Iron Gold

Pierwsza trylogia była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Podszedłem do niej nie tylko bez żadnych oczekiwań, ale wręcz z pewnym lekceważeniem, a skończyłem ją z opadniętą szczęką. Dostałem być może moją ulubioną serię. Oczekiwania do kontynuacji miałem więc przeogromne i cieszę się, że mogę powiedzieć, że ostatecznie nie zawiodłem się. Na początku trzeba się jednak przygotować na zmiany.

Pierwsze co przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o pierwszej trylogii, to jej zabójcze tempo. Tutaj z kolei narracja bardzo zwalnia, a także nie śledzimy już historii tylko z perspektywy Darrowa. Dostajemy 3 dodatkowe postaci, które nie podnoszą adrenaliny tak, jak rozdziały Reapera, ale dodają za to warstwy, które sprawiają, że ta książka wydaje się bardziej dojrzała. Ostatecznie wydaje się to być dobrą decyzją, mimo jeśli seria traci w efekcie to, co stanowiło jeden z jej największych atutów. Coś za coś.

Seria nie traci jednak swoich pozostałych cech. Pierce Brown to jeden z niewielu autorów, który potrafi tak łatwo dotrzeć do mnie samymi słowami. Jest bezpośredni, nie używa zbyt kwiecistej prozy, ale regularnie kreuje sekwencje, dialogi czy one linery, które wybrzmiewają echem większym, niż w jakiejkolwiek innej książce, którą czytałem. Jest też mistrzem wewnętrznych rozterek u jego postaci. To co pisze, po prostu do mnie trafia. Można nie lubić jego bohaterów, można nie zgadzać się z ich wyborami, można być wściekłymi na ich decyzje, ale za każdym razem rozumie się je i skąd się one biorą. Pod tym względem Brown nie ma sobie równych. Nie spotkałem się jeszcze z serią, która tak łatwo jest w stanie sprawić, że kwestionuję swoje własne opinie na temat wydarzeń. W końcu ta książka jest właśnie w dużej mierze zbudowana na idei "czy my dalej kibicujemy tym dobrym? Czy nawet kiedykolwiek tak było?" i działa to świetnie.

Bałem się, że zmiany wspomniane wcześniej zabiją to coś, co tak bardzo podobało mi się w poprzednich tomach, ale niepotrzebnie. Po skończeniu lektury, jestem nahypowany na kontynuacje jak nigdy. Hail Reaper.

Pierwsza trylogia była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Podszedłem do niej nie tylko bez żadnych oczekiwań, ale wręcz z pewnym lekceważeniem, a skończyłem ją z opadniętą szczęką. Dostałem być może moją ulubioną serię. Oczekiwania do kontynuacji miałem więc przeogromne i cieszę się, że mogę powiedzieć, że ostatecznie nie zawiodłem się. Na początku trzeba się jednak...

Trzyma poziom pierwszej trylogii. Akcja dzieje się 10 lat po wydarzeniach z trzeciego tomu. Pojawia się paru nowych głównych bohaterów, a sam Reaper schodzi jakby trochę na drugi plan (a przynajmniej dużo mniej miejsca w książce jest mu poświęcone). Po tym trzecim tomie, który jakby nie patrzeć był epicką space operą ten wydaje się bardziej kameralny, ale jak dobrze pamiętam z pierwszym tomem była podobna sytuacja.
Także możemy się spodziewać narastającej "epickości" z kolejnymi tomami ;)

Trzyma poziom pierwszej trylogii. Akcja dzieje się 10 lat po wydarzeniach z trzeciego tomu. Pojawia się paru nowych głównych bohaterów, a sam Reaper schodzi jakby trochę na drugi plan (a przynajmniej dużo mniej miejsca w książce jest mu poświęcone). Po tym trzecim tomie, który jakby nie patrzeć był epicką space operą ten wydaje się bardziej kameralny, ale jak dobrze...