Englebert z rwandyjskich wzgórz

Z samego serca opowiedziane. Skomponowane przez autora, ale z nut podanych przez Engleberta. Przedstawiciela Tutsi, którego niemal cała rodzina została zamordowana w ludobójstwie Rwandyjskim w 1994. Sam ocalał. Choć wciąż ten sam to zupełnie inny. Ludobójstwo nadało mu tożsamość jakiej nikt z nas by nie chciał. Z jego opowieści przewija się życie w smutku. Bo choć żyje to jednak nie tak jakby pragnął. Został uwięziony w traumie i przeszłości, mimo że wydaje mu się, że jest daleko od niego. Przeszłość nieprzepracowana i nieprzebaczona jest raną w nas. Raną o wiele gorszą bo jej nie widać, a ból który powoduje często przypisujemy innym rzeczom.

Z samego serca opowiedziane. Skomponowane przez autora, ale z nut podanych przez Engleberta. Przedstawiciela Tutsi, którego niemal cała rodzina została zamordowana w ludobójstwie Rwandyjskim w 1994. Sam ocalał. Choć wciąż ten sam to zupełnie inny. Ludobójstwo nadało mu tożsamość jakiej nikt z nas by nie chciał. Z jego opowieści przewija się życie w smutku. Bo choć żyje to...

Englebert, potomek ostatniego króla Tutsi, niczym Diogenes z Synopy, przemierza ulice Nymaty żyjąc z dnia na dzień. W swojej opowieści mówi w pozbawiony romantyzmu, bezpośredni sposób o tym, jak starał się przetrwać masakrę. Wzruszająca i jednocześnie wstrząsająca opowieść o człowieczeństwie w czasach, w których trudno było być ludzkim i o tym, jak po nich można pozostać człowiekiem.

Englebert, potomek ostatniego króla Tutsi, niczym Diogenes z Synopy, przemierza ulice Nymaty żyjąc z dnia na dzień. W swojej opowieści mówi w pozbawiony romantyzmu, bezpośredni sposób o tym, jak starał się przetrwać masakrę. Wzruszająca i jednocześnie wstrząsająca opowieść o człowieczeństwie w czasach, w których trudno było być ludzkim i o tym, jak po nich można pozostać...

Wzruszająca historia o przetrwaniu i brutalnych morderstwach dokonanych na Tutsi. Bardzo skłaniająca do refleksji o człowieczeństwie, ukazująca wolę walki o życie i sposób na radzenie sobie z ogromną stratą. Bardzo ciekawa, napisana tak, jakby słuchało się opowieści bezpośrednio od głównego bohatera.
Polecam!

Wzruszająca historia o przetrwaniu i brutalnych morderstwach dokonanych na Tutsi. Bardzo skłaniająca do refleksji o człowieczeństwie, ukazująca wolę walki o życie i sposób na radzenie sobie z ogromną stratą. Bardzo ciekawa, napisana tak, jakby słuchało się opowieści bezpośrednio od głównego bohatera.
Polecam!

Reportaż przedstawiony z punktu widzenia Engleberta (potomka ostatniego króla Rwandy) opowiada o jego życiu, ale w dużej mierze o masakrach ludności Tutsi, przeprowadzonych przez ludności Hutu, które odbywały się w Rwandzie w latach 60. i 90. XX. wieku.
Ocaleli Tutsi żyją spokojnie, nie chcą rozpamiętywać rzezi swoich rodzin i przyjaciół przez sąsiadów. Reportaż jest krotki, czyta się go bardzo szybko. Szkoda, że nie umieszczono w nim żadnych zdjęć opisywanych miejsc.
Sama masakra w latach 90. w której zginęło blisko milion ludzi, to coś co powinno być bardziej nagłośnione.

Reportaż przedstawiony z punktu widzenia Engleberta (potomka ostatniego króla Rwandy) opowiada o jego życiu, ale w dużej mierze o masakrach ludności Tutsi, przeprowadzonych przez ludności Hutu, które odbywały się w Rwandzie w latach 60. i 90. XX. wieku.
Ocaleli Tutsi żyją spokojnie, nie chcą rozpamiętywać rzezi swoich rodzin i przyjaciół przez sąsiadów. Reportaż jest...

