, które skupiają się na nadawaniu cech temu co jest 'poza-tym-światem'. Jakkolwiek istnieją formy teizmu które Bogu nie przypisują żadnych cech (te które wg. Kojève'a., uznają Boga jako byt bez kwantyfikatorów) oraz formy agnostycyzmu, to nie są one ważne dla jego rozważań. Chce on się skupić na tych formach wiary/niewiary, które odwołują się do czegoś spoza naszego świata. Tutaj przychodzi mu do pomocy heideggerowska filozofia, której radykalne ateistyczne odczytanie, paradoksalnie przybliża teistę do ateisty. Z jednej strony teista chce być pewien że coś poza tym światem jest, natomiast ateista że jest tylko Nicość (postrzegana tutaj jako heideggerowskie Das Nichts, czyli po prostu śmierć). Kojève bardzo dogłębnie podchodzi do tych tematów, pozostawiając Nas, czytelników, z problemem filozoficznego Angst, którego żaden z nas nie może ostatecznie przezwyciężyć. Jednak zrozumienie tej indywidualnej śmiertelności i niepewności jest też w jego ujęciu źródłem wolności. Uwzględniając ujęcie Emmanuela Levinasa, autora Imion własnych, łączy on ujęcie indywidualne śmierci Hegla i Heideggera z ujęciem opartym na śmierci Innego. Pewną zaletą jest też fakt że tekst nie jest jednoznacznie spójny, co powoduje że pozostawia spore pole do przemyśleń czytelnikowi. Jednak powoduje to też że nie ma jednolitego wniosku z tego tekstu, jednolitej myśli którą można zastosować. Jednak znając Kojève'a, nie chciał by żeby jego tekst był czytany dogmatycznie (zwłaszcza gdy znudził się dogmatycznym akademickim wykładaniem, gdzie każdy bez pomyślunku zapisywał jego każde słowo). Wolałby lekturę otwartą i pozostawiającą więcej pytań dla już post-historycznych obywateli homogenicznego Państwa.