Twarze tajfunu. O poszukiwaniu szczęścia na Filipinach

Lekko napisana opowieść o nielekkim doświadczeniu. Doświadczeniu samej autorki, która pracowała jako wolontariuszka na Filipinach, jak i samych Filipińczyków, którzy doświadczyli skutków straszliwego kataklizmu jaki był tajfun Yolanda. Jedno i drugie na swój sposób wciągające, choć mam wrażenie, że opowieść mogłaby zostać rozwinięta albo pogłębiona. Zwłaszcza ta związana z jej doświadczeniem jako wolontariuszki. Póki co nie natrafiłem na dobrą książkę poświęconą trudnemu wolontariatowi napisaną z perspektywy samego wolontariusza. Ta miała jakieś tego zaczątki. Szkoda, że tylko tyle bo warsztat pisarski był naprawdę dobry. Ogólnie – pomysł na książkę ciekawy, ale szkoda rozwodnienia treści na dwie płaszczyzny.

Lekko napisana opowieść o nielekkim doświadczeniu. Doświadczeniu samej autorki, która pracowała jako wolontariuszka na Filipinach, jak i samych Filipińczyków, którzy doświadczyli skutków straszliwego kataklizmu jaki był tajfun Yolanda. Jedno i drugie na swój sposób wciągające, choć mam wrażenie, że opowieść mogłaby zostać rozwinięta albo pogłębiona. Zwłaszcza ta związana z...

Fajnie się czyta. Książka na jeden weekend :)

Fajnie się czyta. Książka na jeden weekend :)

Małgorzata Szumska zabiera czytelnika na filipińskie wyspy, gdzie niedawno przeszedł niszczący tajfun, który zabrał ludziom ich domy, cały dobytek, miejsca pracy i życie ich bliskich.

Autorka zostaje wolontariuszką w jednej z organizacji i pomaga okolicznym mieszkańcom stanąć na nogi po klęsce żywiołowej, która ich dotknęła. Buduje dla nich domy, zbiera środki pieniężna, organizuje spotkania dla dzieci i opatruje rannych dorosłych. W swoim reportażu pokazuje nie tylko jak wygląda jej życie, ale przede wszystkim jak wygląda życie tamtych ludzi, jakie mają problemy i marzenia. Opisuje to, co ich spotkało, co stracili, jak zmieniła się ich rzeczywistość. Nawiązuje też do samej roli wolontariusza, który bardzo często pomaga tu i teraz, ale nie zdaje sobie sprawy z tego, jak jego zachowania wpłyną na dalsze losy ludzi.

Jak dla mnie części tematów mogłoby w tej książce nie być a część mogłaby zostać bardziej omówiona. To całkiem niezły reportaż, choć w chwili czytania nie byłam nim aż tak zachwycona. Teraz, po jakimś czasie doceniam go nieco bardziej. Widzę, ile we mnie zostawił, ile dał mi tematów do refleksji.

Małgorzata Szumska zabiera czytelnika na filipińskie wyspy, gdzie niedawno przeszedł niszczący tajfun, który zabrał ludziom ich domy, cały dobytek, miejsca pracy i życie ich bliskich.

Autorka zostaje wolontariuszką w jednej z organizacji i pomaga okolicznym mieszkańcom stanąć na nogi po klęsce żywiołowej, która ich dotknęła. Buduje dla nich domy, zbiera środki pieniężna,...

Ależ to jest dobra pozycja. Natrafiłem na nią przypadkiem, bo wszystko co jest wydawane przez wydawnictwo czarne uważam za warte uwagi. Treść mnie oczarowała. Jak tak ciekawa książka ma tak mało opinii? Szumska ma zmysł do opisywania i edukowania. Zazdroszczę jej tej podróży, a zarazem jestem przerażony myślą, że to ja jestem w centrum wydarzeń na Filipinach. Gdy wydawało się, że będzie to zbyt delikatna jak na wydarzenia po Yolandzie książka, końcówka przyprawia o dreszcze. Gratuluję napisania i wydania!

