W mroku gwiazd

W mroku gwiazd narodziły się słowa.
Na początku przecież było słowo i z niego wszystko powstało. Tak i tu z olśniewającym blaskiem wyłoniły się skupiska tekstów gromadnie paradując przed tym, który zna ludzkie sny i pragnienia. Tym kimś jest ten, kto dźwiga jednocześnie światłość i ciemność, by złączyć je w duchowym tańcu.

Tadeusz Miciński to postać nietuzinkowa, a każdy kto zetknie się z jego twórczością z pewnością przyzna mi rację. Moim pierwszym spotkaniem z tym młodopolskim poetą, prozaikiem i dramaturgiem był zbiór poezji, który tu przedstawiam. Potok słów płynących przez strony skłania do szeregu refleksji nad mistyczną sferą życia, wprowadza do ciemnych korytarzy duchowości mogących wraz z jasnością być drogą do wolności. Poezja ta niczym strącona z niebios istota wkrada się w umysły, przywiera do człowieka, by następnie zbudzić dawno uśpione tęsknoty sięgające poza wymiar i czas.

Miciński intryguje swą poezją swobodnie wędrującą po gnostyckiej dróżce obfitą w wiele barw oraz głęboko nasiąkniętą luciferiańską nutą, która nie ma nic wspólnego z obecną formą jej odbierania. To zdecydowanie bardziej złożona kwestia, ściśle powiązana z poszukiwaniem prawidłowej drogi mogącej dać ostateczne wytchnienie. Wiersze gromadzą się wokół tematu śmierci, ale i odrodzenia, wokół smutku, krwi, lecz też wznoszą się tam, gdzie gwiazdy bytują w ścisłości swych praw, a istota człowiecza może w końcu wpaść w ramiona mroku.

W mroku gwiazd narodziły się słowa.
Na początku przecież było słowo i z niego wszystko powstało. Tak i tu z olśniewającym blaskiem wyłoniły się skupiska tekstów gromadnie paradując przed tym, który zna ludzkie sny i pragnienia. Tym kimś jest ten, kto dźwiga jednocześnie światłość i ciemność, by złączyć je w duchowym tańcu.

Tadeusz Miciński to postać nietuzinkowa, a każdy...

