Agnieszka Starbo w swojej biografii Marii Jasnorzewskiej-Pawlikowskiej "Życie listami pisane" relacjonuje życiorys poetki, opierając się na źródłach napisanych przez nią samą - listach, notatkach z pamiętnika, wierszach.
Koncentrując się na prywatnym życiu Lilki nie unika przestawienia jej mniej korzystnych cech charakteru, kontrowersyjnych wypowiedzi czy decyzji. Autorka biografii stroni od jednoznacznych ocen, stara się zasugerować przeróżne przyczyny danego stanu rzeczy, zachowując przy tym sympatię wobec bohaterki swojej publikacji.
Za jeden z mankamentów dzieła Agnieszki Starbo uznałabym zbyt szybkie przechodzenie z jednego etapu życia córki Kossaka w kolejny. Nie można przez to wczuć się w dany okres historii Marii.
Moje wrażenia odnośnie postaci, które spotkałam na kartach tej lektury są takie - najwięcej sympatii wzbudził we mnie trzeci mąż Jasnorzewskiej-Pawlikowskiej, Stefan. Pełen ciepła, oddany, wierny. Z kolei gdybym miała wskazać największą miłość samej poetki (na podstawie korespondencji) to chyba byłby to jednak Pawlikowski.
Autorka "Różowej magii" na pewno zasługuje na współczucie z uwagi na okrutną chorobę, wojenną rozłąkę z bliskimi, z którymi była niezwykle związana jednak nie sposób nie zauważyć także narcystycznej strony jej osobowości, egocentryzmu i tego, jak trudnym musiała być człowiekiem w codziennych kontaktach.
Pomimo tego, a może dlatego, ta historia niedoskonałej kobiety, która zaznała różnych rodzajów miłości, przeżyła doświadczenia związane z licznymi zainteresowaniami takimi jak literatura, magia, przyroda, była ważną postacią przedwojennego Krakowa, córką, siostrą-istotą pełną paradoksów wydaje się tak prawdziwa.

Agnieszka Starbo w swojej biografii Marii Jasnorzewskiej-Pawlikowskiej "Życie listami pisane" relacjonuje życiorys poetki, opierając się na źródłach napisanych przez nią samą - listach, notatkach z pamiętnika, wierszach.
Koncentrując się na prywatnym życiu Lilki nie unika przestawienia jej mniej korzystnych cech charakteru, kontrowersyjnych wypowiedzi czy decyzji. Autorka...

Opowieść głównie o życiu wewnętrznym Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Jako poetka jest mi obojętna, jednak dzięki tej pozycji zainteresowała mnie jako nietuzinkowa kobieta, która nie chciała odgrywać ról wyznaczonych przez społeczeństwo. Konwencja książki pozwala poznać Marię od naprawdę ciekawej strony, ale też momentami staje się kulą u nogi całej opowieści. Akcja bowiem szybko płynie (a raczej skacze) od jednego interesującego narratorkę wydarzenia do drugiego, mało tutaj tła, postaci innych niż najbliższa rodzina czy mężowie i kochankowie. Z jednej strony - jest to zrozumiałe, gdy weźmie się pod uwagę, że autorka opierała się na listach i pamiętnikach, ponadto udało się jej bardzo zgrabnie uchwycić pełen sprzeczności charakter poetki. Z drugiej - fragmentaryczność opowieści i jej impresyjność nie każdemu musi odpowiadać. Polecam jako dość lekką lekturę na jeden wieczór.

Opowieść głównie o życiu wewnętrznym Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Jako poetka jest mi obojętna, jednak dzięki tej pozycji zainteresowała mnie jako nietuzinkowa kobieta, która nie chciała odgrywać ról wyznaczonych przez społeczeństwo. Konwencja książki pozwala poznać Marię od naprawdę ciekawej strony, ale też momentami staje się kulą u nogi całej opowieści. Akcja...

"Życie listami pisane"... tylko że nawet fragmentu listu w tej pozycji się nie uświadczy. Dlaczego? Dopiero w epilogu autorka wyjaśnia, że nie udzielono jej praw autorskich do cytowania korespondencji Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Zamiast tego postanowiła na podstawie przestudiowanych listów "odtworzyć" pewne sytuacje z życia poetki. Mogła to być ciekawie zastosowana konwencja, ale Agnieszce Stabro zdecydowanie zabrakło umiejętności, by dobrze z tego wybrnąć. Biografia skupia się głównie na życiu miłosnym "Lilki", a następnie ostatnich latach jej życia, które upłynęły w cieniu wojny i choroby nowotworowej. Pomijam, że w pozycji tej jest kilka rażących błędów. Rozczarowanie.

