Otchłań głodnych oczu

Fantastyczne czytadło zakręcone na maksa. Niezwykła jest już konstrukcja książki, a natłok pomysłów, wątków i motywów przyprawia o zawrót głowy. Różne przestrzenie, różne światy krzyżują się ze sobą tak paradoksalnie, że streścić to bez ujmy dla istoty dzieła nie sposób. Duet ukraińskich pisarzy Henri Oldi Lion (pod tym pseudonimem kryją się Dymitry Gromow i Oleg Ładyżeński) potrafi zdrowo potrząsnąć wyobraźnią czytelnika.

I tylko z żalem pojawia się teraz myśl, że w ten okrutny czas autorzy, jak wielu ukraińskich literatów prawdopodobnie musieli rzucić pióro by bronić zaatakowanej przez bezwzględnego agresora ojczyzny. Niech strzeże ich Dobry Los i pozwoli pokonać moskiewskich okupantów!

Fantastyczne czytadło zakręcone na maksa. Niezwykła jest już konstrukcja książki, a natłok pomysłów, wątków i motywów przyprawia o zawrót głowy. Różne przestrzenie, różne światy krzyżują się ze sobą tak paradoksalnie, że streścić to bez ujmy dla istoty dzieła nie sposób. Duet ukraińskich pisarzy Henri Oldi Lion (pod tym pseudonimem kryją się Dymitry Gromow i Oleg...

To w istocie cykl powiązanych ze sobą, obszernych opowiadań, złączonych nie tylko ogólną scenerią (bardzo zresztą rozbudowaną) czy osobami bohaterów ale przede wszystkim tym, że często przynoszą wzajemne dopełnienie różnych wątków fabularnych. W sumie, mocno skomplikowana konstrukcja. To samo zaobserwować można w tekście kolejnych utworów. Ich cecha dominująca to również niezwykle rozbudowana konstrukcja oraz rwana narracja, pełna retrospekcji, zmian punktów widzenia itp. W zamierzeniach duetu autorskiego miało to zapewne podnieść atrakcyjność całego cyklu i konkretnych opowiadań, moim zdaniem doprowadziło jednak do czegoś przeciwnego. Historia opowiadana w tak skomplikowany sposób staje się trudna w odbiorze, a lektura w wielu momentach nużąca. Przerost formy nad treścią. W sumie szkoda, bo sam pomysł na zbudowanie świata i jego poszczególnych elementów interesujący, a w różnych pojedynczych fragmentach Autorzy udowadniają, że sztuka tworzenia ciekawych, frapujących scen czy dynamicznych dialogów nie jest im obca. W Polsce ukazały się dwa tomy z kilku opublikowanych w języku rosyjskim i na tym poprzestano. Najwidoczniej, taka forma prowadzenia opowieści niekoniecznie przypadła do gustu Czytelnikom.

To w istocie cykl powiązanych ze sobą, obszernych opowiadań, złączonych nie tylko ogólną scenerią (bardzo zresztą rozbudowaną) czy osobami bohaterów ale przede wszystkim tym, że często przynoszą wzajemne dopełnienie różnych wątków fabularnych. W sumie, mocno skomplikowana konstrukcja. To samo zaobserwować można w tekście kolejnych utworów. Ich cecha dominująca to również...

Nie wiem, kto i jak tłumaczył to na język polski i jak to wszystko wygląda w wersji polskiej. Ja to czytam w oryginale. I jeśli mam zostawić tu opinię samej POWIEŚCI, nie tłumaczenia, to powiem wprost: uwielbiam!
Jest pełna ironii, wątków filozoficznych, aluzji oraz gry słów.
Książka wciąga, każdy kolejny tom co raz szerzej otwiera drzwi w ten świat, mistrzowsko stworzony przez Oldiego. Do tego cyklu powieści chce się wracać i chce się o nim rozmawiać...
Książka nie są lekka na samym początku, ale warto przebrnąć przez tę część, żeby iść dalej. Polecam z całego serca.
Ale jeszcze raz podkreślam, że mówię tu o tekstach autorskich, oryginalnych. Wiem, że nie są łatwe dla tłumacza, więc może to problem tłumaczenia?... Zawsze o tym warto pamiętać.
Sama książka dla mnie jest super!

Nie wiem, kto i jak tłumaczył to na język polski i jak to wszystko wygląda w wersji polskiej. Ja to czytam w oryginale. I jeśli mam zostawić tu opinię samej POWIEŚCI, nie tłumaczenia, to powiem wprost: uwielbiam!
Jest pełna ironii, wątków filozoficznych, aluzji oraz gry słów.
Książka wciąga, każdy kolejny tom co raz szerzej otwiera drzwi w ten świat, mistrzowsko stworzony...

Mnogość głównych bohaterów utrudniała mi zorientowanie się, o co w tym wszystkim chodzi. Przeczytałam początek, przyzwyczaiłam się do pierwszego, w jakimś stopniu polubiłam, a tu nagle zmiana. Facet zniknął na długo, pojawiła się cała seria innych. Fakt, w końcu jakoś te postacie się łączą, niektóre spotykają, powstaje spójny świat, ale przez pół książki nie miałam pojęcia, co jest grane. Gubiłam się w licznych imionach i nazwiskach.

Zdaje się, że ta książka początkowo stanowiła kilka różnych opowiadań. I moim zdaniem, na tym należało poprzestać, łączenie ich na siłę wprowadza więcej zamieszania niż pożytku. Wyszło raczej wyjaśnienie działania pewnego uniwersum na licznych przykładach, a nie spójna fabuła.

Nieco więcej tutaj: http://finklaczyta.blogspot.com/2017/04/otchan-godnych-oczu-mnogosc.html

Mnogość głównych bohaterów utrudniała mi zorientowanie się, o co w tym wszystkim chodzi. Przeczytałam początek, przyzwyczaiłam się do pierwszego, w jakimś stopniu polubiłam, a tu nagle zmiana. Facet zniknął na długo, pojawiła się cała seria innych. Fakt, w końcu jakoś te postacie się łączą, niektóre spotykają, powstaje spójny świat, ale przez pół książki nie miałam pojęcia,...

Książka zdecydowanie trochę zbyt chaotyczna. Nie tylko w swojej strukturze, ale również i stylu. Zbyt zawiłe metafory i opisy spowalniają akcję i czynią tekst niezrozumiałym, zawiłym i ciężkim w odbiorze, więc nie jest to dzieło "do autobusu". Jednakże, gdy poświęci się tej powieści odpowiednią ilość czasu, cierpliwości i uwagi, książka staję się naprawdę interesująca. Dobre pomysły twórców, kilka oryginalnych szczegółów urozmaicających historię, parę dobrych opisów i ciekawych opowiastek wewnątrz głównej fabuły. Łącząc to wszystko, myślę, że ocena 6 jest taką uczciwą notą za całokształt.

Książka zdecydowanie trochę zbyt chaotyczna. Nie tylko w swojej strukturze, ale również i stylu. Zbyt zawiłe metafory i opisy spowalniają akcję i czynią tekst niezrozumiałym, zawiłym i ciężkim w odbiorze, więc nie jest to dzieło "do autobusu". Jednakże, gdy poświęci się tej powieści odpowiednią ilość czasu, cierpliwości i uwagi, książka staję się naprawdę interesująca....