Eksplorując twórczość Ciemnego Kniazia nie sposób nie wspomnieć o jego przemroczonej poezji, której gęstwina pochłania niczym śmiertelna choroba. Umrzeć z poezją Tadeusza Micińskiego w tle to by było najosobliwsze doznanie przybyłych... ale nie o tym... chociaż rozbudzona tutejszymi wierszami fantazja pociąga nas w najmroczniejsze meandry kontemplacji. Dawno nie miałem do czynienia z tak atmosferyczną poezją, której treść oraz same słowa wciągały mnie w niepojęte odczucia. Bolesne, a jednak tropiące prawdy natury. Postać Micińskiego znana jest z gęstego mroku, potrafiącego tak zainfekować umysł, że można by się pokusić o odpuszczenie sobie wszystkich tych codziennych głupstw jakimi zajmujemy się w życiu. Jedynie tomik Micińskiego, podróż w skaliste rejony i kontemplacja przy odrobinie mikstur otrzepujących z niejasnych myśli. Dla mnie poezja Micińskiego jest o tyle ważna, że dotyka pewnej smętności. Osoby o ponurej naturze będą zachwycone tym zbiorkiem, ale nie tylko one - Miciński to klasyk polskiej literatury osierocony przez wzmianki w placówkach szkolnych. No cóż, reputacja studenta wiedzy tajemnej wyeliminowała go z oficjalnego kanonu, co nie oznacza, że z ortodoksyjnego kanonu literackiego nie zniknie do końca wszechświata. Interpretacje tych wierszy w jakimkolwiek wykonaniu będą wzniosłe, nawet czytane w ciszy. Epickość tekstów niczym święte księgi brzmieć będą w naszej pamięci po częstokroć.
Tomik "W Mroku Gwiazd" zawiera około siedemdziesięciu wierszy poety, utrzymanych w epoce czarnego romantyzmu. Ich motywem przewodnim są jak rzecze tytuł - gwiazdy. A dokładniej pasja astronomiczna, którą również parał się Miciński. Zatem w tekstach zetkniemy się z planetami, niebezpiecznymi ciałami niebieskimi, ale również nie będziemy z dla od Boskości, Lucyferiaństwa i mitologii, którą tak obłędnie wielbi klasyka. Tęsknota, melancholia i niesamowicie romantyczne teksty, których nie powstydziłby się żaden Don Juan. Moim ulubionym wierszem jest "Natchnienie", niemniej gdybym miał kilka ulubionych wybrać, prawdopodobnie wyboru bym nie miał, gdyż zastanawiałbym się przeczytawszy kolejny raz cały tomik. Chyba pierwszy raz Wydawnictwo IX wydało w swym katalogu tomik poezji. Postawienie na Micińskiego, było chyba najlepszym wyborem, gdyż nie spotkałem się z wieloma wydaniami jego poezji, a to oryginalny krok przy natłoku reedycji. Osobiście byłbym ukontentowany, gdyby coś takiego udało się z tekstami Charlesa Baudelliere... Ale wracając do Micińskiego - tomik świetnie wydany w minimalistycznym tonie, w formacie kieszonkowym, z językiem wiernym ówczesnym składniom, co czyni lekko immersyjną podróż do epoki i przyczynia się do zakrycia nas w ciemnej kotarze. Trzeba też zaznaczyć, że tak proza jak i poezja Micińskiego jest intelektualna i przesycona subiektywnością autora, dlatego może być bardzo trudna dla niektórych w odbiorze. Zachęcam więc do lektury szczególnie tych ambitniejszych czytelników. Tajemnica i natura nieboskłonów pochyla się nad nami w tekstach poety, który jest z tych potrafiących opisać piękno i niebezpieczeństwa toczące planety przez ich niepojęte dla ludzkich umysłów prawa. "W Mroku Gwiazd" to tomik, którego nie odłożysz po jednym przeczytaniu. Nie będziesz tego czytać jednym chałstem. Przecież ze względu na skomplikowane teksty, delektacja będzie przedłużać Twe czasoodczucie, ale nie zatrzyma się w tym tekście, co będziesz musiał ujarzmić jego zrozumieniem. Niech zatem gwiazdy będą nam oświetlać mrok rzeczywistości, którą musimy przetrawić tak poważnymi lekturami.

Eksplorując twórczość Ciemnego Kniazia nie sposób nie wspomnieć o jego przemroczonej poezji, której gęstwina pochłania niczym śmiertelna choroba. Umrzeć z poezją Tadeusza Micińskiego w tle to by było najosobliwsze doznanie przybyłych... ale nie o tym... chociaż rozbudzona tutejszymi wierszami fantazja pociąga nas w najmroczniejsze meandry kontemplacji. Dawno nie miałem do...

Niespiesznie pochłaniałam tenże tomik poezji od listopada.. z każdą stroną, zagłębiając się w coraz gęstszy mrok. Owszem, można usiąść i przeczytać całość w jeden wieczór, ale ja zdecydowanie wolę upajać się wierszami po trochu.. czytać je po kilka razy, zarówno w myślach, jak i na głos z odpowiednią intonacją. Zatapiać się w nie i rozmyślać. Ten tomik przypomniał mi, jak bardzo lubię poezję i jak bardzo ją zaniedbałam w ostatnich latach.

Tadeusz Miciński przeniósł mnie w mroczny świat, pełen mistycyzmu, gdzie smutek, żal i beznadzieja przeplatają się z pięknem natury, tworząc wspaniałą grozę, która zachwyciła moją czarną duszę.

🖤

Niespiesznie pochłaniałam tenże tomik poezji od listopada.. z każdą stroną, zagłębiając się w coraz gęstszy mrok. Owszem, można usiąść i przeczytać całość w jeden wieczór, ale ja zdecydowanie wolę upajać się wierszami po trochu.. czytać je po kilka razy, zarówno w myślach, jak i na głos z odpowiednią intonacją. Zatapiać się w nie i rozmyślać. Ten tomik przypomniał mi, jak...

