Chodź za mną

Kreacje. Maski. Wcielenia.

Tak łatwo dziś wchodzimy w role. Bez wysiłku kreujemy obraz, którym raczymy otoczenie. Obserwatorów. Gapiów. Codzienność powstaje z kadrów. Nowe ubrania, hobby, związki. Na potrzeby social mediów powstaje alternatywna rzeczywistość. Bez skazy i bez cienia prawdy. Ma wzbudzać zazdrość. Podziw. Zbierać serduszka.

Ewa jest niewolnicą obcych oczu. Kalejdoskop iluzji jest jej odskocznią od niedobrych związków, tęsknot i intryg. Czy prawdziwą sobą może być tylko przy kimś, kto nigdy jej nie zobaczy?

Artur musiał nauczyć się świata po swojemu. Bez pozorów. Jego świat to dźwięki, zapachy. Dotyk. Jego świat to ona. Brak jednego ze zmysłów wyostrza pozostałe. To atut czy przekleństwo?

“Chodź za mną” permanentnie trzyma w napięciu. Jest opowieścią nieoczywistą, wyjątkową i intensywną.

Niemal czuję wilgotny zapach kamienicy, potykając się z Arturem na schodach. Czekam z Ewą na kolejne lajki i boję się przekręcanego w zamku klucza.
Jeśli Wam powiem, że zakończenia się nie spodziewacie, to nic Wam nie powiem.

Jest to pierwsza pozycja od @job, jaką miałam przyjemność przeczytać i na pewno nie ostatnia. Jako rzecze klasyk: GOOD JOB!

Kreacje. Maski. Wcielenia.

Tak łatwo dziś wchodzimy w role. Bez wysiłku kreujemy obraz, którym raczymy otoczenie. Obserwatorów. Gapiów. Codzienność powstaje z kadrów. Nowe ubrania, hobby, związki. Na potrzeby social mediów powstaje alternatywna rzeczywistość. Bez skazy i bez cienia prawdy. Ma wzbudzać zazdrość. Podziw. Zbierać serduszka.

Ewa jest niewolnicą obcych...

Super wciągająca historia!

Super wciągająca historia!

Szkoda że nie da się odczytać książki … tak bym właśnie postąpiła z tą: zapowiadało się ciekawie a później autorka chciała chyba przedobrzyć

Szkoda że nie da się odczytać książki … tak bym właśnie postąpiła z tą: zapowiadało się ciekawie a później autorka chciała chyba przedobrzyć

Książkę kupiłam razem z gazetą za kilkanaście złotych. I to był strzał. Autorka tak bardzo przypadła mi to gustu, jej styl pisania, że zaczęłam czytać coraz więcej jej książek. Serdecznie polecam.

Książkę kupiłam razem z gazetą za kilkanaście złotych. I to był strzał. Autorka tak bardzo przypadła mi to gustu, jej styl pisania, że zaczęłam czytać coraz więcej jej książek. Serdecznie polecam.

Zaskakująca, na początku wydawała się ciekawa ale nic wielkiego się nie działo, jak akcja się rozkręciła to nie mogłam się oderwać i wzięłam prawie na raz, trochę irytujące było wypatrzenie w kochanka jak w obraz ale taka jest miłość, ucieszyłam się kiedy w końcu się ocknęła i przejrzała w końcu jakim człowiekiem jest jej kochanek.

Zaskakująca, na początku wydawała się ciekawa ale nic wielkiego się nie działo, jak akcja się rozkręciła to nie mogłam się oderwać i wzięłam prawie na raz, trochę irytujące było wypatrzenie w kochanka jak w obraz ale taka jest miłość, ucieszyłam się kiedy w końcu się ocknęła i przejrzała w końcu jakim człowiekiem jest jej kochanek.

Najtrudniej jest „zrozumieć, jak to jest funkcjonować bez wzroku w świecie, w którym najbardziej liczy się to, co widać”

Dlatego:

Zamknij oczy.
Nie podglądaj.
I Idź.
Chodź za mną.
To trudne.
Wiem.
Bo ciemność przesłania cały świat.