"Życie listami pisane"... tylko że nawet fragmentu listu w tej pozycji się nie uświadczy. Dlaczego? Dopiero w epilogu autorka wyjaśnia, że nie udzielono jej praw autorskich do cytowania korespondencji Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Zamiast tego postanowiła na podstawie przestudiowanych listów "odtworzyć" pewne sytuacje z życia poetki. Mogła to być ciekawie zastosowana...

Nic szczególnego. Powierzchowna analiza osobowości poetki, skupiająca się przede wszystkim na jej miłościach - tak jakby życie ludzkie składało się tylko z tego... Wyszedł prawie że Harlequin, trochę lepiej napisany, ale jednak Harlequin, Czyli raczej tania, obliczona na wyciskanie łez u gospodyń domowych historyjka.

Nic szczególnego. Powierzchowna analiza osobowości poetki, skupiająca się przede wszystkim na jej miłościach - tak jakby życie ludzkie składało się tylko z tego... Wyszedł prawie że Harlequin, trochę lepiej napisany, ale jednak Harlequin, Czyli raczej tania, obliczona na wyciskanie łez u gospodyń domowych historyjka.

Niechlujstwo autorki i Wydawnictwa zraża do tej książki, bo jest to, w dużej mierze książka o umieraniu, a oni datę śmierci poetki mylą. Podają i to słownie /str.144/:
"Maria Pawlikowska-Jasnorzewska umiera 9 czerwca 1945 roku...."

zamiast 9 lipca. To ja takie towarzystwo "TRZNIAM", a Państwa, skoro jednak przeczytałem, informuję, że książeczka niewiele warta. Wolę już wspomnienia rodzonej siostry, czyli Magdaleny Samozwaniec.

Niechlujstwo autorki i Wydawnictwa zraża do tej książki, bo jest to, w dużej mierze książka o umieraniu, a oni datę śmierci poetki mylą. Podają i to słownie /str.144/:
"Maria Pawlikowska-Jasnorzewska umiera 9 czerwca 1945 roku...."

zamiast 9 lipca. To ja takie towarzystwo "TRZNIAM", a Państwa, skoro jednak przeczytałem, ...

Książka głównie o życiu miłosnym poetki, niewiele znajdziemy tu faktów o rodzinie. Dużo ciekawsza moim zdaniem jest biografia Anny Nasiłowskiej bądź Magdaleny Samozwaniec (mimo że bardzo subiektywna). W tej pozycji z przykrością znalazłam błędy merytoryczne. Opisane jest czuwanie Lotka przy łóżku Marii 30 czerwca 1945 a za chwilę informacja, że poetka zmarła 9 czerwca 1945 (co jest akurat prawdą). Zauważyłam też, być może po prostu źle sformułowane zdanie jakoby Maria tęskniła za domem, w którym żyją rodzice (napisane po śmierci matki) ale zapisane w sposób sugerujący, że Siostra także nie żyje. Magdalena Samozwaniec jak wiadomo zmarła wiele lat po siostrze.

Książka głównie o życiu miłosnym poetki, niewiele znajdziemy tu faktów o rodzinie. Dużo ciekawsza moim zdaniem jest biografia Anny Nasiłowskiej bądź Magdaleny Samozwaniec (mimo że bardzo subiektywna). W tej pozycji z przykrością znalazłam błędy merytoryczne. Opisane jest czuwanie Lotka przy łóżku Marii 30 czerwca 1945 a za chwilę informacja, że poetka zmarła 9 czerwca 1945...

Właściwie nie mogę się zdecydować, jak zaklasyfikować tę książkę... "Zbeletryzowana" powieść, ale z pretensjami do opisu "faktów faktycznych";]... listy, jako niepodważalny dowód wyrazu autentycznych emocji, a z drugiej strony domysły na temat stanu ducha poetki...

Książka na pewno nie jest zła - nie przemawia do mnie jednak zderzenie dwóch, dla mnie krańcowo różnych, podejść opisu stanu rzeczy :> jest to na pewno jednak ciekawe dopełnienie klasyków jasnorzewskiego gatunku, np. w wydaniu Marioli Pryzwan :).

Właściwie nie mogę się zdecydować, jak zaklasyfikować tę książkę... "Zbeletryzowana" powieść, ale z pretensjami do opisu "faktów faktycznych";]... listy, jako niepodważalny dowód wyrazu autentycznych emocji, a z drugiej strony domysły na temat stanu ducha poetki...

Książka na pewno nie jest zła - nie przemawia do mnie jednak zderzenie dwóch, dla mnie krańcowo różnych,...