Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla kogoś, kto tak jak ja, nie czytał nigdy oryginalnych opowiadań o Conanie z Cymerii, ta seria jest idealnym rozwiązaniem, żeby je poznać. Teksty są wierne, rysunki bardzo porządne (w tym tomie szczególnie podoba mi się Recht), a po każdej opowieści dostajemy tekst przybliżający kulisy ich powstawania. Labrum postawiło też na dość luksusowe wydanie. Powiększony format, niezła kreda, ale równie luksusowa jest cena. :) Co podobno nie przeszkadza serii bardzo dobrze się sprzedawać. Lubię te opowiadania, bo są pomysłowe i dzieją się w różnych okresach życia Conana i w zróżnicowanych sceneriach. W tym integralu pierwsza dzieje się na północy, wśród lodów i skandynawskich mitów, druga skupia się bardziej na średniowiecznych bitwach, zamkach i rycerzach, a w trzeciej Conan i jego nowo poznana koleżanka trafiają na rajską wyspę. Rozumiem dlaczego 100 lat temu te opowiadania tak rozbudzały wyobraźnię czytelników. Są po prostu świetne.

Dla kogoś, kto tak jak ja, nie czytał nigdy oryginalnych opowiadań o Conanie z Cymerii, ta seria jest idealnym rozwiązaniem, żeby je poznać. Teksty są wierne, rysunki bardzo porządne (w tym tomie szczególnie podoba mi się Recht), a po każdej opowieści dostajemy tekst przybliżający kulisy i...

Rozwiń

Zwiń

Mały albumik-cacuszko, w którym pozornie jest wszystko co być powinno, żeby mnie zachwycić, ale jednak tego nie zrobiło. Tym albumem Mahler nie wziął mnie tam, gdzie zabrał Jason swoim Stój..., Gauld Mooncopem, czy Świdziński Zdarzeniem 1908. Ale próbował. I to doceniam. Niezły komiks.

Mały albumik-cacuszko, w którym pozornie jest wszystko co być powinno, żeby mnie zachwycić, ale jednak tego nie zrobiło. Tym albumem Mahler nie wziął mnie tam, gdzie zabrał Jason swoim Stój..., Gauld Mooncopem, czy Świdziński Zdarzeniem 1908. Ale próbował. I to doceniam. Niezły komiks.

No proszę, to już trzeci tom opowieści o Europie Wschodniej i wampirach. Pan Higgins mi się podobał, a Nasze potyczki ze złem oraz Falconspeare nawet bardzo. Ten komiks kojarzy mi się klimatem z Klezmerami Sfara, a to zdecydowanie dobry kierunek. Wydawało się, że będzie one-shot, a robi się z tego fajna (mini-?) seria. Już trójka. Oby było więcej, bo gdzieś przewinęło mi się info, że tom trzeci to koniec serii. Ale to bez sensu, bo jeszcze tyle opowieści jest do wymyślenia i przedstawienia czytelnikom w tym wspaniałym uniwersum. Trzeci tom opiera się na ciekawym pomyśle, którego tutaj nie zdradzę, ale wiedzcie, że autorzy mają pomysł, talent i wiedzą jak je wykorzystać ku uciesze spragnionego dobrej historii czytelnika. Seria ma ten fajny swojski karpacki, wampirzy klimacik jak w filmie Polańskiego, zamiast nadętego z tymi wszystkimi masońskimi dostojnymi wampirami z kijami w dupach w ich posiadłościach w Londynach. Mają być te wioski, wozy, wieśniacy, ludowe stroje i wystrój wnętrz, karczmy, błoto, jakieś lasy, jeśli zamek to stary i odrapany. Uwielbiam. Oby powstało tego więcej.

No proszę, to już trzeci tom opowieści o Europie Wschodniej i wampirach. Pan Higgins mi się podobał, a Nasze potyczki ze złem oraz Falconspeare nawet bardzo. Ten komiks kojarzy mi się klimatem z Klezmerami Sfara, a to zdecydowanie dobry kierunek. Wydawało się, że będzie one-shot, a robi si...

Rozwiń

Zwiń

Żegnaj, Aaricio oraz Wendigo z pewnością znajdują się wśród najlepszych albumów Thorgala stworzonych po Klatce (która jest dla mnie prawdziwym zakończeniem serii, resztę traktuję jako historie dodatkowe). Bardzo podoba mi się pomysł na wypełnienie luki między Cyklem Qa, a Władcą gór i Wilczycą. I to jeszcze w tak pomysłowy sposób. Północ Ameryki, zapewne tereny dzisiejszej Kanady, ludy indiańskie, ich wierzenia i w tym wszystkim rodzina Aegirssonów. One-shot rozpisany na bardzo dużą ilość plansz (120). Rouge znakomicie kadruje i opowiada obrazem, jest miejsce na oddech i podziwianie widoków, a scenariusz Duvala nie jest przeładowany informacjami, dostajemy bardzo rozrywkową, choć niegłupią opowieść o walce dwóch indiańskich plemion. Przez tę historię się płynie, a pod koniec z zadowoleniem przewraca się ostatnią stronę, bo była to satysfakcjonująca lektura. O takie albumy Thorgala nic nie robiłem.

Żegnaj, Aaricio oraz Wendigo z pewnością znajdują się wśród najlepszych albumów Thorgala stworzonych po Klatce (która jest dla mnie prawdziwym zakończeniem serii, resztę traktuję jako historie dodatkowe). Bardzo podoba mi się pomysł na wypełnienie luki między Cyklem Qa, a Władcą gór i Wilc...

Rozwiń

Zwiń

Festiwal upokorzeń i krępujących sytuacji. Czytając ciągle miałem - nazwijmy je - wahania nastroju, to się śmiejąc, to wstydząc wraz z autorem tego autobiograficznego komiksu. Jeśli miałeś (a miałeś, bo każdy miał) w życiu sytuacje, które nagle przypomniane po latach w środku nocy sprawiają, że czujesz wszechogarniające zażenowanie, to właśnie tak wygląda czytanie tego komiksu. Adrian Tomine budzi cię w środku nocy kilkanaście razy i każe ci być zawstydzonym. Obok Samotności komiksiarza nie można przejść obojętnie, z pewnością wzbudza w czytelniku duże emocje. Z tego właśnie powodu może niektórych od tego dzieła odrzucić.

Festiwal upokorzeń i krępujących sytuacji. Czytając ciągle miałem - nazwijmy je - wahania nastroju, to się śmiejąc, to wstydząc wraz z autorem tego autobiograficznego komiksu. Jeśli miałeś (a miałeś, bo każdy miał) w życiu sytuacje, które nagle przypomniane po latach w środku nocy sprawiaj...

Rozwiń

Zwiń

Ciężko nie utożsamiać się z bohaterem, kiedy ktoś zajął jego ulubione miejsce w autobusie lub kiedy wspomina dawną znajomość przeglądając stary pamiętnik. Świetny komiks.

Ciężko nie utożsamiać się z bohaterem, kiedy ktoś zajął jego ulubione miejsce w autobusie lub kiedy wspomina dawną znajomość przeglądając stary pamiętnik. Świetny komiks.

Bryk z historii z obłędnymi rysunkami.

Bryk z historii z obłędnymi rysunkami.