Z taką właśnie ciemnością mierzy się bohater tej książki i każdego dnia walczy o utrzymanie równowagi. Uruchamia wszystkie zmysły i wsłuchuje się w świat. Nie widzi, a jednak patrzy.
A to czyni go innym, odmieńcem i wyrzutkiem. A przecież czuje i oddycha tym samym powietrzem.
Balansuje między dwoma światami i próbuje nie upaść.

@opiatbojarska_official stworzyła przejmującą opowieść o przenikaniu się takich dwóch światów, w których każdy walczy o to, by być sobą. By być postrzeganym nie przez pryzmat niepełnosprawności czy medialnej popularności, by być prawdziwie wolnym, by kochać i być kochanym.
To trudne, bo te światy funkcjonują przy wielkim udziale „saprotrofów”które wysysają energię z bliskich osób, zamieniają je w ludzkie szczątki, tworząc gigantyczne cmentarzysko martwych dusz.
Jednym odbierają radość i burzą z tak wielką charyzmą budowaną imitację szczęścia, innym nie pozwalają rozwinąć skrzydeł i żyć na własnych zasadach.

Takim SAPROTROFEM jest dla Artura matka. „Kiedy on kwitnie, ona cierpi na depresję. Kiedy umiera wysysa z niego energię i odżywa”.
Najpierw inicjuje w nim pewność siebie, a potem, gdy traci wzrok, jej nadmierna troska sprawia, że czuje się jeszcze bardziej niepełnosprawny.
A on najbardziej w świecie chce być traktowany jak przysłowiowy Wiesiek, jak zwykły człowiek a nie niewidomy inwalida. Chce, by myślano o nim, jak o człowieku, nie jak o kimś, kto we wszystkim potrzebuje pomocy. Chce być postrzegany jako samodzielna jednostka a nie wybrakowany produkt.
Bo „bycie niepełnosprawnym oznacza tylko tyle, że nie masz pełnej sprawności”, nic więcej.

I choć nie widzi, dostrzega więcej, odczuwa boleśniej patrząc na to, co my pomijamy.
Dlatego podaje pomocną dłoń Ewie i stając się jej duchowym przewodnikiem, pomaga jej uporządkować myśli, budzi w niej wiarę we własne siły, zaszczepia szacunek do siebie i uczy egzekwować ten szacunek od innych.

Ewa, no cóż…
Zamyka swój świat w małym ekranie IG. Wznosi wokół siebie chwiejącą się fasadę, gotową w każdej chwili runąć. Buduje dom pulsujący ciszą, która, jak „zdeformowane potwory” coraz szczelniej wypełnia się lękiem, zakłamaniem i zdradą, a w końcu chłoszcze boleśnie.
A potem…
Potem nie zostaje już nic, za późno już na ratunek. Zostaje tylko ślad czerwonej krwi.
*
Kłaniam się nisko
@opiatbojarska_official za to, że kolejny raz bierze na warsztat świat ludzi sprawnych inaczej i prezentuje go czytelnikom, by oni też go dostrzegli.
Najpierw zetknęłam się z tym światem w książce „Oni”, a teraz w „Chodź za mną”.
Jestem pełna podziwu, bo autorka za każdym razem tworząc taki świat, czyni wnikliwy risercz pomagający jej wniknąć w skórę swoich bohaterów.
*
Koniecznie przeczytajcie!

Najtrudniej jest „zrozumieć, jak to jest funkcjonować bez wzroku w świecie, w którym najbardziej liczy się to, co widać”

Dlatego:

Zamknij oczy.
Nie podglądaj.
I Idź.
Chodź za mną.
To trudne.
Wiem.
Bo ciemność przesłania cały świat.

Z taką właśnie ciemnością mierzy się bohater tej książki i każdego dnia walczy o utrzymanie równowagi. Uruchamia wszystkie zmysły i...