Ależ to jest dobra pozycja. Natrafiłem na nią przypadkiem, bo wszystko co jest wydawane przez wydawnictwo czarne uważam za warte uwagi. Treść mnie oczarowała. Jak tak ciekawa książka ma tak mało opinii? Szumska ma zmysł do opisywania i edukowania. Zazdroszczę jej tej podróży, a zarazem jestem przerażony myślą, że to ja jestem w centrum wydarzeń na Filipinach. Gdy wydawało...

Wstrząsająca. Przytłaczająca. Powodująca gęsią skórkę i ścisk w gardle. Gorzka. Taka jest właśnie ta książka. Ale nie w zły sposób. Mimo wszechobecnego smutku i zderzenia z niesprawiedliwością i okrucieństwem świata książka jest piękna - do głębi poruszająca.
Pani Małgorzata pisze w świetny sposób - wydawałoby się, że to przecież tylko relacja, ona jednak nadaje swoim opowieściom jakąś niesamowitą, niemal czarodziejsko urzekającą głębię. Potrafi pięknie kreślić emocje i je wzbudzać. Nie czytałam jeszcze tak druzgocącego reportażu w tak niewinnej, zdawałoby się, otoczce.
Nie jestem w stanie nawet opisać co czuje się podczas lektury.
Koniecznie do przeczytania. A przede wszystkim do przemyślenia.

Wstrząsająca. Przytłaczająca. Powodująca gęsią skórkę i ścisk w gardle. Gorzka. Taka jest właśnie ta książka. Ale nie w zły sposób. Mimo wszechobecnego smutku i zderzenia z niesprawiedliwością i okrucieństwem świata książka jest piękna - do głębi poruszająca.
Pani Małgorzata pisze w świetny sposób - wydawałoby się, że to przecież tylko relacja, ona jednak nadaje swoim...

Poza ciekawą treścią z pogranicza literatur podróżniczo-reportażowych książka wyposażona jest także spore walory humanistyczne. Autorka wyzbywa się romantycznej wizji podróżowania i pomagania, przedstawia ludzi pięknych i niepozbawionych wad jednocześnie, zaś zniszczone tajfunem filipińskie wyspy potrafią być piękne i straszne zarazem, bez przywoływania wizji raju na ziemi albo piekła na ziemi.

Pełna radości, ale nie wolna także od pewnego rozgoryczenia opowieść o ludziach, żyjących gdzieś indziej. Polecam mocno.

Poza ciekawą treścią z pogranicza literatur podróżniczo-reportażowych książka wyposażona jest także spore walory humanistyczne. Autorka wyzbywa się romantycznej wizji podróżowania i pomagania, przedstawia ludzi pięknych i niepozbawionych wad jednocześnie, zaś zniszczone tajfunem filipińskie wyspy potrafią być piękne i straszne zarazem, bez przywoływania wizji raju na ziemi...

Książka dość ciekawa. Pokazuje życie wolontariusza. Robi to bez zachwytów nad wspaniałością własnej osoby, bez zadęcia. Przedstawia blaski i cienie, odpowiedzialność za niesioną pomoc. „Na Filipinach zdałam sobie sprawę, że – paradoksalnie – czasami pomagając, krzywdzimy. W rezultacie ludzie sami nie budują swoich domów, bo wierzą, że dostaną je od białych, nie wracają do pracy, bo łatwiej jest im żebrać albo czekać na jedzenie i wodę od dużych organizacji”. Dzięki tej książce mogłam zobaczyć jak wygląda świat po kataklizmie widziany z bliska a nie okiem kamery telewizyjnej. Jakie zagrożenia czekają na tych, którzy niosą pomoc humanitarną. Autorka zamieszcza w reportażu rozmowy z tubylcami. Lecz nie zawsze jedynie cytuje swoich rozmówców, bywa, że dodaje własny komentarz. Zdarza się, iż powtarza te same opinie po kilka razy, lecz innymi słowami. Nie do końca zrozumiałam zamysł autorki: żeby czytelnik zrozumiał, czy żeby bardziej poetycko było? Podsumowując. Książkę czyta się szybko, ilustrują ją dobrze zrobione zdjęcia, a potknięcia językowe i stylistyczne bardziej dodają jej autentyczności, aniżeli odstręczają od lektury. Polecam.

