Porozumienie przeciw monowładzy. Z dziejów PC

Bardzo ciekawa książka, szczególnie fragmenty o ludziach, którzy kiedyś szli w jednym kierunku a teraz im bardzo nie po drodze. Trzeba również przyznać, że Pan Premier ma dobre pióro, nawet jeśli ktoś nie jest pasjonatem polityki to prawdopodobnie odnajdzie się w tej lekturze.

Bardzo ciekawa książka, szczególnie fragmenty o ludziach, którzy kiedyś szli w jednym kierunku a teraz im bardzo nie po drodze. Trzeba również przyznać, że Pan Premier ma dobre pióro, nawet jeśli ktoś nie jest pasjonatem polityki to prawdopodobnie odnajdzie się w tej lekturze.

Gniot. Idealna dla fanów kaczystanu...

Gniot. Idealna dla fanów kaczystanu...

Z recenzją książki „Porozumienie przeciw monowładzy” jest taki problem, że w zasadzie nie ma odpowiedniego odbiorcy docelowego. Bo Polacy dzielą się na tych którzy Kaczyńskiego nienawidzą, i nawet jakby napisał „Grona gniewu” to by dostał po głowie, oraz na tych którzy ubóstwiają Jarosława: i ci wchłonęliby nawet Kubusia Puchatka jego autorstwa.

Należy jednak unikać oceniania książki pod kątem kontrowersji wobec autora. Patrząc obiektywnie na zawartość tej pozycji można wyrobić sobie następujące przemyślenia na temat Jarosława Kaczyńskiego:

•znikomy wpływ na proces obalenia poprzedniego ustroju
•wykrystalizowane poglądy i chorobliwe nastawienie ku systemom demokratycznym
•dużo ciepła i zrozumienia, również dla mających inne zdanie
•aktywność w dążeniu do korekty kierunku transformacji po 1989r.

Tak to w skrócie wygląda, bo Kaczyński pisze bardzo szczerze, bezpośrednio i osobiście. Nie próbuje koloryzować rzeczywistości, wręcz bardzo często podkreśla swoje pomyłki, błędy, nie przemyślane decyzje i uchybienia. Zapewne właśnie takim szczerym człowiekiem jest w rzeczywistości, ale rozwój wydarzeń sprawił, że przez społeczeństwo postrzegany jest albo jako tyran, albo jako bożyszcze. I ta książka, ani żadna następna, tego nie zmieni. Dla swojego dobra powinien zresztą dać sobie spokój z pisaniem, bo przy takiej skłonności do szczerości zawsze znajdzie się w książce zdanie do którego jego przeciwnicy polityczni się przyczepią.

„Porozumienie przeciw monowładzy” nie powinna więc być przyczynkiem do analizy samego Kaczyńskiego, ale jest znakomitym materiałem do oceny tego co się w Polsce wydarzyło. To jedna z najlepszych, acz subiektywnych, genez wydarzeń okresu przełomu i początków III RP. Czyli okresu niezmiernie interesującego, wręcz fascynującego, także w kontekście ostatnich wydarzeń na scenie politycznej.

Książka obejmuje pewien wycinek aktywności polityczne Braci Kaczyńskich, od ich pierwszych aktywności w trakcie wydarzeń marcowych, poprzez udział - przede wszystkim Lecha w Solidarności, aż po karierę polityczną - początkowo wokół Lecha Wałęsy, a następnie po utworzeniu Porozumienia Centrum. Rozważania urywają się na początku tego wieku, czyli po pierwszym sukcesie wyborczym nowoutworzonego Prawa i Sprawiedliwości. To pierwsza ciekawostka - wówczas sukcesem Kaczyńskiego było wprowadzenie 55 posłów do parlamentu.

Główny nacisk w książce położony jest więc na organizację i aktywność Porozumienia Centrum, jako ugrupowania ukierunkowanego na zmianę sposobu transformacji pokomunistycznej i konkretne reformy, w tym głównie walkę z przestępczością.

Istotnym jest również moment powstania pozycji. Jarosław stworzył ją tuż przed zwycięskimi wyborami 2015r., które otworzyły mu drogę do pełnej realizacji swojego programu poprzez większość sejmową oraz sprzyjającego (nie zawsze ..) Prezydenta. Pisał jednak nie mając doświadczeń z okresu kadencji PiS i wszystkich działań opozycji totalnej, protestów wobec reform. A z drugiej strony z trafności wprowadzenia programów socjalnych (500+) i znakomitych efektów reform na polską gospodarkę (niski deficyt budżetowy, wpływy z VAT, wzrost gospodarczy).