Książka czyta się bardzo lekko i przyjemnie, jednak Ci którzy oczekują mrożącego krew w żyłach thrilleru mogą się przeliczyć. Wątek zabójstwa zepchnięty jest na drugi plan, zwłaszcza w drugiej połowie książki i koniec końców pozostawiony bez puenty - jednak jest to jedyna rzecz której mi w tej opowieści brakowało. Historia skupia się na na emocjach i uczuciach Ewy i Artura i tym z czym aktualnie borykają się w życiu; jest ciekawie, opowieść rozwija się w niespodziewanym kierunku a końcówka kompletnie mnie zaskoczyła. Bohaterów da się lubić a narracja sprawia ze od książki ciężko się oderwać . Polecam na wiosenne wieczory :)

Książka czyta się bardzo lekko i przyjemnie, jednak Ci którzy oczekują mrożącego krew w żyłach thrilleru mogą się przeliczyć. Wątek zabójstwa zepchnięty jest na drugi plan, zwłaszcza w drugiej połowie książki i koniec końców pozostawiony bez puenty - jednak jest to jedyna rzecz której mi w tej opowieści brakowało. Historia skupia się na na emocjach i uczuciach Ewy i Artura...

Czy w dzisiejszych czasach sympatię i uznanie definiują lajki, serduszka oraz pozytywne komentarze w social mediach?
Dla Ewy instagram stał się ucieczką od prawdziwego życia. Idealne fotki, opisy, filtry tylko na chwilę odrywają od problemów. Zatracanie w wyimaginowanej bańce, doprowadza ją do momentu, w którym pragnie, aby to rzeczywistość przypominała zdjęcia.
Artur - niewidomy sąsiad z naprzeciwka, wyciąga do niej pomocną dłoń, pokazując jak wiele rzeczy jej umyka.
Czy bohaterka będzie w stanie zmierzyć się z prawdą i konsekwencjami swoich wyborów? Czy zdoła zaakceptować siebie?

Bardzo wciągający thriller z mocno rozbudowaną warstwą obyczajową. Autorka porusza w nim wiele ważnych i aktualnych tematów, takich jak: eskapizm, potrzeby osób niepełnosprawnych, wypalenie w związku, przemoc psychiczna i fizyczna.

Tempo nie jest szczególnie szybkie, przynajmniej nie przez cały czas. Prawdziwą sztuką bowiem jest manipulowanie prędkością zależnie od potrzeb, co w mojej ocenie wyszło znakomicie. Uwaga czytelnika skupiona jest już na starcie, po czym znacząco spowalnia, żeby z impetem osiągnąć punkt kulminacyjny w finale.

Fabuła zogniskowana jest na eksplorowaniu uczuć głównych bohaterów, ich motywów i sekretów. Nic tu nie jest oczywiste i właśnie to najbardziej fascynuje.

Zanurzona w głębi emocjonalnych doznań literackich, ogromnie polecam tę lekturę.

Czy w dzisiejszych czasach sympatię i uznanie definiują lajki, serduszka oraz pozytywne komentarze w social mediach?
Dla Ewy instagram stał się ucieczką od prawdziwego życia. Idealne fotki, opisy, filtry tylko na chwilę odrywają od problemów. Zatracanie w wyimaginowanej bańce, doprowadza ją do momentu, w którym pragnie, aby to rzeczywistość przypominała zdjęcia.
Artur -...

Książka całościowo jest dobra. Aczkolwiek jeśli ktoś szuka kryminału ze zdarzenia to nie jest to, wątek kryminalny w tej książce jest głęboko zepchnięty i nie rozwinięty.

Książka całościowo jest dobra. Aczkolwiek jeśli ktoś szuka kryminału ze zdarzenia to nie jest to, wątek kryminalny w tej książce jest głęboko zepchnięty i nie rozwinięty.

Czyta się przyjemnie. Intrygowało mnie jak to się wszystko skończy. Dla mnie za wiele autorka tutaj nawpychała. Instagram, przemoc domowa, niewidomy, trójkąt miłosny, spowodowanie wypadku a nawet voodoo. No przesada. Zakończenie też mnie trochę zawiodło choć nie spodziewałam się, że tak będzie to rozegrane. Nie żałuję lektury ale znam lepsze thrillery.

Czyta się przyjemnie. Intrygowało mnie jak to się wszystko skończy. Dla mnie za wiele autorka tutaj nawpychała. Instagram, przemoc domowa, niewidomy, trójkąt miłosny, spowodowanie wypadku a nawet voodoo. No przesada. Zakończenie też mnie trochę zawiodło choć nie spodziewałam się, że tak będzie to rozegrane. Nie żałuję lektury ale znam lepsze thrillery.