CZECHOW PO NOCY

Córa Albionu, szanowna pani Guwernantka, Angielka, ucząca dzieci rosyjskiego jegomościa angielskiej mowy. Bo przecież kończy się XIX wiek i trzeba być wielkim, trzeba być światowym! Ale jednocześnie trzeba brać kije i „jak hultaj jakiś, jak kajdaniarz” siedzieć z kijem nad wodą i w tę wodę patrzyć.

Przy tej scenie, wraz z trzecim bohaterem, marszałkiem powiatowym, zastajemy tę dwójkę. Oboje są amatorami wędkarstwa i to chyba jedyna łącząca ich rzecz. Opowiadanko Czechowa przybiera niemal groteskową formę, przedstawiając to starcie się dwu światów. Ona – oziębła, podniosła i rzekomo nic nie rozumiejąca; on zaś, warchoł i gbur, lżący ją na całej długości krótkiego tekstu. Wyśmiewa wszystko, od nosa, przez sylwetkę, aż po winę największą: angielskość! Kulminacją jest rozebranie się przy niej i wyławianie haczyka z wody w adamowym stroju.

Czechow z jednej strony grubą krechą atramentu wyśmiewa i krytykuje postawę wysokich warstw rosyjskiego społeczeństwa, które chcą jednocześnie być światowe i czuć do świata pogardę i wyższość. Zjeść ciastko i mieć ciastko. Z drugiej strony obrywa się samej guwernantce, przerysowanej i wyniosłej, na obelgi i potwarze reagującej jedynie pełną pogardy miną.

I jest w tej scenie rodzajowej coś, co mnie mimo wszystko rozczula, ta niemożność dialogu, to przekonanie o własnej wyższości i trwanie w tym, choćby ceną za zwycięstwo było z jednej strony pokazanie dupska, z drugiej zaś, znoszenie tego widoku. Tu jest front, tutaj nie ma kompromisów i ustępstw! I zwycięstwo obu staje się jedynie niesatysfakcjonującym remisem. Na wódkę nie ma co iść, przecież lada moment ryba może złapać!

I to jest nie tylko wojna między Rosjanami a Angielkami w XIX wieku! To jest wojna między kobietami a mężczyznami, to jest wojna między mną, a Tobą, to jest wojna między każdą dwójką ludzi. Wieczne trwanie w tych błogosławionych remisach. Dobranoc.



__________________________
https://www.facebook.com/statekglupcow

CZECHOW PO NOCY

Córa Albionu, szanowna pani Guwernantka, Angielka, ucząca dzieci rosyjskiego jegomościa angielskiej mowy. Bo przecież kończy się XIX wiek i trzeba być wielkim, trzeba być światowym! Ale jednocześnie trzeba brać kije i „jak hultaj jakiś, jak kajdaniarz” siedzieć z kijem nad wodą i w tę wodę patrzyć.

Przy tej scenie, wraz z trzecim bohaterem, marszałkiem...

Nazwa opowiadania, "Córa Albionu", wzięła się od starodawnego określenia, którym niegdyś starożytni autorzy nazywali Wyspy Brytyjskie, skąd pochodzi jedna z bohaterów utworu - Uilka Czarlzowna Tfajs (tak wymawiają jej imię Rosjanie). Ta dystyngowana i pogardliwa, brzydka panna i guwernantka dzieci właściciela ziemskiego Griabowa, nie rozumie nic a nic z języka rosyjskiego, ale lubi łowić ryby razem ze swoim panem.
Kiedy do pana przyjeżdża stangretem Fiodor Ilicz Otcow, spotyka ich razem nad rzeką, słyszy ciągłe wyzwiska Griabowa pod adresem guwernantki. Zaczynają wspólnie wyśmiewać pannę, wyszydzają jej pogardliwe i pełne wyższości spojrzenia, niezbyt zachęcającą aparycję, itp. Tymczasem haczyk od wędki ugrzązł i prostacki Griabow musiał go wyciagnąć, a za nim to zrobić rozebrać się do rosołu. Jowialny i rubaszny spotyka się z całkowitą obojętnością guwernantki.


Czechow w swoim opowiadaniu rozprawia się z brakiem kultury i ogłady Rosjan, którzy w prostacki sposób, myśląc, że są niezrozumiani, zachowują się wobec innych. Współczuję guwernantce, że musiała przebywać wśród takiego grubiaństwa i drobnomieszczaństwa.

Nazwa opowiadania, "Córa Albionu", wzięła się od starodawnego określenia, którym niegdyś starożytni autorzy nazywali Wyspy Brytyjskie, skąd pochodzi jedna z bohaterów utworu - Uilka Czarlzowna Tfajs (tak wymawiają jej imię Rosjanie). Ta dystyngowana i pogardliwa, brzydka panna i guwernantka dzieci właściciela ziemskiego Griabowa, nie rozumie nic a nic z języka rosyjskiego,...

cd, krótkich form Czechowa / po „Aptekarzowej”, „Bezbronnej istocie”/. Też wczesne opowiadanie z 1883 r., wyśmiewające rubaszność rosyjskich właścicieli ziemskich, tu, w konfrontacji ze sztywnością angielskiej guwernantki. Ale wodą na mój /antywędkarski/ młyn jest samokrytyczne stwierdzenie wędkarza Griabowa: „...siedzę, jak hultaj jakiś, jak kajdaniarz, i patrzę na wodę, jak idiota”

cd, krótkich form Czechowa / po „Aptekarzowej”, „Bezbronnej istocie”/. Też wczesne opowiadanie z 1883 r., wyśmiewające rubaszność rosyjskich właścicieli ziemskich, tu, w konfrontacji ze sztywnością angielskiej guwernantki. Ale wodą na mój /antywędkarski/ młyn jest samokrytyczne stwierdzenie wędkarza Griabowa: „...siedzę, jak hultaj ...

Ludzie dający temu opowiadaniu mniej niż 6/10 chyba nie do końca zrozumieli co Czechow miał na myśli. Polecam powtórne przeczytanie.

Ludzie dający temu opowiadaniu mniej niż 6/10 chyba nie do końca zrozumieli co Czechow miał na myśli. Polecam powtórne przeczytanie.

strój Adama

strój Adama

Jakże trafnie przedstawiona powściągliwość osoby kulturalnej i niepohamowanie chama.

Jakże trafnie przedstawiona powściągliwość osoby kulturalnej i niepohamowanie chama.