Corto Maltese - 13 - Pod słońcem północy

Od pierwszych kadrów czuć, że nie jest przygoda Corto Maltese'a, która wyszła spod ręki Hugo Pratta. Tym bardziej, że końcowe albumy charakteryzowały się pschodelicznym klimatem. Natomiast w "Pod słońcem północy" wszystko jest bardzo przyziemne, wręcz zwykłe. Samo prowadzenie fabuły ma nieco rwany charakter, brakuje przejść pomiędzy niektórymi stronami. Tak jakby scenarzysta zrezygnował z prac narysowanych przez Rubena Pellejero. Całość wypada naprawdę nieźle i mam nadzieję, że w kolejnych tomach będzie można bardziej odczuć klimat przygód Corto Maltesa, a nie przygód po prostu.

Od pierwszych kadrów czuć, że nie jest przygoda Corto Maltese'a, która wyszła spod ręki Hugo Pratta. Tym bardziej, że końcowe albumy charakteryzowały się pschodelicznym klimatem. Natomiast w "Pod słońcem północy" wszystko jest bardzo przyziemne, wręcz zwykłe. Samo prowadzenie fabuły ma nieco rwany charakter, brakuje przejść pomiędzy niektórymi stronami. Tak jakby...

Newt nieźle jak na dzieło z kategorii "reaktywujmy cykl ćwierć wieku po śmierci autora"

Newt nieźle jak na dzieło z kategorii "reaktywujmy cykl ćwierć wieku po śmierci autora"

"Corto Maltese" odżył na nowo za sprawą duetu autorskiego Juan Díaz Canales (scenarzysta, znany z serii "Blacksad") i Rubén Pellejero, dwie dekady po śmierci Pratta. I jest to powrót bez mała triumfalny. "Pod słońcem północy" ma znakomity scenariusz, który podtrzymuje tradycje serii, zarazem wychodząc z senno-onirycznej atmosfery, którą przeładowane były ostatnie jej albumy. Rysownik również zachowuje klimat rysunków Pratta i jego sposób kadrowania. W "Pod słońcem północy" Corto zostaje znowu wrzucony w spiralę konfliktów, wynikających z aspiraci niepodległościowych i społecznych; znowu mamy Jacka Londona (tym razem u schyłku życia); nie mogło też zabraknąć Rasputina. Mam nadzieję, że kolejne albumy (dwa już się ukazały, choć jeszcze nie w Polsce) utrzymają ten wysoki poziom nieoczywistej w sumie kontynuacji.

"Corto Maltese" odżył na nowo za sprawą duetu autorskiego Juan Díaz Canales (scenarzysta, znany z serii "Blacksad") i Rubén Pellejero, dwie dekady po śmierci Pratta. I jest to powrót bez mała triumfalny. "Pod słońcem północy" ma znakomity scenariusz, który podtrzymuje tradycje serii, zarazem wychodząc z senno-onirycznej atmosfery, którą przeładowane były ostatnie jej...

Jest lepiej niż dobrze. Fabularnie to klasyczny Pratt podobny do politycznych odsłon serii typu Syberia czy Złotego domu w Samarkandzie. Nie ma żadnej różnicy. Jest dużo wątków, postaci, polityka, a literackość aż bije po oczach z zawartości komiksowych dymków. Niektóre rzeczy dzieją się poza kadrem, czasem dostajemy skrót w opowieści, ale ciągle wiadomo o co chodzi. Canales świetnie to rozegrał. Wszystko się ładnie zazębia. Są nawet te nostalgiczne momenty, kiedy Corto czyta list oparty o drzewo oraz charakterystyczny dla serii wątek - nieszczęśliwa miłość (i to więcej niż jedna). To nie odsłona typu Wenecja czy Róża hermetyczna, gdzie postawiono większy nacisk na senną atmosferę, ale właśnie dzieło w stylu tych politycznych z dodatkiem nostalgii. Mogę się przyczepić tylko do warstwy graficznej. Do kreski jako takiej za wiele nie mam, rysownik stara się naśladować styl oryginału, ale poprzednie 12 tomów to kolory nakładane ręczne, a tutaj komputer i to widać. W każdym razie mamy do czynienia z Dziełem. Scenarzysta Blacksada odwalił kawał dobrej roboty. Odrobił pracę domową z Pratta. Dajcie mu Thorgala, on by nie pisał bzdur i nie zmieniał charakterów postaci jak te wszystkie pożal się Boże "kontynuatory"przez małe k. Canales szanuje Pratta i jego dzieło. Są dwa rodzaje komiksów o marynarzu. Klimat zawsze jest senny, nostalgiczny, ale czasem dostajemy mniejszą dawkę, a czasem jest na pierwszym planie, do tego stopnia, że Corto wchodzi w marzenia i przeżywa przygody poza rzeczywistością. Tutaj jest rodzaj pierwszy. Więcej rzeczywistości, a mniej marzeń. Ja raczej wolę Bajkę wenecką i - będę używał tego tłumaczenia tytułu zamiast Przygód szwajcarskich, bo aż mnie skręca na samą myśl, że można go zmienić na tak infantylny - Różę hermetyczną. Świetny komiks. Kurcze, chyba nawet jeden z najlepszych jakie czytałem w tym roku.

Jest lepiej niż dobrze. Fabularnie to klasyczny Pratt podobny do politycznych odsłon serii typu Syberia czy Złotego domu w Samarkandzie. Nie ma żadnej różnicy. Jest dużo wątków, postaci, polityka, a literackość aż bije po oczach z zawartości komiksowych dymków. Niektóre rzeczy dzieją się poza kadrem, czasem dostajemy skrót w opowieści, ale ciągle wiadomo o co chodzi....