Kilka cytatów, do których będę chciała wrócić.

"Swoją markę łatwo, niestety, zepsuć. Można nawalić, pobłądzić. I wtedy cierpię na tym nie tylko ja sam, ale cierpi marka chrześcijaństwa i marka Kościoła. Jeden ksiądz jedną źle spędzoną nocą może zniweczyć pracę wielu swoich kolegów i sypnąć piachu w tryby całego kościoła. A jeśli chodzi o świeckich, to myślę, że często ruch w interesie psuje nadgorliwość, wyobrażenie sobie, że wszystkich trzeba nawrócić. Spokojnie! Świat został zbawiony. Jezus już to załatwił. My tylko czerpiemy owoce z Jego ofiary krzyżowej."

"Chrześcijanin powinien umieć rozmawiać i o rekolekcjach i o piłce nożnej i o muzyce. Także ksiądz powinien znać się na różnych sprawach, żeby móc być bliżej ludzi, żeby potrafić się wczuć w ich życie i w ich codzienne problemy."

"Na obrazie Jezusa Miłosiernego, najbardziej chyba znanym na świecie wizerunku Jezusa, szczególnie interesuje mnie ręka, którą Jezus błogosławi. Komu błogosławi? Wszystkim. Gdyby chciał, poprosiłby Faustynę, żeby Jego wizerunek nie był upowszechniany, ale na przykład został zamknięty w jakiejś bocznej kaplicy w Łagiewnikach. A tak? Wejść do kościoła może każdy. I każdy może podejść do obrazu. A jak znajdzie się już blisko, to co zobaczy? Otóż Jezus będzie na niego patrzył z ręką wzniesioną w geście błogosławieństwa. Tak samo będzie patrzył na księdza, jak i na prostytutkę, na szafarza Eucharystii, jak i na mordercę. Jezus błogosławi każdemu, kto się do Niego zbliży. Bo przecież wszedł, może klęknął, a więc jest w nim okruch dobra, iskra, która z Bożą łaską może kiedyś sprawi, że ten człowiek zatęskni za Bogiem. Na to właśnie Jezus błogosławi".

Kilka cytatów, do których będę chciała wrócić.

"Swoją markę łatwo, niestety, zepsuć. Można nawalić, pobłądzić. I wtedy cierpię na tym nie tylko ja sam, ale cierpi marka chrześcijaństwa i marka Kościoła. Jeden ksiądz jedną źle spędzoną nocą może zniweczyć pracę wielu swoich kolegów i sypnąć piachu w tryby całego kościoła. A jeśli chodzi o świeckich, to myślę, że często...

Dawka naprawdę ciekawych przemyśleń i anegdot od ks. Pawlukiewicza, która pozwala zreflektować się nad własnym bytem.

Dawka naprawdę ciekawych przemyśleń i anegdot od ks. Pawlukiewicza, która pozwala zreflektować się nad własnym bytem.

To było krótkie ale jakże wspaniałe spotkanie ze słowem pisanym księdza Piotra. Często słychać jego ciekawe kazania, na przykład na facebooku, jednak warto sięgnąć po jego książki. Nie są jakieś specjalnie opasłe, ale wartości jakie w nich przekazuje są głębokie. Autor nie wydziwia, nie wymyśla niestworzonych rzeczy, nie wybiela , nie oskarża. Każdy z nas przedstawia jakąś markę. Warto nad nią popracować, by zostać zauważonym, by pamięć o nas się nie zatarła. Musimy skupić się na sobie, na naszych wadach i potrzebach. Dążyć do celów, ale nie kosztem innego człowieka.
Oto kilka cytatów :
"Życie boli, ale to nie znaczy, że poczujesz się lepiej, kiedy komuś dokopiesz."
"Co to jest małżeństwo? Jest to wspólnota dwojga ludzi, którzy nieustannie sobie przebaczają. Jeśli nie umiesz przebaczać, nie wchodź w związek małżeński."
"Najtrudniej jest dać serce. Najtrudniej jest przyjść do kogoś, posiedzieć, pogadać, ofiarować swój czas."

To było krótkie ale jakże wspaniałe spotkanie ze słowem pisanym księdza Piotra. Często słychać jego ciekawe kazania, na przykład na facebooku, jednak warto sięgnąć po jego książki. Nie są jakieś specjalnie opasłe, ale wartości jakie w nich przekazuje są głębokie. Autor nie wydziwia, nie wymyśla niestworzonych rzeczy, nie wybiela , nie oskarża. Każdy z nas przedstawia jakąś...

+

+

Świetna książka. Warta przeczytania bo na prawdę wiele rzeczy jest w niej wspaniałych. Kto uwielbia tak jak ja księdza Pawlukiewicza to też się zakocha w tej książce.

Świetna książka. Warta przeczytania bo na prawdę wiele rzeczy jest w niej wspaniałych. Kto uwielbia tak jak ja księdza Pawlukiewicza to też się zakocha w tej książce.