Arcydzieło poezji młodopolskiej. Tytułowy mrok gwiazd jakby oświetlał wędrówkę zmartwychwstałego Anhellego (czyli każdego z nas) po wymarłym świecie, z którego i do którego nie ma już żadnego powrotu.
Edycja Wydawnictwa IX zawiera w swej szacie graficznej oryginalne ilustracje Stanisława Wyspiańskiego oraz szkice samego Tadeusza Micińskiego.

Arcydzieło poezji młodopolskiej. Tytułowy mrok gwiazd jakby oświetlał wędrówkę zmartwychwstałego Anhellego (czyli każdego z nas) po wymarłym świecie, z którego i do którego nie ma już żadnego powrotu.
Edycja Wydawnictwa IX zawiera w swej szacie graficznej oryginalne ilustracje Stanisława Wyspiańskiego oraz szkice samego Tadeusza Micińskiego.

Jeden z najwspanialszych tomów poezji. Wędrówka po piekle Dantego w towarzystwie demonów (także tych wewnętrznych). Mnóstwo cierpienia, smutku i grozy.

Miciński tworzy obrazy niezwykle plastyczne, które dają się poznać wszystkimi zmysłami. Wciąga w mroczne zakamarki swojego umysłu.

Jeden z najwspanialszych tomów poezji. Wędrówka po piekle Dantego w towarzystwie demonów (także tych wewnętrznych). Mnóstwo cierpienia, smutku i grozy.

Miciński tworzy obrazy niezwykle plastyczne, które dają się poznać wszystkimi zmysłami. Wciąga w mroczne zakamarki swojego umysłu.

Wiersze są bardzo depresyjne, dużo w nich negatywnych uczuć i emocji: smutku, żalu, straconych nadziei, tęsknoty, śmierci, porażki, gniewu, oskarżeń, wyrzutów, momentami są bluźniercze, okultystyczne czy wręcz satanistyczne. „Ozdobione” są kolorami, kwiatami, kryształami, kamieniami szlachetnymi, urokami przyrody, to jednak te piękne wizje dodatkowo potęgują powagę i nadają niesamowitość i grozę tym wszystkim negatywnym stanom uczuciowym. Ciężko się je czyta; beznadzieja, którą są przepełnione skutecznie dołuje. Są jak groby ukochanych osób, pokryte wspaniałym marmurem i przyozdobione kwiatami, ale pod nimi kryje się bezpowrotność i śmierć... Smutne, ale raczej wywołują współczucie, zmuszają do zastanowienia – co takiego działo się w życiu autora, że takie wiersze napisał?

Wiersze są bardzo depresyjne, dużo w nich negatywnych uczuć i emocji: smutku, żalu, straconych nadziei, tęsknoty, śmierci, porażki, gniewu, oskarżeń, wyrzutów, momentami są bluźniercze, okultystyczne czy wręcz satanistyczne. „Ozdobione” są kolorami, kwiatami, kryształami, kamieniami szlachetnymi, urokami przyrody, to jednak te piękne wizje dodatkowo potęgują powagę i nadają...

Nie było i nie ma dla mnie lepszego tomiku poezji. Miciński buduje niesamowity, przerażający klimat, kreuje świat, w którym nawet szatan płacze nad swoim losem. Pozycja absolutnie obowiązkowa na półce każdego entuzjasty poezji młodopolskiej.

Nie było i nie ma dla mnie lepszego tomiku poezji. Miciński buduje niesamowity, przerażający klimat, kreuje świat, w którym nawet szatan płacze nad swoim losem. Pozycja absolutnie obowiązkowa na półce każdego entuzjasty poezji młodopolskiej.

Kunszt poetycki Micińskiego jest wręcz uderzająco wytworny, pełen pięknych, epickich porównań. "Lucyfer" to dla mnie absolutne mistrzostwo, a należy zaznaczyć, iż szczególną fanką poezji nie jestem.

Kunszt poetycki Micińskiego jest wręcz uderzająco wytworny, pełen pięknych, epickich porównań. "Lucyfer" to dla mnie absolutne mistrzostwo, a należy zaznaczyć, iż szczególną fanką poezji nie jestem.