Opowiadania

Może jestem na to za młoda lub za głupia, ale po prostu nie rozumiem tych opowieści:(

Może jestem na to za młoda lub za głupia, ale po prostu nie rozumiem tych opowieści:(

Piękne

Piękne

Niesamowity zbiór opowiadań mistrza. Częściej smutnych i pozbawionych złudzeń, ale jakże oryginalnych.

Niesamowity zbiór opowiadań mistrza. Częściej smutnych i pozbawionych złudzeń, ale jakże oryginalnych.

Wydaje mi się, że Marquez zdecydowanie lepiej wypada w dłuższych formach. Opowiadania, a przynajmniej z tego zbioru, mu nie służą.

Jest w tych historiach jednak wiele tego Marqueza, którego polubiłam. To ta onirycznosc narracji, elementy magiczne, nieodłączną życiu śmierć i zdania-cytaty.

Podoba mi się także nawiazywanie przez autora w opowiadaniach do swoich innych dzieł. Co więcej, zawsze z uśmiechem reagowałam, gdy okazywało się, że niektórzy bohaterowie "wędrują" między opowiadaniami.

Ta książka to zbiór trzech mniejszych tomów opowiadań. Pierwszy z nich niepotrzebnie znajduje się na samym początku. Kilka razy chciałam zrezygnować z lektury na samym początku. Drugi tom zaskakuje pewna świeżością, a w trzecim wybija się najmocniej obszerne opowiadanie o niegodziwej babce.

Dość trudno oceniać tom jako całość, bo jest bardzo różnorodny i opowiadania doskonale przeplatają się z dłużącymi się nużącymi historiami.

Mimo wszystko jednak te prawie trzydzieści opowiadań dość srogo mnie przeczołgało.

Wydaje mi się, że Marquez zdecydowanie lepiej wypada w dłuższych formach. Opowiadania, a przynajmniej z tego zbioru, mu nie służą.

Jest w tych historiach jednak wiele tego Marqueza, którego polubiłam. To ta onirycznosc narracji, elementy magiczne, nieodłączną życiu śmierć i zdania-cytaty.

Podoba mi się także nawiazywanie przez autora w opowiadaniach do swoich innych...

Interesujący zbiór, ale nic a nic nie może się równać z "Dwunastoma opowiadaniami tułaczymi".

Interesujący zbiór, ale nic a nic nie może się równać z "Dwunastoma opowiadaniami tułaczymi".

Większość opowiadań przeczytałam jakiś czas temu. Ta książka to połączenie trzech innych zbiorów opowiadań. Wróciłam więc do tych, które mi się podobały, przeczytałam trzy których nie było w poprzednich książkach i tyle. Trochę szkoda, nie doczytałam i musiałam obejść się smakiem.

Większość opowiadań przeczytałam jakiś czas temu. Ta książka to połączenie trzech innych zbiorów opowiadań. Wróciłam więc do tych, które mi się podobały, przeczytałam trzy których nie było w poprzednich książkach i tyle. Trochę szkoda, nie doczytałam i musiałam obejść się smakiem.

Trzyczęściowy, znakomity zbiór, szczególnie część druga i trzecia. Liczne nawiązania do innych tekstów autora, zwłaszcza "Stu lat..", "Nie ma kto pisać do pułkownika" czy "Jesieni patriarchy". Ich wyłapanie w tekście powoduje specyficzną czytelniczą przyjemność. Magiczne, zawiłe, karaibskie, świetne.

Trzyczęściowy, znakomity zbiór, szczególnie część druga i trzecia. Liczne nawiązania do innych tekstów autora, zwłaszcza "Stu lat..", "Nie ma kto pisać do pułkownika" czy "Jesieni patriarchy". Ich wyłapanie w tekście powoduje specyficzną czytelniczą przyjemność. Magiczne, zawiłe, karaibskie, świetne.

Oto przed wami najnudniejszy pisarz świata. Mimo to nie mogę mu odmówić talentu, pięknego stylu i delikatności z jaką pisze.

Oto przed wami najnudniejszy pisarz świata. Mimo to nie mogę mu odmówić talentu, pięknego stylu i delikatności z jaką pisze.

Ten zbiór to ledwie namiastka tego, co ten wybitny pisarz zaprezentował w "Dwunastu opowiadaniach tułaczych". Dlatego nie polecam tej pozycji. Można ją pominąć, nic się nikomu nie stanie. Sam Maqrquez też raczej nie powinien się obrazić.

Ten zbiór to ledwie namiastka tego, co ten wybitny pisarz zaprezentował w "Dwunastu opowiadaniach tułaczych". Dlatego nie polecam tej pozycji. Można ją pominąć, nic się nikomu nie stanie. Sam Maqrquez też raczej nie powinien się obrazić.

Krótka forma nie służy Marquezowi. Powieści pisał wybitne. Opowiadania słabiutkie.

Krótka forma nie służy Marquezowi. Powieści pisał wybitne. Opowiadania słabiutkie.