Czy książka ta w jakikolwiek sposób mnie ubogaciła? W pewnym sensie tak - dzięki niej przekonałam się, że nieszczęsny syndrom fajnego "kaznodziei-pisarza" istnieje naprawdę.
Od razu chcę zastrzec, że sprawy wiary nie są mi obojętne, tak jak i postać autora nie jest mi obca. Ks. Pawlukiewicz był jednym z moich ulubionych medialnych księży, więc zapewniam, że wybór tej "samorozwojowej" lektury katolickiej na początek przygody z tego typu literaturą, nie był przypadkowy.
Można zapytać - dlaczego więc tak nisko oceniasz tę książkę? A ja zapytam przekornie - dlaczego oceniłam ją tak pobłażliwie?
Chyba z grzeczności i z niepokonanej sympatii do kaznodziei, który jednak tym razem bardzo mnie rozczarował - okazało się, że homilie odarte z jego mówczej charyzmy pozostawiają wiele do życzenia - ot, kilka banałów, okraszonych mniej lub bardziej cringe'owymi anegdotami, które mogły śmieszyć chyba tylko kogoś, kto był młody w latach (najpóźniej) 90., drażniące romantyzowanie zdrady (ALE oczywiście tylko męskiej, bo kto to widział, żeby to mężczyzna musiał z pokorą i przebaczeniem czekać na zdradzającą kobietę!?),a wszystko to trącające jakimś (podświadomym może nawet) przekonaniem, że kobieta jest istotą w swojej naturze komiczną, żeby nie powiedzieć wprost - głupszą i banalniejszą niż mężczyzna (w tym momencie chciałam zaznaczyć, że nigdy nie słyszałam, żeby któraś z nas naprawdę bała się rozmazania szminki przy okazji przyjmowania Komunii św., a także zapewniam, że podkładanie czegoś pod kolana, gdy mamy nowe, jasne spodnie, a trzeba uklęknąć na ubłoconej kościelnej posadzce, NIE jest objawem braku szacunku, próżności i tej śmiesznej, (hehe) kobiecej małostkowości, a zdrowego rozsądku). Poza tym materiał przykładowy w wielu momentach mnie nie przekonuje, a czasem zastanawiałam się nawet nad przedstawionym wnioskowaniem.
Podsumowując - nie wszystko, co z wdziękiem powiedziane, broni się pozostawione same sobie na piśmie. Tutaj dostajemy nagą prawdę - odartą z talentu i uroku osobistego mówcy. Mniej też tu można wybaczyć - faux pas, które padło podczas konferencji mówionej łatwiej tolerować niż średniotaktowny żart, który celowo został uwieczniony w książce, która (mam nadzieję) przeszła jakąś korektę i redakcję w wydawnictwie. Na plus bardzo estetyczna szata graficzna.
Podsumowując jeszcze - książka ta może zrobić wrażenie na kimś, kto nie stawia wielkich pytań i nie ma wobec niej oczekiwań intelektualnych - ba! Uważam, że niektórzy mogą się z niej sporo nauczyć - o wprost nazwanej potrzebie bycia dla innych, ufania Bogu etc., niemniej, jeśli oczekujemy od literatury religijnej czegoś więcej (nauki głębszej, bardziej odkrywczej, inspirującej) - moi drodzy, to zdecydowanie nie tutaj.

Czy książka ta w jakikolwiek sposób mnie ubogaciła? W pewnym sensie tak - dzięki niej przekonałam się, że nieszczęsny syndrom fajnego "kaznodziei-pisarza" istnieje naprawdę.
Od razu chcę zastrzec, że sprawy wiary nie są mi obojętne, tak jak i postać autora nie jest mi obca. Ks. Pawlukiewicz był jednym z moich ulubionych medialnych księży, więc zapewniam, że wybór tej...

Polecam :)

Polecam :)

Celne, czasem błyskotliwe, na pewno wartościowe i budujące. Ks. Pawlukiewicz jak zwykle niezawodny. Co ciekawsze fragmenty zapisałam sobie, pewnie będę wracać. Polecam

Celne, czasem błyskotliwe, na pewno wartościowe i budujące. Ks. Pawlukiewicz jak zwykle niezawodny. Co ciekawsze fragmenty zapisałam sobie, pewnie będę wracać. Polecam

Kazania jasne, czytelne, niewyszukane. Raz na jakiś czas jednak człowiek potrzebuje w prosty sposób ująć świat, aby to było tak wymowne, jak na okładce słowo "TY" otoczone białą ramą na czarnym tle.

Kazania jasne, czytelne, niewyszukane. Raz na jakiś czas jednak człowiek potrzebuje w prosty sposób ująć świat, aby to było tak wymowne, jak na okładce słowo "TY" otoczone białą ramą na czarnym tle.

Geniusz tkwi w prostocie - to stwierdzenie jak ulał pasuje do tej książki.

Powie ktoś, że to zbiór mało odkrywczych banałów i truizmów. Okay, tylko że właśnie takie banały najmocniej skłaniają do refleksji. Sięgając po inny frazeologizm, to przecież pod latarnią najciemniej - tak często nie dostrzegamy tego, co jest ważne, choć mamy to przed oczami.

Ksiądz Piotr Pawlukiewicz chciał zwrócić naszą uwagę właśnie na te najważniejsze sprawy. Nieżyjący już, choć nadal popularny kaznodzieja wskazał nam, co to właściwie znaczy być chrześcijaninem. Czy mu się udało? Moim zdaniem tak. Dlatego uważam, że warto sięgnąć po tę książkę.

Geniusz tkwi w prostocie - to stwierdzenie jak ulał pasuje do tej książki.

Powie ktoś, że to zbiór mało odkrywczych banałów i truizmów. Okay, tylko że właśnie takie banały najmocniej skłaniają do refleksji. Sięgając po inny frazeologizm, to przecież pod latarnią najciemniej - tak często nie dostrzegamy tego, co jest ważne, choć mamy to przed oczami.

Ksiądz Piotr...