Jest to kolejna książka Hatzfielda dotycząca ludobójstwa Hutu na Tutsi w Rwandzie, w kwietniu 1994 roku. Jednak tym razem to tytułowy bohater wyznacza narrację książki. Cała książka to praktycznie monolog Engleberta, który na łamach tej krótkiej książki opowiada historię swego 66letniego życia.
Kim jest Englebert? Dlaczego właśnie on zasłużył na zostanie głównym bohaterem?
Co ma do powiedzenia szczególnego? Myślę, że każdy rwandyjczyk nosi w sobie podobne brzemię tamtych strasznych dni, jednak nie każdy potrafi się z tym pogodzić, rozliczyć. Englebert jakoś się z tym uporał - wystarczy mu zimne piwo, aby dalej kontynuował opowieść.
Sam stracił wszystkich podczas masakr urządzanych przez Hutu. Mimo dorosłego wieku można powiedzieć, że został sierotą, bo nigdy do końca nie stanął na nogi. Chociaż skończył studia oraz posiada 3 hektary ojcowizny, to jego życie jest bardzo marne - zdominowane przez alkohol i wałęsanie się po mieście.
Gdy czytam książki o Rwandzie, to zastanawiam się, co drzemie takiego złego w człowieku ? Skąd te pokłady bestialstwa? Czy to było działanie w amoku, czy zwykłe wyrachowanie ?
Englebert i reszta Tutsi musi przebaczyć swoim sąsiadom i zapomnieć o tych wydarzeniach. Od sadzenia są sądy i zgromadzenia Gacaca, a zwykli ludzie muszą zrobić wszystko, aby już nigdy nie doszło do ludobójstwa.

Jest to kolejna książka Hatzfielda dotycząca ludobójstwa Hutu na Tutsi w Rwandzie, w kwietniu 1994 roku. Jednak tym razem to tytułowy bohater wyznacza narrację książki. Cała książka to praktycznie monolog Engleberta, który na łamach tej krótkiej książki opowiada historię swego 66letniego życia.
Kim jest Englebert? Dlaczego właśnie on zasłużył na zostanie głównym...

"Englebert z rwandyjskich wzgórz" to reportaż, w którym bohaterem jest potomek ostatniego króla Rwandy. Przez część swojego życia był prześladowany z powodu przynależności do plemienia Tutsi. Jednak dzięki swojej pracowitości i wytrwałości starał się walczyć z przeciwnościami losu. Udało mi się również skończyć studia. Englebert był też związany ze swoją rodziną i był gotów za nią poświęcić życie. W 1994 r. jego bliskimi padają ofiarą rzezi ze strony plemienia Hutu (ocalał jedynie jego brat),zaś sam Engelbert musi się ukrywać. W końcu udaje mu się osiąść w Nyamacie.

W swojej rozmowie z Jeanem Hatzfeldem Englebert opowiada o swoim życiu, relacjach z rodziną i znajomymi, a także przedstawia historię ucieczki przed plemieniem Hutu. Będąc naocznym świadkiem, opowiada o dokonanych przez nich zbrodniach oraz cierpieniach Tutsi. Sam jednak mimo tragedii i trudnej w sytuacji jakiej się znalazł stara się utrzymywać z innymi ludźmi dobre relacje i nie mieć wobec nich żalu. Stara się żyć teraźniejszością i nie rozmawiać o przykrych zdarzeniach.

Jest to książka o trudnej sztuce przetrwania i odnalezieniu się w nowej rzeczywistości. Choć Englebert po cichu cierpi z powodu tego, że stracił całą rodzinę, stara się żyć normalnie. Dla niego ważne jest, żeby iść dalej i w rozmowach z innymi nie rozpamiętywać przeszłości. Lektura ta przedstawia też szczegółowo i dokładnie obraz wydarzeń, jakie wydarzyły się w Rwandzie, kilkanaście lat temu. Z tego powodu warto jest też zwrócić na nią uwagę.

Bardzo dobra książka.

"Englebert z rwandyjskich wzgórz" to reportaż, w którym bohaterem jest potomek ostatniego króla Rwandy. Przez część swojego życia był prześladowany z powodu przynależności do plemienia Tutsi. Jednak dzięki swojej pracowitości i wytrwałości starał się walczyć z przeciwnościami losu. Udało mi się również skończyć studia. Englebert był też związany ze swoją rodziną i był gotów...

