Paragraf 22

Czarna komedia nie należy do najpopularniejszych typów literatury wykorzystywanych przez pisarzy. Być może ma to związek z faktem, że autor nie ma dostępu do narzędzi audiowizualnych charakterystycznych dla filmów i muzyki. Nie jest łatwo rozśmieszyć kogoś samym słowem pisanym.

Co więc czyni "Paragraf 22" wyjątkowym? Otóż jest to nie tylko czarna komedia, ale DOBRA czarna komedia, która z łatwością, bez rozpychania się, zajmuje własną niszę w świecie literatury. Osiągnęła to głównie przy pomocy licznych przerysowań i przesady w opisywanych wydarzeniach, które sprawiły, ze otrzymaliśmy książkę odpowiednio zabawną, a do tego dość treściwą i wcale nie krótką.

Wielu osobom te przejaskrawienia mogą przeszkadzać, twierdząc, że o komediowością świadczy głównie realność całej sytuacji. Według mnie, bezdenność ludzkiej głupoty każe zastanawiać się, nie czy, ale jak często takie i podobne sytuacje faktycznie miały miejsce, pozostawiając mnie w stanie płaczu lub śmiechu nad kondycją ludzkiej cywilizacji. Czyli robi to, co każda dobra czarna komedia powinna umieć.

PS NIE polecam audiobooka z Audioteki. Pan Globisz szepcze, syczy, chrapie, płacze, stęka - stara się być wszystkim i niczym. Sprawia wrażenie, jakby nie przeczytał książki lub przeczytał, ale nie łapał ducha danej sceny.

Czarna komedia nie należy do najpopularniejszych typów literatury wykorzystywanych przez pisarzy. Być może ma to związek z faktem, że autor nie ma dostępu do narzędzi audiowizualnych charakterystycznych dla filmów i muzyki. Nie jest łatwo rozśmieszyć kogoś samym słowem pisanym.

Co więc czyni "Paragraf 22" wyjątkowym? Otóż jest to nie tylko czarna komedia, ale DOBRA czarna...

Paragraf 22 Josepha Hellera, to zapis smutku potraktowanego śmiechem.
Dla czytelnika, widza ma wymiar czarnej tragikomedii.
Dla ludzi biorących w wojennym spektaklu udział, to raczej czysty dramat.
Agatha Christie ustami swojego bohatera Herkulesa Poirot powiedziała w jednej z powieści: "To miejsce, to świat w miniaturze. Mikrokosmos".
Paragraf 22, jest taką trochę miniaturą świata, ale wystarczająco wiarygodną, żeby wyjść z kart powieści i zdarzyć się naprawdę.

Paragraf 22 Josepha Hellera, to zapis smutku potraktowanego śmiechem.
Dla czytelnika, widza ma wymiar czarnej tragikomedii.
Dla ludzi biorących w wojennym spektaklu udział, to raczej czysty dramat.
Agatha Christie ustami swojego bohatera Herkulesa Poirot powiedziała w jednej z powieści: "To miejsce, to świat w miniaturze. Mikrokosmos".
Paragraf 22, jest taką trochę...

Paragraf 22 to jedna z trzech moich ulubionych xiążek o wojnie. Właśnie ją sobie odświeżyłem i nadal bawi i przeraża jednocześnie.
Wiadomo, że Heller oparł ją na swoich osobistych doświadczeniach. Nie jestem psychologiem, ale wydaje mi się, że reakcją obronną człowieka wystawionego na silny stres bywa ucieczka w śmiech i absurd. To chyba ten przypadek.

Paragraf 22 to jedna z trzech moich ulubionych xiążek o wojnie. Właśnie ją sobie odświeżyłem i nadal bawi i przeraża jednocześnie.
Wiadomo, że Heller oparł ją na swoich osobistych doświadczeniach. Nie jestem psychologiem, ale wydaje mi się, że reakcją obronną człowieka wystawionego na silny stres bywa ucieczka w śmiech i absurd. To chyba ten przypadek.

Dziwna książka. Momentami śmiałem się na głos, momentami byłem wstrząśnięty przedstawionymi wydarzeniami. Poziom absurdu czasem wciągał na całego, żeby rozdział potem nudzić straszliwie i zastanawiać się o co właściwie chodzi. Daję 6, czyli dobra, uważam, że każdy musi sam sobie wyrobić zdanie bo nie jest to na pewno łatwa lektura.