Książka ma więc w dużej mierze charakter już historyczny. Można dowiedzieć się jednak wielu aspektów, które zostały później przekłamane, albo nawet zapomniane. A które historycznie były istotne: wpłynęły na losy Polski bardziej niż te katowane medialnie, obecne w świadomości społecznej...

więcej na
https://www.wodaiogien.com/literatura

Z recenzją książki „Porozumienie przeciw monowładzy” jest taki problem, że w zasadzie nie ma odpowiedniego odbiorcy docelowego. Bo Polacy dzielą się na tych którzy Kaczyńskiego nienawidzą, i nawet jakby napisał „Grona gniewu” to by dostał po głowie, oraz na tych którzy ubóstwiają Jarosława: i ci wchłonęliby nawet Kubusia Puchatka jego autorstwa.

Należy jednak unikać...

Propagandowy gniot, nie dłaem rady przeczytać w całości

Propagandowy gniot, nie dłaem rady przeczytać w całości

Trochę wbrew tytułowi są to polityczne wspomnienia obejmujące czas od momentu zaangażowania się w opozycję antykomunistyczną aż do powstania Prawa i Sprawiedliwości (chociaż oczywiście okres istnienia Porozumienia Centrum jest opisany najdokładniej). Z natury subiektywne, ale czyta się naprawdę nieźle. Pewnie, można się nie zgadzać z oceną różnych zjawisk czy postaci, ale nie ma tutaj wbrew pozorom za dużo dorabiania ideologii niektórym wydarzeniom post factum (czego się mocno obawiałem zwłaszcza w kontekście pompatycznego tytułu książki). Generalnie pozytywne zaskoczenie, ciekawa próba pokazania burzliwej polityki lat 90 oczyma jednego z głównych jej aktorów.

Trochę wbrew tytułowi są to polityczne wspomnienia obejmujące czas od momentu zaangażowania się w opozycję antykomunistyczną aż do powstania Prawa i Sprawiedliwości (chociaż oczywiście okres istnienia Porozumienia Centrum jest opisany najdokładniej). Z natury subiektywne, ale czyta się naprawdę nieźle. Pewnie, można się nie zgadzać z oceną różnych zjawisk czy postaci, ale...

Że Kaczyński w swojej autobiografii sam siebie wybiela? A kto w takich publikacjach tego nie robi? Czytając tę książkę miałem jednak nieodparte wrażenie, iż prezes PiS nie jest osobą tak straszną jak kreują go media, bo potrafi przyznać się do błędów (kilkukrotnie porusza temat Tadeusza Kowalczyka czyli powiązanej z mafią szarej eminencji Porozumienia Centrum) i potrafi powiedzieć naprawdę wiele dobrych rzeczy o osobach atakujących go bez żadnej taryfy ulgowej (vide Niesiołowski). Wadą wspomnień Kaczyńskiego jest jednak fakt, iż chyba nieco koloryzuje swoje zaangażowanie w działalność opozycji demokratycznej...

Że Kaczyński w swojej autobiografii sam siebie wybiela? A kto w takich publikacjach tego nie robi? Czytając tę książkę miałem jednak nieodparte wrażenie, iż prezes PiS nie jest osobą tak straszną jak kreują go media, bo potrafi przyznać się do błędów (kilkukrotnie porusza temat Tadeusza Kowalczyka czyli powiązanej z mafią szarej eminencji Porozumienia Centrum) i potrafi...

Dla mnie to książka wybitna. JK potrafi opowiadać o wszystkim. O wielu, bardzo wielu swoich porażkach i o niezachwianej wierze w to, co robił. O niewłaściwych sojuszach i o ludziach, którzy go zawiedli. Można go lubić lub nie, ale na pewno warto go czytać.

Dla mnie to książka wybitna. JK potrafi opowiadać o wszystkim. O wielu, bardzo wielu swoich porażkach i o niezachwianej wierze w to, co robił. O niewłaściwych sojuszach i o ludziach, którzy go zawiedli. Można go lubić lub nie, ale na pewno warto go czytać.

