Książka nobilituję sztukę współczesną ponad powszechnie znaną klasykę gatunku. Według je treści dzieło sztuki posiada swoją datę przydatności do "spożycia". Jest zapisem ważniejszych wydarzeń w warszawskim świeci sztuki.

Książka nobilituję sztukę współczesną ponad powszechnie znaną klasykę gatunku. Według je treści dzieło sztuki posiada swoją datę przydatności do "spożycia". Jest zapisem ważniejszych wydarzeń w warszawskim świeci sztuki.

Autor prezentuje dosyć ciekawe (choć wybiórcze) spojrzenie na polską sztukę przełomu XX i XXI w, przybliżając sylwetki najważniejszych (czy też najbardziej znanych?) artystów i historie ich prac. Niemniej trudno mi w pełni zaakceptować miejscami dziwny i niezgrabny styl autora ("bombastycznie"??? "monolit polskiej tożsamości"),choć trzeba przyznać, że książkę czyta się zaskakująco lekko i szybko. Nie przynosi ona jednak większych rewolucji - to raczej podsumowanie pewnych zjawisk, niż pretekst do większej refleksji, tym bardziej, że brakuje w niej mocniej zdefiniowanej puenty.

Autor prezentuje dosyć ciekawe (choć wybiórcze) spojrzenie na polską sztukę przełomu XX i XXI w, przybliżając sylwetki najważniejszych (czy też najbardziej znanych?) artystów i historie ich prac. Niemniej trudno mi w pełni zaakceptować miejscami dziwny i niezgrabny styl autora ("bombastycznie"??? "monolit polskiej tożsamości"),choć trzeba przyznać, że książkę czyta się...

Siła tej książki? Gorzka i niepokojąca konstatacja, że ciemnogród w Polsce jak był, tak trwa. Nic się w tym względzie nie zmieniło. Nawet nazwiska polityków i posłów wciąż są te same. Podobnie jak skandowane przez nich hasła - jeszcze gorsze niż dekadę czy dwie temu. Warto przeczytać, żeby trochę lepiej zrozumieć ludzi tworzących sztukę.

Siła tej książki? Gorzka i niepokojąca konstatacja, że ciemnogród w Polsce jak był, tak trwa. Nic się w tym względzie nie zmieniło. Nawet nazwiska polityków i posłów wciąż są te same. Podobnie jak skandowane przez nich hasła - jeszcze gorsze niż dekadę czy dwie temu. Warto przeczytać, żeby trochę lepiej zrozumieć ludzi tworzących sztukę.

Cieszę się, oczywiście, że ta książka wyszła, w dobrej serii i z kolorowymi ilustracjami. Natomiast jest to oficjalnie najgorsza polszczyzna opublikowana w druku od czasu statutów biskupów wrocławskich. To, że Karol Sienkiewicz naprawdę nie umie pisać, wiadomo było od dawna z jego tesktów dla dwutygodnika - spodziewałam się zatem, że szczytów literackości tu nie sięgniemy, but damn, nigga, kto dopuścił to do druku??? Szukasz książki niemal w całości złożonej z elips i równoważników zdań - leć po Karola. Styl zespołu suchego oka puszczanego memowi sprzed trzech lat: pamiętasz tańczącego banana? Yo. Niemniej, materiał ciekawski, mniej więcej do połowy dobrze opowiedziany i nawet zinterpretowany. Od lat dwutysięcznych - spadek formy, narracja skupiona wokół samych w zasadzie skandali, bez próby jakiegokolwiek wyjaśnienia. Najwyraźniej się spieszyło. Czekam, aż za jakieś pięć lat ktoś ugryzie temat ładniej i rzetelniej

Cieszę się, oczywiście, że ta książka wyszła, w dobrej serii i z kolorowymi ilustracjami. Natomiast jest to oficjalnie najgorsza polszczyzna opublikowana w druku od czasu statutów biskupów wrocławskich. To, że Karol Sienkiewicz naprawdę nie umie pisać, wiadomo było od dawna z jego tesktów dla dwutygodnika - spodziewałam się zatem, że szczytów literackości tu nie sięgniemy,...