Dziwna książka. Momentami śmiałem się na głos, momentami byłem wstrząśnięty przedstawionymi wydarzeniami. Poziom absurdu czasem wciągał na całego, żeby rozdział potem nudzić straszliwie i zastanawiać się o co właściwie chodzi. Daję 6, czyli dobra, uważam, że każdy musi sam sobie wyrobić zdanie bo nie jest to na pewno łatwa lektura.

Momentami śmieszna, momentami smutna, napisana świetnym stylem, ukazująca bezsens armii amerykańskiej.

Momentami śmieszna, momentami smutna, napisana świetnym stylem, ukazująca bezsens armii amerykańskiej.

Mnie na przykład czytanie o absurdach bardzo męczy. I ta książka mnie bardzo zmęczyła, wręcz rozzłościła. Odradzam wszystkim, którzy w życiu kierują się rozsądkiem i logicznym myśleniem. Przeczytałem od dechy do dechy i uważam to za swój osobisty sukces, że wytrwałem.

Mnie na przykład czytanie o absurdach bardzo męczy. I ta książka mnie bardzo zmęczyła, wręcz rozzłościła. Odradzam wszystkim, którzy w życiu kierują się rozsądkiem i logicznym myśleniem. Przeczytałem od dechy do dechy i uważam to za swój osobisty sukces, że wytrwałem.

Starałam się dotrzeć chociaż do 100 strony.... serio...
Ale najwyraźniej nie ogarnęłam systemu....
Zmęczyłam i odłożyłam dla potomnych...

Starałam się dotrzeć chociaż do 100 strony.... serio...
Ale najwyraźniej nie ogarnęłam systemu....
Zmęczyłam i odłożyłam dla potomnych...

Prześwietna Książka!

Prześwietna Książka!

To nie jest książka dla mnie. Nie przepadam za tematyką wojenną, choć podanie jej w lekki sposób i oparcie na dialogach sprawiło, że łatwiej było przebrnąć przez historię.

Niestety, w pewnym momencie fabuła zjeżdża z głównego toru i przechodzi do dziwnych historii o gwał**ch (i żartach z nich - wtf),kobietach lekkich obyczajów i kompletnie dziwnych opowiastek o księżach...

Nie jest to nawet książka, która mnie rozbawiła.

Nie bawiła, nie cieszyła, w zasadzie nikogo tu nie polubiłam (a i chyba o to autorowi chodziło, ale jednak nie tego szukam w literaturze).

Jako klasyk - warto się zapoznać, bo jest oryginalna, ale zdecydowanie nie dla każdego. Mam wręcz wrażenie, że to pozycja, w której tematyce odnajdzie się bardzo wąskie grono odbiorców.

To nie jest książka dla mnie. Nie przepadam za tematyką wojenną, choć podanie jej w lekki sposób i oparcie na dialogach sprawiło, że łatwiej było przebrnąć przez historię.

Niestety, w pewnym momencie fabuła zjeżdża z głównego toru i przechodzi do dziwnych historii o gwał**ch (i żartach z nich - wtf),kobietach lekkich obyczajów i kompletnie dziwnych opowiastek o...

Absurdalna lektura z absurdalnymi historiami. W tym roku mam twarde postanowienie nadrobienia książek , które leżą na półce wstydu najwięcej czasu ( ta akurat 8 lat). Nadrabiam i dziwię się. Dziwię się, czemu ta pozycja leżała tyle na tej półce i po nią nie sięgnęłam. Zabawna, groteskowa, absurdalna historia. Bardzo wszystkim polecam i serial i książkę.

Absurdalna lektura z absurdalnymi historiami. W tym roku mam twarde postanowienie nadrobienia książek , które leżą na półce wstydu najwięcej czasu ( ta akurat 8 lat). Nadrabiam i dziwię się. Dziwię się, czemu ta pozycja leżała tyle na tej półce i po nią nie sięgnęłam. Zabawna, groteskowa, absurdalna historia. Bardzo wszystkim polecam i serial i książkę.