Dawca Przysięgi. Część 1

Wciąż fantastyczna książka, ale zaczyna już trącić zabojcą każdej serii czyli wyczerpywaniem sie tematu. Juz bez cliffhangera, juz bez tajemnicy jak w 2 pierwszych tomach, troche telenowela imho. Niemniej jest to wciąż pozycja obowiązkowa dla fanów fantasy.

Wciąż fantastyczna książka, ale zaczyna już trącić zabojcą każdej serii czyli wyczerpywaniem sie tematu. Juz bez cliffhangera, juz bez tajemnicy jak w 2 pierwszych tomach, troche telenowela imho. Niemniej jest to wciąż pozycja obowiązkowa dla fanów fantasy.

Dalinar Kholin osiągnął chwilowe zwycięstwo, za które świat przypłacił gwałtowną Wielką Burzą, niszczącą wszystko na swojej drodze. Teraz Arcyksiążę musi zjednoczyć wszystkie królestwa, aby stanęły wraz z nim do walki przeciw Pustkowcą. Jednak zadanie to utrudnia mu krwawa przeszłość, o której pamiętają inni władcy. „Czarny Cierń" budził i dalej budzi lęk nie tylko we wrogach, ale i w sojusznikach.
Kaladin wyrusza w drogę by ostrzec rodzinę przed nowym zagrożeniem. Podczas swojej misji spotyka grupę parshmenów i zaczyna rozumieć, że ich gniew wymierzony w stronę ludzi jest całkowicie uzasadniony. Młody Świetlisty musi wybrać, po czyjej stanąć stronie w nadchodzącej wojnie.
Shallan Davar bada starożytną twierdzę Świetlistych Rycerzy, a odkrywając jej mroczne sekrety coraz bardziej zaplątuje się we własne kłamstwa.
Świetlistym Rycerzom zagraża tajemnica, która doprowadziła ich poprzedników do buntu i porzucenia przysięgi. Jednak słowa muszą zostać wypowiedziane.
I tak w pierwszej części tomu trzeciego poznajemy przeszłość Dalinara. O ile teraz jest dobrym, mądrym władcą tak za młodu jego nieustająca chęć do walki przysporzyła mu wielu wrogów, za którą teraz płaci ogromną cenę. Ciężko się dziwić, że pozostali książęta nie chcą mu zaufać i trzymają go na dystans.
Pojawia się wątek zabójstwa, za którego śledztwo bierze się Shallan, chowając się za swoimi złudnymi postaciami, gubiąc się przy okazji we własnych pragnieniach.
Kaladina niestety za wiele nie ma, ale za to bliżej poznajemy ludzi z mostu czwartego - ich pragnienia, słabości, uzależnienia i szkolenie w posługiwaniu się Burzowym Światłem.
Zostają nam też przybliżone losy Heroldów -obrońców ludzi- ale największa tajemnica, która sprawiła, że Świetliści Rycerze złamali przysięgi zostaje nieodkryta. Powraca mała złodziejka, Zwinka która nadaje całej opowieści odrobinę humoru.
Podsumowując książkę, jest ona gorsza od poprzedniego tomu. Po części przez Shallan która wyjątkowo mnie irytowała (nie żeby nie robiła tego wcześniej ale teraz wspięła się na wyżyny swoich umiejętności),Dalinar chodzi i myśli co i jak by tu zrobić a Kaladina niestety jest za mało. W ogóle cała akcja zwalnia i skupia się na taktykach i planowaniu kolejnych kroków.
Na plus to wątek o młodości Kholina i tajemnicze zabójstwa.
Oczywiście rozumiem autora, że chciał i musiał pokazać jak królestwa ze sobą współpracują (lub też nie) ale trochę jest to zbyt rozwleczone.
,,Masz za ładny tyłek. Starzy goście nie powinni mieć jędrnych tyłków. To znaczy, że spędzasz za dużo czasu, machając mieczem albo bijąc ludzi. Powinieneś mieć stary, obwisły tyłek. Wtedy bym ci zaufała."

Dalinar Kholin osiągnął chwilowe zwycięstwo, za które świat przypłacił gwałtowną Wielką Burzą, niszczącą wszystko na swojej drodze. Teraz Arcyksiążę musi zjednoczyć wszystkie królestwa, aby stanęły wraz z nim do walki przeciw Pustkowcą. Jednak zadanie to utrudnia mu krwawa przeszłość, o której pamiętają inni władcy. „Czarny Cierń" budził i dalej budzi lęk nie tylko we...

Ta czesc podobala mi sie mniej od dwoch poprzednich. Chyba przez to ze akcja troche zwolnila.