W jego miejscowości w czasie masakr roku 1994 zginęło ponad 50 tys. ludzi. Englebert ukrywał na bagnach, jak inni Tutsi, którzy chcieli przeżyć. Był świadkiem piekła. “Nawet dzikie zwierzęta nie chciały na to patrzeć. Nigdy nie spotkaliśmy świni ani antylopy czy małpy talapoin. Nie słyszeliśmy krzyków bagiennych ptaków. Nikt nie widział ani jednego węża”.

O tej książce i innych książkach o Afryce przeczytasz tutaj:
http://kawalekafryki.pl/nikt-mi-nie-wadzi-ja-nie-chce-wadzic-nikomu/

W jego miejscowości w czasie masakr roku 1994 zginęło ponad 50 tys. ludzi. Englebert ukrywał na bagnach, jak inni Tutsi, którzy chcieli przeżyć. Był świadkiem piekła. “Nawet dzikie zwierzęta nie chciały na to patrzeć. Nigdy nie spotkaliśmy świni ani antylopy czy małpy talapoin. Nie słyszeliśmy krzyków bagiennych ptaków. Nikt nie widział ani jednego węża”.

O tej książce i...

Całkiem niezły reportaż, który wciąga, miejscami przeraża i zmusza do myślenia. Gdyby nie dość specyficzny styl pisania, byłoby pięć gwiazdek.

Całkiem niezły reportaż, który wciąga, miejscami przeraża i zmusza do myślenia. Gdyby nie dość specyficzny styl pisania, byłoby pięć gwiazdek.

Może się wydawać, że to kolejna książka o ludobójstwie w Rwandzie.
Jednak nie do końca.
To jakby książka biograficzna (nie)zwykłego mieszkańca Rwandy, (nie)przeciętnego Afrykańczyka.
Ludobójstwo jest w jego życiu punktem zwrotnym, jednak nie dominuje nad całym jego życiem.
Na podstawie jego opowieści możemy zobaczyć jak żyje się w środku Afryki, jak myślą ludzie z tamtego rejonu, jak się zachowują, co lubią, jak sobie radzą. Mi dała dużo do myślenia na temat afrykańskiej mentalności kultury, życia społecznego oraz przede wszystkim - ich rozumowania.

Może się wydawać, że to kolejna książka o ludobójstwie w Rwandzie.
Jednak nie do końca.
To jakby książka biograficzna (nie)zwykłego mieszkańca Rwandy, (nie)przeciętnego Afrykańczyka.
Ludobójstwo jest w jego życiu punktem zwrotnym, jednak nie dominuje nad całym jego życiem.
Na podstawie jego opowieści możemy zobaczyć jak żyje się w środku Afryki, jak myślą ludzie z...

Z reportażami Jeana Hatzfelda, francuskiego pisarza, reportera i korespondenta wojennego (pisał m.in. o upadku komunizmu w Europie Środkowej i o “Solidarności”),zapoznałam się już kilka lat temu dzięki Wydawnictwu Czarne. Jego trylogia rwandyjska (“Nagość życia. Opowieści z bagien Rwandy”, “Sezon maczet” i “Strategia antylop”) zapadła mi bardzo głęboko w pamięć, a niedawno zakupiłam oryginalne wersje francuskie, żeby jeszcze raz te książki przeczytać. Niesamowite, że przyszło mi mieszkać w tym kraju… W 2014 roku ukazała się czwarta jego książka o Rwandzie, “Englebert z rwandyjskich wzgórz”. Ma jedynie 104 strony, ale dzięki niej chyba właśnie lepiej zrozumiałam Rwandyjczyków… Więcej na blogu: https://mariannainafricapl.wordpress.com/2017/03/18/jean-hatzfeld-englebert-z-rwandyjskich-wzgorz/

Z reportażami Jeana Hatzfelda, francuskiego pisarza, reportera i korespondenta wojennego (pisał m.in. o upadku komunizmu w Europie Środkowej i o “Solidarności”),zapoznałam się już kilka lat temu dzięki Wydawnictwu Czarne. Jego trylogia rwandyjska (“Nagość życia. Opowieści z bagien Rwandy”, “Sezon maczet” i “Strategia antylop”) zapadła mi bardzo głęboko w pamięć, a niedawno...