Kochałam Tyberiusza

Dowód na to, że retelling nie jest współczesnym wynalazkiem. Dored już 70 lat temu próbowała rozjaśnić nieco wizerunek jedynej córki Augusta Julii z takim sobie skutkiem. Musiała przy okazji znaleźć czarny charakter i nieco banalnie, śladem Gravesa uczyniła nim Livię. Historycznie Julia prawdopodobnie jednak aniołkiem nie była i cała opowieść jest średnio wiarygodna, i napisana jak prościutki romans.

Dowód na to, że retelling nie jest współczesnym wynalazkiem. Dored już 70 lat temu próbowała rozjaśnić nieco wizerunek jedynej córki Augusta Julii z takim sobie skutkiem. Musiała przy okazji znaleźć czarny charakter i nieco banalnie, śladem Gravesa uczyniła nim Livię. Historycznie Julia prawdopodobnie jednak aniołkiem nie była i cała opowieść jest średnio wiarygodna, i...

Kompletnie nijaki styl autorki, która prowadzi jedynie prostą relację z tego, co bohaterowie książki robią jest powodem, dla którego nie byłam w stanie wciągnąć się w lekturę. Po jakimś czasie zaczęłam bezmyślnie kartkować stronice, nie czytając dokładnie. A tak lubię starożytne okoliczności! Szkoda...

Kompletnie nijaki styl autorki, która prowadzi jedynie prostą relację z tego, co bohaterowie książki robią jest powodem, dla którego nie byłam w stanie wciągnąć się w lekturę. Po jakimś czasie zaczęłam bezmyślnie kartkować stronice, nie czytając dokładnie. A tak lubię starożytne okoliczności! Szkoda...

Oparta na faktach, lecz nieco fabularyzowana historia Julii, córki Oktawiana Augusta. Powieść przedstawiona jest w formie autobiografii. Na plus na pewno zaliczyć można oddanie realiów i praw tamtych czasów oraz przedstawienie historycznych postaci na tle zawiłych relacji rodzinnych oraz dość skomplikowanej intrygi, w centrum której znalazła się główna bohaterka. Co mnie zadziwiło to dość znaczne skróty czasowe między wydarzeniami. W jednym akapicie potrafi zostać streszczonych nawet kilka lat. W efekcie mamy tu poczucie szybkiego przemijania i zmiany. Opisane zostało całe życie Julii, a nawet okoliczności jej przyjścia na świat, aż do jej śmierci. Generalnie wrażenia pozytywne.

Oparta na faktach, lecz nieco fabularyzowana historia Julii, córki Oktawiana Augusta. Powieść przedstawiona jest w formie autobiografii. Na plus na pewno zaliczyć można oddanie realiów i praw tamtych czasów oraz przedstawienie historycznych postaci na tle zawiłych relacji rodzinnych oraz dość skomplikowanej intrygi, w centrum której znalazła się główna bohaterka. Co mnie...

Świetnie przybliżona postać Julii, codzienne życie wyższych sfer w starożytnym Rzymie, wcale nie tak różne jak obecnie. Dla miłośników historii i starożytnego Rzymu - lektura obowiazkowa.

Świetnie przybliżona postać Julii, codzienne życie wyższych sfer w starożytnym Rzymie, wcale nie tak różne jak obecnie. Dla miłośników historii i starożytnego Rzymu - lektura obowiazkowa.

Ta książka nie jest może obiektywnie zła, ale srodze się na niej zawiodłem. Liczyłem na coś w stylu "Ja, Klaudiusz", a dostałem romansidło o wątpliwej wartości historycznej. Wiem, że wielu czytelnikom się podoba, ale ja nie polecam.

Ta książka nie jest może obiektywnie zła, ale srodze się na niej zawiodłem. Liczyłem na coś w stylu "Ja, Klaudiusz", a dostałem romansidło o wątpliwej wartości historycznej. Wiem, że wielu czytelnikom się podoba, ale ja nie polecam.

Starożytność, miłość, namiętność, władza, zazdrość, wojny, wpływy...

Starożytność, miłość, namiętność, władza, zazdrość, wojny, wpływy...

Książkę poleciła mi moja mama, jej zaś moja babcia. Mam takie poczucie, że treść tej książki jest w jakiś sposób dziedziczona w naszej rodzinie.
Piękna opowieść o miłości. O przeciwnościach losu. Zarazem barwna, ale i tragiczna. Uważam, że właśnie tak powinny być przedstawiana historia - nie jak spis pustych dat, ale jako zbiór ludzkich emocji, opisy codziennego życia, opis sytuacji. ,,Kochałam Tyberiusza" pokazuje, że choć świat się zmienia, ludzie reagują bardzo podobnie. Z Julią, główną bohaterką, możemy się utożsamiać. Jest to kobieta spragniona miłości, szukająca szczęścia.

Książkę poleciła mi moja mama, jej zaś moja babcia. Mam takie poczucie, że treść tej książki jest w jakiś sposób dziedziczona w naszej rodzinie.
Piękna opowieść o miłości. O przeciwnościach losu. Zarazem barwna, ale i tragiczna. Uważam, że właśnie tak powinny być przedstawiana historia - nie jak spis pustych dat, ale jako zbiór ludzkich emocji, opisy codziennego życia,...

Jedna z tych powieści, o których mogę powiedzieć, że przeczytałam je jednym tchem. Elisabeth Dored świetnie maluje atmosferę starożytnego Rzymu, z jego zepsuciem, intrygami i podwójną moralnością. A na tym tle pokazuje tragiczne losy kobiety, o której praktycznie nic nie wiadomo, którą historia wymazała ze swoich kart mimo tego, że była córką cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta.

Jedna z tych powieści, o których mogę powiedzieć, że przeczytałam je jednym tchem. Elisabeth Dored świetnie maluje atmosferę starożytnego Rzymu, z jego zepsuciem, intrygami i podwójną moralnością. A na tym tle pokazuje tragiczne losy kobiety, o której praktycznie nic nie wiadomo, którą historia wymazała ze swoich kart mimo tego, że była córką cesarza rzymskiego Oktawiana...

Książka moim zdaniem niezwykła, podobało mi się w niej wszystko - począwszy od wciągającej fabuły po najdrobniejsze opisy krajobrazu. Warta przeczytania i to nie jeden raz. Polecam ;)

Książka moim zdaniem niezwykła, podobało mi się w niej wszystko - począwszy od wciągającej fabuły po najdrobniejsze opisy krajobrazu. Warta przeczytania i to nie jeden raz. Polecam ;)

Książka jest wspaniała, trzeba tylko skupić się i ogarnąć wiele postaci . Przeczytałam ją dawno i byłam pod ogromnym wrażeniem. Mam chęć przypomnieć ją sobie. Jedna z lepszych książek , jakie przeczytałam . Bardzo polecam !

Książka jest wspaniała, trzeba tylko skupić się i ogarnąć wiele postaci . Przeczytałam ją dawno i byłam pod ogromnym wrażeniem. Mam chęć przypomnieć ją sobie. Jedna z lepszych książek , jakie przeczytałam . Bardzo polecam !