Ta czesc podobala mi sie mniej od dwoch poprzednich. Chyba przez to ze akcja troche zwolnila.

Bardzo dobre tempo i rozwinięcie postaci drugoplanowych.

Bardzo dobre tempo i rozwinięcie postaci drugoplanowych.

Kolejna część ABŚ bardzo mi się dłużyła... Po epickim finale w poprzedniej części dostalismy ogromny zjazd, większość książki nudy. Shallan wyjątkowo mnie drażniła, całe te śledztwo dla mnie nie potrzebne. Kaladin znowu dobry Samarytanin wszystkim chce pomóc, Dalinar wciąż kombinuje... oby 2 tom był lepszy, bo znowu dostaliśmy długi wstęp.

Kolejna część ABŚ bardzo mi się dłużyła... Po epickim finale w poprzedniej części dostalismy ogromny zjazd, większość książki nudy. Shallan wyjątkowo mnie drażniła, całe te śledztwo dla mnie nie potrzebne. Kaladin znowu dobry Samarytanin wszystkim chce pomóc, Dalinar wciąż kombinuje... oby 2 tom był lepszy, bo znowu dostaliśmy długi wstęp.

Robiłam kilkukrotne podejście do lektury, ale jak wreszcie udało mi się nad nią przysiąść, to byłam nie do oderwania. Świetna fabuła - jak można się było spodziewać po poprzednich częściach.

Robiłam kilkukrotne podejście do lektury, ale jak wreszcie udało mi się nad nią przysiąść, to byłam nie do oderwania. Świetna fabuła - jak można się było spodziewać po poprzednich częściach.

Sanderson jak zawsze zachwyca.

Sanderson jak zawsze zachwyca.

Książka bardzo dobra warta przeczytania byle tak dalej

Książka bardzo dobra warta przeczytania byle tak dalej

Ciężko jest się wypowiedzieć, ponieważ jest to tylko część tomu. Niemniej jednak czytało się jak zawsze przyjemnie jednak odczułem wrażenie pojawiających się tutaj niepotrzebnych dłużyzn. Druga połowa zweryfikuje "Dawcę Przysięgi"

Ciężko jest się wypowiedzieć, ponieważ jest to tylko część tomu. Niemniej jednak czytało się jak zawsze przyjemnie jednak odczułem wrażenie pojawiających się tutaj niepotrzebnych dłużyzn. Druga połowa zweryfikuje "Dawcę Przysięgi"

Zacznę od pochwalenia oprawy - pancerz Adolina prezentuje się doskonale, a i sam Adolin niczego sobie. Podoba mi się taka interpretacja tej postaci, nie cukierkowy książę z bajki, tylko poważny chłopak w pięknym mundurze.

Sama decyzja podzielenia "Dawcy przysięgi" na dwa tomy jest okropna. Czytelnik przerywa książkę gdzieś przed połową i co ma teraz począć? Biec w nocy do księgarni? Ani nie zaszpanuje grubym tomiszczem na półce w biblioteczce, ani się nim nie nacieszy tak jak poprzednimi tomiszczami. Nie dziwię się, że średnia wyszła dużo niższa niż w przypadku "Słów Światłości", bo ciężko (a może nawet o jakieś 600 stron lżej) ocenić specyficzne tempo rozwijania akcji, które pojawia się pewnie we wszystkich książkach tego autora. Ja akurat je lubię, chociaż tutaj trochę bardziej doskwiera mała liczba interakcji między głównymi bohaterami.

Bardzo podoba mi się scena powrotu do Paleniska, wątek Moasha, a nawet zabawa z różnymi osobowościami Shallan.

W tej książce, tak jak w kolejnych fazach Marvela zmienia się stawka. Początkowo chodziło o samych bohaterów, później o losy wojny, teraz o przyszłość całego Rosharu. Mimo tego, że bohaterowie mogą już latać, walczyć z nieśmiertelnymi istotami, to ich historie wciąż porywają. Odpowiednie ograniczenia w używaniu mocy, ludzkie słabości powodują że czytelnik nadal może się z nimi utożsamiać, kibicować im, podziwiać ich. Dlatego z przyjemnością sięgnę po kolejny tom Archiwum Burzowego Światła.

Zacznę od pochwalenia oprawy - pancerz Adolina prezentuje się doskonale, a i sam Adolin niczego sobie. Podoba mi się taka interpretacja tej postaci, nie cukierkowy książę z bajki, tylko poważny chłopak w pięknym mundurze.

Sama decyzja podzielenia "Dawcy przysięgi" na dwa tomy jest okropna. Czytelnik przerywa książkę gdzieś przed połową i co ma teraz począć? Biec w nocy do...