Bardzo ciekawy opis najnowszej historii Polski widziany oczami jednego z najbardziej wpływowych polskich polityków. Można nie przepadać za Jarosławem Kaczyńskim, nie zgadzać się z nim, ale spojrzenie na świat jego oczyma jest dość ciekawe. Zwłaszcza, że był w sercu najważniejszych i przełomowych wydarzeń ostatnich czasów.

W dodatku można się dowiedzieć sporo ciekawych wątków o współczesnych politykach oraz ich przemianach, np. że Stefan Niesiołowski jeździł po Polsce z Kaczyńskim i razem się dobrze dogadywali, kulisy wejścia do polityki Hanny Gronkiewicz-Walc albo jakim zagorzałym działaczem katolicki był tzw. Misio Kamiński.

Bardzo ciekawy opis najnowszej historii Polski widziany oczami jednego z najbardziej wpływowych polskich polityków. Można nie przepadać za Jarosławem Kaczyńskim, nie zgadzać się z nim, ale spojrzenie na świat jego oczyma jest dość ciekawe. Zwłaszcza, że był w sercu najważniejszych i przełomowych wydarzeń ostatnich czasów.

W dodatku można się dowiedzieć sporo ciekawych...

Dla takiego "PIS-owskiego oszołoma" i "mochera" jak ja ta książka to pozycja obowiązkowa. W końcu jest to nie tylko biografia polityczna jednej z najwspanialszych postaci najnowszej historii Polski ale ukazanie prawdziwej twarzy III RP, medialno-politycznego establishmentu, wszechobecnej agentury, wpływów postkomunizmu. Jarosław Kaczyński jest w swojej autobiografii mocno obiektywny: nie wstydzi się dawnych kontaktów z tak wątpliwymi dziś autorytetami i osobistymi wrogami jak Lech Wałęsa czy Tadeusz Mazowiecki.

Mimo czarnego PR i przemysłu pogardy Jarosław Kaczyński nigdy nie wyrzekł się swoich poglądów, choćby dla doraźnych korzyści politycznych (wolał zdecydowanie zrezygnować z kandydowania lub oddać swoje miejsce komuś innemu). Za te poglądy przecież był, a raczej jest, szykanowany od wczesnych lat 90. Co gorsza, nie chodzi tu jedynie o pomówienia i kłamstwa w najpopularniejszych kanałach telewizyjnych, prasie, radiu skupionych wokół "Gazety Wyborczej". W niszczeniu środowisk prawicowych czynnie służyła postkomunistyczna agentura przede wszystkim w postaci UOP: podpalenia samochodów, pękające opony, podrabianie "lojalek", publiczne groźby w radiu, "szafa Lesiaka", brak pomocy Policji czy wreszcie prawdziwe ukoronowanie demokracji w postkomunistycznej Polsce - instrukcja 0015 Urzędu Ochrony Państwa nakazująca inwigilację antywałęsowskiej prawicy. Kształt prezydentury Lecha Wałęsy, w świetle dzisiejszej wiedzy historycznej, raczej nie dziwi.

Powyższa książka jest znakomitym przykładem jak z patrioty o stałych poglądach łatwo robić złodzieja, Tajnego Współpracownika, tchórza, łajdaka, krótko mówiąc - jak działa "przemysł pogardy". Jest to również znakomite zdemaskowanie prawdziwego oblicza III Rzeczypospolitej.

Dla takiego "PIS-owskiego oszołoma" i "mochera" jak ja ta książka to pozycja obowiązkowa. W końcu jest to nie tylko biografia polityczna jednej z najwspanialszych postaci najnowszej historii Polski ale ukazanie prawdziwej twarzy III RP, medialno-politycznego establishmentu, wszechobecnej agentury, wpływów postkomunizmu. Jarosław Kaczyński jest w swojej autobiografii mocno...

Hagiograficzna papka w sam raz dla wyznawców prezesa. Nagle okazuje się, że Kaczyński cierpiał w stanie wojennym (chociaż jakimś zrządzeniem losu nie dał się internować) i wymykał się obławie.

Szkoda tylko, że brakuje tutaj dużych fragmentów, np co się stało z majątkiem spółki Srebrna?

Tylko dla wytrwałych

Hagiograficzna papka w sam raz dla wyznawców prezesa. Nagle okazuje się, że Kaczyński cierpiał w stanie wojennym (chociaż jakimś zrządzeniem losu nie dał się internować) i wymykał się obławie.

Szkoda tylko, że brakuje tutaj dużych fragmentów, np co się stało z majątkiem spółki Srebrna?

Tylko dla wytrwałych