Książka dość ciekawa. Pokazuje życie wolontariusza. Robi to bez zachwytów nad wspaniałością własnej osoby, bez zadęcia. Przedstawia blaski i cienie, odpowiedzialność za niesioną pomoc. „Na Filipinach zdałam sobie sprawę, że – paradoksalnie – czasami pomagając, krzywdzimy. W rezultacie ludzie sami nie budują swoich domów, bo wierzą, że dostaną je od białych, nie wracają do...

Fajna, lekko napisana książka, poruszająca sprawy ważne, wręcz fundamentalne.
Młoda dziewczyna chcąc być wolontariuszem postanawia zamieszkać na pewien czas na Filipinach gdzie odbywa szereg inspirujących, ciężkich czasami rozmów z Filipińczykami.
Kiedyś widziałem tą dziewczynę w telewizji, to co stworzyła wraz ze swoim teatrem lalek na wyspie Bantayan urzekło mnie. Kiedy dowiedziałem się o jej książce na ten temat z zainteresowaniem zajrzałem do środka.
Szybko się czyta, daje do myślenia.
Seria Gringo w Czarnym, może być fajnym kompromisem między wkopujacymi w glebę reportażami po których nie wierzysz już w dobro tego świata, a między lekką literaturą podróżniczą. W tej pierwszej książce w serii znajdujemy piękny balans między jednym a drugim.

Fajna, lekko napisana książka, poruszająca sprawy ważne, wręcz fundamentalne.
Młoda dziewczyna chcąc być wolontariuszem postanawia zamieszkać na pewien czas na Filipinach gdzie odbywa szereg inspirujących, ciężkich czasami rozmów z Filipińczykami.
Kiedyś widziałem tą dziewczynę w telewizji, to co stworzyła wraz ze swoim teatrem lalek na wyspie Bantayan urzekło mnie. Kiedy...

Małgorzata Szumska kolejny raz zabrała mnie w podróż. Kolejny raz jest to podróż udana,ciekawa, szkoda że tak krótka. To podróż do wnętrza człowieka, do miejsca którego ja nie mam szansy zobaczyć. Polecam.

Małgorzata Szumska kolejny raz zabrała mnie w podróż. Kolejny raz jest to podróż udana,ciekawa, szkoda że tak krótka. To podróż do wnętrza człowieka, do miejsca którego ja nie mam szansy zobaczyć. Polecam.

Książka skierowana przede wszystkim do bieda-turystów, dzieciaków, którzy jadąc pierwszy raz do Azji chcą czuć się jak kolumbowie (wrzucając przy tym selfie na fejsa w modnych kapielowkach z palemkami w obowiazkowych Ray-banach). Może jeszcze dla Janusza i Krystyny, którzy odkladali parę lat na swoją wielką egipską przygodę... "Czarne" uznam, ze był to Wasz wypadek przy pracy i albo sami przeprosicie za ten pożal się Boże "reportaz", który mógłby napisać pierwszy lepszy hipi Czarek albo na dniach składam zawiadomienie do Prokuratury o popełnieniu zbrodni na polskiej szkole reportazu.

Książka skierowana przede wszystkim do bieda-turystów, dzieciaków, którzy jadąc pierwszy raz do Azji chcą czuć się jak kolumbowie (wrzucając przy tym selfie na fejsa w modnych kapielowkach z palemkami w obowiazkowych Ray-banach). Może jeszcze dla Janusza i Krystyny, którzy odkladali parę lat na swoją wielką egipską przygodę... "Czarne" uznam, ze był to Wasz wypadek przy...